Ο ψυχισμός του προστατευόμενου!

Πάντα ήμουν σκεπτικός απέναντι στο ερώτημα, γιατί πρέπει ως Ελλάδα να είμαστε προτεκτοράτο των ΗΠΑ; Γιατί όχι και άλλων δυνάμεων, ή γιατί όχι κανενός; Βέβαια η τελευταία επιλογή είναι ρητορικής φύσεως, εφόσον η Ελλάς είναι μια μικρή και αδύναμη χώρα (!).

Για να προσεγγίσουμε το ερώτημα ξεκινάμε τη σκέψη μας από το κοινώς αποδεκτό του  ‘’ανήκουμε εις την Δύση’’ (ή καλύτερα θέλουμε να φαινόμαστε δυτικοί). Όμως όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς αν θελήσει να είναι ειλικρινής, θέλουμε να ανήκουμε στη Δύση, αλλά ως ανατολίτες. Πιο λιανά, θέλουμε να ζούμε σε ένα κράτος δυτικού τύπου (ισχυρό, με σταθερούς θεσμούς και νόμους), με πολίτες δυτικού τύπου (ευγενείς, πειθαρχημένους κλπ), αλλά εμείς (καθένας ξεχωριστά), θέλουμε να ζούμε ως ανατολίτες (εις βάρος των υπολοίπων), με έναν αέρα και απειθαρχία, που την ονομάζουμε ελευθερία και εξυπνάδα. Θέλουμε δηλαδή τον περίγυρό μας ‘’δυτικό’’ εργάτη, για να υπηρετεί εμάς τους ανατολίτες στοχαστές.

Οριόμαστε για την ελευθερία που δεν έχουμε, για την δουλοποίησή μας από την Ευρώπη, την Αμερική, για το ‘’ξεπούλημα’’ της πατρίδας μας στους ξένους (προσωπικά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς εννοούμε με αυτό, εννοώ το ξεπούλημα).

Μήπως αυτή η ανεξαρτητοποίησή μας, η ελευθερία μας, είναι κάτι που κατα βάθος το τρέμουμε όπως ο ‘’διάολος το λιβάνι’’; Που είναι καλύτερα για ένα ζώο που ΄χει γεννηθεί στην αιχμαλωσία, στο πάρκο ή στη ζούγκλα; Τι είναι καλύτερα γι αυτό; H έτοιμη καθημερινή τροφή στη προκαθορισμένη ώρα μεσα σε ένα εξαιρετικό περιβάλλον, ή η απελευθέρωσή του στη ζούγκλα που αν όχι ο θάνατός του, η απίστευτη ταλαιπωρία του, είναι γεγονός προδιαγεγραμμένο;

Διότι, η ελευθερία, θέλει θυσίες και αγώνες (ξεβόλεμα). Και δεν εννοώ, επαναστάσεις του τύπου ‘’καίω τη Βουλή’’ ή τα μαγαζιά και τα αυτοκίνητα της μισής Αθήνας. Εννοώ θυσιάζω και καίω τον εγωισμό μου, τη βόλεψή μου, το συμφέρον μου για το κοινό καλό. Να πάω στράφι εγώ για να σωθεί η χώρα μου. Αυτό είναι ανά τους αιώνες μία υγιής προσέγγιση της ιδέας της επανάστασης.

Στην πραγματικότητα όμως, μας βολεύει να είμαστε προστατευόμενοι μίας υπερδύναμης (όχι με παραπάνω από μία, μη μπερδευόμαστε κιόλας, εύκολα πράματα). Να έχει την ευθύνη άλλος. Να μας σώζει κατά την περίοδο εθνικών κρίσεων και να μας διατηρεί ακέραιους και ανέπαφους (σαν μέσα σε πάρκο), μέσα σε ένα φλεγόμενο διεθνές περιβάλλον!  Να μην χρειάζεται να πάρουμε αποφάσεις, ούτε για το εσωτερικό της χώρας ούτε για την εξωτερική της πολιτική. Λίγοι είμαστε, μικρό το βάρος, μεγάλα τα οφέλη για τον προστάτη.

Τι μας λείπει, τίποτα. Πρέπει να ανήκουμε στο 10-15% των πλουσιοτέρων χωρών (και πολιτών φυσικα) στον κόσμο (σύμφωνα με τον κατάλογο χωρών - κατά κεφαλήν ΑΕΠ).

Ναι, υπάρχει τεράστιο ποσοστό ανεργίας (το οποίο βέβαια δεν είναι ελληνικό φαινόμενο), όπως και μειώσεις εισοδημάτων κλπ τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά η θέση μας στην παγκόσμια κατάταξη δεν αλλάζει. Δηλαδή ήμαστε χειρότερα σχετικά με αυτό που είμασταν πριν. Σιγά τ’αυγά! Αν δεν το δει κανείς προσωπικά (ως θιγόμενος οικονομικά δηλαδή), αλλά ως πολίτης της Ρουμανίας για παράδειγμα, θα γελάει (και διάλεξα για παράδειγμα ευρωπαική χώρα δίπλα μας, μην γίνω πιο τολμηρός!).

Ούτε μετράμε τους νεκρούς με τις εκατοντάδες χιλιάδες λόγω πολέμων (όπως συμβαίνει στο εγγύς και ευρύτερο περιβάλλον μας τα τελευταία χρόνια), ούτε η χώρα μας έχει διαμελισθεί στα ‘’εξ ων συνετέθει’’ (όχι ακόμα τουλάχιστον), ούτε τις διακοπές μας καν δεν θα χάσουμε (σύμφωνα πάντα με τα νέα για πληρότητα των ξενοδοχείων).

Ε, και στρατό δεν έχουμε, αλλά τι τον θέλουμε, αφού έχουμε προστάτη. Δεν πανα εξοπλίζεται η Τουρκία, λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, τι ηλιθιότητα εκ μέρους της!

Επίσης ο λόγος που δεν επιλέγουμε να εφαρμόσουμε πολιτική τέτοια που να μας επιτρέπει να αλλάζουμε, να επιλέγουμε ή ακόμα και να συνδυάζουμε προστάτες, είναι η βαρεμάρα μας να ασχοληθούμε σοβαρά, ζώντας μέσα σε ένα ασόβαρο και ασταθές εσωτερικό περιβάλλον.

Έλα μωρέ, λίγα απλά και καλά. Τι τα θες τα πολλά, τα δύσκολα και τα ριψοκίνδυνα!

Α, και μη μου πει κανείς ότι δεν έκανα λόγο για ιδέες, ιδανικά, αρχές και πρότυπα του ελληνισμού! Είπαμε να ερμηνεύσουμε με σοβαρότητα μερικά φαινόμενα, όχι να γράψουμε ανέκδοτα.

ΝΑΛ