Η Ευρώπη εκτιμά τούς λαούς πού έχουν ζωή ...

H Σφαγή του Κλαδοράπ

Εν τω μεταξύ μεταφέρονται οι συλληφθέντες, το όλον δεκαοκτώ. Ονομαστικώς θέλω πέντε και ερωτώ τους συλληφθέντας πώς λέγονται. Αφήνω εν τω μεταξύ τους Γκέκηδες να φύγουν για τη Φλώρινα.

        - Άντε, τους λέγω, πηγαίνετε να δώσετε είδηση στη Φλώρινα για να μην μπλέξετε ως συνένοχοι Θα πηγαίνετε μόνον έτσι, ώστε να κάνετε μια ώρα έως ότου να φθάσετε.

Οι Γκέκηδες παρακαλούν να τους κρατήσω μαζί 

        - Αδύνατον, τους λέγω και τους δίνω από πέντε καρτάκια μετζιδιε και τους διώχνω.

     - Πέστε εις τον καϊμακάμη, τους συνιστώ, ό, τι είδατε, δεν με μέλει

Και στρεφόμενος προς τους αιχμαλώτους, λέγω:

    - Ποιός από σας πήγαινε τα γράμματα στην Καμπάσνιτσα.

    - Νε ζνάμ (δεν γνωρίζω), απαντούν όλοι

    - Ποιός πηγαίνει ψωμί στους κομιτατζήδες στο βουνό; - Νε ζνάμ.

    - Πώς λέγεται αυτός; ρωτώ έναν για τον διπλανό του. - Νε ζνάμ, μου άπαντα.

    - Πώς σε λένε σένα;

    - Νε ζνάμ!

    - Νε ζνάις κάκ τά [κατ; (Δεν ξέρεις πώς ονομάζεσαι;) - Νε ζνάμ.

    - Ακούστε να σας πω, τους λέγω. 'Έναν θέλω, έναν, ίσως να μην είναι και μεταξύ σας, άλλά και εδώ να είναι, ένας θα πάθει. Οι άλλοι θα σωθείτε. Αν δεν μου πείτε τα ονόματά σας, θα κοπείτε όλοι.

Και αρχίζω πάλιν:

    - Πώς σε λένε εσένα;

    - Νε ζνάμ.

    - Εσένα;

    - Νε ζνάμ.

Και όλοι στη γραμμή είναι “νε ζνάμ”.

    - Αράπη, φωνάζω. 

      - Εφέντιμ.

    - Σφάξε τους όλους.

Του δίνω ένα γερό μαχαίρι, τρικαλινό, που είχα. Ο Αράπης παίρνει το μαχαίρι, το περιστρέφει και διαγράψει κύκλους, κατόπιν το φιλεί και μου το δίνει πίσω.

    - Είναι κρίμα, μου λέγει, να λερωθεί τέτοιο μαχαίρι στο αίμα τέτοιων ανθρώπων. Αυτοί θέλουν έτσι, και αρπάζει έναν από τα μαλλιά και τού δίνει μια γροθιά στο μηλίγγι σαν να κτύπησε κανένα σανίδι. Πέφτει κάτω ο βούλγαρος τέζα χωρίς να πρoφέρει ώχ.

    - Μη, βρε ανόητε, έτσι, δεν είναι τρόπος αυτός, του λέγω. Και βάζω τούς Μοναστηριώτας να τους δώσουν από μια μαχαιριά στο αριστερό πλευρό και όποιος ζήσει, χαλάλι του. Έτσι θα πάρουν οι νεοσύλλεκτοι τον αέρα τού μαχαιριού.

Το θέαμα αυτό δεν είναι ευχάριστο, αλλά αυτοί πρέπει να θανατωθούν και άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Να τους τουφεκίσω, θα δημιουργήσω πρόωρο θόρυβο. Κανείς δε τρόπος θανατώσεως δεν είναι όμορφος κι ευχάριστος. Κατεργάζονται αυτοί την εξαφάνιση της ελληνικής φυλής, ε λοιπόν, θα σταυρώσω εγώ, ο Έλλην, τα χέρια μου δια να πάρω από την Ευρώπη πιστοποιητικό καλής διαγωγής; Η Ευρώπη εκτιμά τούς λαούς πού έχουν ζωή, χωρίς να εξετάζει τη διαγωγή τους. Ε λοιπόν, θα δείξουμε και μεις ότι έχουμε ζωή πού πότε-πότε ξεχειλίζει από το κουρούπι.

Από τούς δεκαοκτώ αφήνω έναν και τού λέγω:

    - Είπε στα γύρω χωριά και ας το διακηρύξουν παντού, ότι όποιος αναλάβει να εξαναγκάσει έλληνα να αρνηθεί τη θρησκεία του και τον εθνισμό του, δεν θα αφήσω στο σπίτι του ούτε γάτα ζωντανή. Αύτη η υπόθεση πρέπει να τελειώσει. Κατόπιν αφήνω επί των πτωμάτων την έξής επιστολή:

            “Αφού είναι ανίκανη η τουρκική κυβέρνηση νά επιβάλει την τάξη και ασυγκίνητη η Ευρώπη προ του αγρίου διωγμού που υφιστάμεθα υπό των βουλγάρων, έφαρμόζουμε εναντίον τους τους Θείους και ανθρωπίνους νόμους”.

ΕΛΛΗΝΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

Εννοείται ότι τα μικροπραγματάκια που είχαν στις τσέπες τους οι θανατωθέντες και τα πορτοφόλια τους έμειναν άθικτα.

Όταν αποχωρήσαμε άπα το Κλαδοράπ, εβγήκαν από την κρύπτη δώδεκα κομιτατζήδες και εζήτησαν ψωμί και άλλα τρόφιμα να εφοδιασθούν για να φύγουν. Οι γυναίκες των θανατωθέντων τους παρετήρησαν ότι έπρεπε να βγουν πριν, να υπερασπίσουν το χωριό και όχι να κρύβονται στον υπόνομο.

Ένας κομιτατζής, δια να δικαιολογηθεί, λέγει ανοήτως: “την άλλη φορά στο Δράγος είμεθα εκατό και αυτοί δέκα και μας φάγαν τους μισούς, τώρα ήταν αυτοί σαράντα και μείς δέκα, τι θέλατε να κάνουμε;”

Η ομολογία αύτη του κομιτατζή διεδώθει στα χωριά και έτσι το κομιτατζήδικο γόητρο εξόφλησε εις την περιφέρεια. Ούτε είχαν πλέον μούτρα να γράψουν με το σύνηθες τρυφερό ύφος τους: “Αν δεν πάτε να δηλώσετε αμέσως ότι είσθε βούλγαροι, μαύρο φίδι  θα σας φάει”.

Την επόμενη έτρεξαν οι προστάτες τους, οι πρόξενοι Αυστρίας και Ρωσίας, επήραν φωτογραφίες και δημιούργησαν μέγα θόρυβο για τις ωμότητες των Ελλήνων εναντίον των φιλήσυχων Βουλγάρων.

Απόσπασμα από το Βιβλίο  - Ο Μακεδονικός Αγώνας -  Ι.Καραβίτη