Εορτή, αργία, ή καπηλεία;

Το θέμα προέκυψε πάλι (και λέω πάλι διότι είναι κάτι σύνηθες ειδικά στο δημόσιο τομέα), εξαιτίας της αργίας της 25^ης Μαρτίου που έρχεται (οσονούπω). Το έφερε στην επιφάνεια ο ισχυρισμός πολλών συναδέλφων, ότι η ημέρα είναι αργία, και δεν εργαζόμαστε. Εργασία δε, εννοούν την συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις που έχουν να κάνουν με τον εορτασμό της ημέρας (παρελάσεις, δοξολογίες, επίσημες δεξιώσεις ή διοργάνωση αυτών, κτλ). ‘’Είναι αργία , δεν δουλεύω’’.

Μα είναι δουλειά ο εορτασμός, ο εκκλησιασμός, η παρέλαση; Είναι δουλειά η συμμετοχή σε εορταστική δεξίωση;

Και έπειτα τι σημαίνει αργία; Γιατί καθιερώνεται μια αργία; Για την ξεκούρασή μας;

Αν ναι, τότε γιατί την αφιερώνουμε κάπου (25^η Μαρτίου, Χριστούγεννα, 15αύγουστος, 28 Οκτωβρίου) και δε λέμε απλά, αργία για ξεκούραση (ρεπό – day off); 

Μα για να τηρούμε τα προσχήματα. Εντάξει λοιπόν ας το παραδεχθούμε. Δεν μας ενδιαφέρουν οι λόγοι θεσμοποίησης των θρησκευτικών – εθνικών επετείων και αυτό που θέλουμε είναι η χρήση της αργίας ως ημέρας που δε δουλεύουμε.

Αν όμως δεν καθιερώνεται για την ξεκούρασή μας, αλλά επειδή το γεγονός που εορτάζουμε νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο), σε τέτοιο βαθμό που θεωρούμε χρέος μας τον εορτασμό του, που μόνο με μια αργία μπορεί να υλοποιηθεί, τότε προς τι αντίδραση στη συμμετοχή;

Μα θα πει κάποιος, εγώ θέλω να γιορτάσω ‘’κατά μόνας’’. Μα εορτασμός ‘’εν ιδιωτεία’’ και όχι ‘’εν κοινωνία’’ πως μπορεί να εννοηθεί; Αν πάλι εορτασμός θεωρείται το φαγοπότι ή μια εκδρομή ή άλλη δραστηριότητα σε οικογενειακή ή φιλική βάση, πόσο αυτό μπορεί να συνδεθεί νοηματικά με τον λόγο εορτασμού της ημέρας; Αν εγώ δηλαδή ως δάσκαλος, την ημέρα των Τριών Ιεραρχών, πάω με την οικογένεια και τους φίλους για φαγητό σε κάποια ταβέρνα, πόσο αυτό συνδέεται νοηματικά με την ημέρα, πως τιμώνται οι Τρεις Ιεράρχες; Αντίστοιχα, εάν ως στρατιωτικός δεν συμμετάσχω στον κοινό εορτασμό της 25^ης Μαρτίου, πως εκδηλώνω την τιμή και το σεβασμό μου στους ήρωες του 21;

Αν πάλι οι επέτειοι δεν σημαίνουν τίποτα για μένα, γιατί δεν πάω στην εργασία μου κανονικά (αυτή είναι η έντιμη πράξη). Επειδή μάλλον θα είμαι ο μόνος, είναι η δικαιολογία. Ε, τότε ας θεωρήσουμε εργασία την συμμετοχή στην εορτή και ας συμμετάσχουμε. Υπάρχουν έντιμες λύσεις, ας τις επιλέξουμε.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηθική εξαθλίωση σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό (εθνικό) επίπεδο, από την καπήλευση της θυσίας άλλων και μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση (25^η Μαρτίου), καπήλευση της θυσίας των προγόνων μας!

ΝΑΛ