Αναγνωρίστε τους φασίστες γύρω μας

Για το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων η ζωή είναι ως επί το πλείστον ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης, ο οποίος θα κατέληγε στην αυτοκτονία, αν δεν υπήρχαν:

1) τo ένστικτο της αυτοσυντήρησης και

2) το δέλεαρ της επίτευξης μιας μελλοντικής ευτυχίας (πλούτος, ταξίδια, επάγγελμα, δόξα)

Για να γίνει υποφερτή η καθημερινότητα, συντηρούμαστε με μικρές επαναλαμβανόμενες επιβραβεύσεις της επιλογής μας να επιβιώσουμε για άλλη μια μέρα, όπως το φαγητό, μουσική, σεξ, tv, τσιγάρο, κάπνισμα, ναρκωτικά, ψωνια, κλπ.

Σε αυτές τις επιφάσεις χαράς, κάποιοι λίγοι προσθέτουν κι άλλες σπανιότερες απολαύσεις όπως την τέχνη, την πολιτική, το θέατρο, την φιλοσοφία, στην προσπάθειά τους να καλύψουν μια αδιόρατη ανάγκη δώσουν νόημα σε μια επιβίωση η οποία φαίνεται να στερείται νοήματος.

Η απόλαυση δηλαδή είναι για τον άνθρωπο η καύσιμη ύλη που μας δίνει ενέργεια επιβίωσης. Όπως τα αυτοκίνητα καίνε πετρέλαιο για να κινηθούν, εμείς καίμε απόλαυση.

Επειδή όμως η απόλαυση είναι εθιστική, αναζητούμε μεγαλύτερη δόση.

Αν θέλαμε να ιεραρχήσουμε, θα λέγαμε ότι το πιο ισχυρό παραισθησιογόνο απόλαυσης που μπορούμε όλοι μας να ‘’κάψουμε’’ σε ημερήσια βάση, είναι η εξουσία και το αποτέλεσμά της στον οργανισμό που είναι ο ναρκισσισμός (η ευφορία αυτή που αισθανόμαστε ενίοτε όταν πχ μας θαυμάζουν ή αυτοθαυμαζόμαστε). Μερικοί εργασιακοί χώροι, απομυζώντας κάθε ψιχίο χαράς και μη έχοντας από που να πάρουν ‘’δόση’’, θέλησαν να καλύψουν το κενό με πλασέμπο, προσπαθώντας να θεσπίσουν ακόμα και ημέρες αυτοθαυμασμού για το προσωπικό τους (συνήθως τις Παρασκευές).

Το δίπολο εξουσία-ναρκισσισμός είναι η καθαρή κοκαΐνη.

Γνωρίζουμε τα αποτελέσματα της κοκαΐνης και έχουμε βιώσει αρκετοί στον εργασιακό μας χώρο τα αποτελέσματα του παραπάνω διπόλου. Θεωρώ ότι η κοκαΐνη χάνει πανηγυρικώς κι αυτό διότι είναι πανάκριβη και παράνομη. Το δίπολο όμως εξουσία-ναρκισσισμός, δρα απόλυτα και είναι σχεδόν δωρεάν και νόμιμο. Η απόλυτη λύση to get high! (νόμιμα και δωρεάν).

Φυσικά, η έξις και το στερητικό σύνδρομο είναι και στις δύο εξαρτήσεις το ίδιο. Πάρε από τον εξουσιομανή την εξουσία και θα πάθει κατάθλιψη.

Πάρε από τον κοκαϊνομανή την κοκαΐνη! Το ίδιο.

Υπάρχουν κι άλλες ομοιότητες. Όπως ο πρεζάκιας αναζητά πλούτο, για να βρει κοκαΐνη, έτσι και ο νάρκισσος αγωνίζεται να πλουτίσει για αποκτήσει την εξουσία που του δίνει ο πλούτος.

Που θέλω να καταλήξω.
Πες τώρα, ότι κάποιος τέτοιος εξαρτημένος (εξουσιο-εξαρτημένος), έχει και μια ιδεολογία (και ποιος δεν έχει!). Ε, τότε, είναι δυνατόν να μην την επιβάλει; Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την αιτία του κακού στον κόσμο.

Επιβίωση -----> απόλαυση -----> ναρκισσισμός -----> εξουσία  +  ιδεολογία = επιβολή=φασισμός 

Αν παρατηρήσουμε το παραπάνω σχήμα θα διαπιστώσουμε ότι αφορά σε όλους τους κοινωνικούς, επαγγελματικούς και πολιτικούς χώρους και συστήματα. Από την οικογένεια, μέχρι την κοινότητα. Από τον ακροδεξιό μέχρι τον αναρχοκομμουνιστικό χώρο (του κεντρώου συμπεριλαμβανομένου). Ο καθένας μας ας βγάλει τα συμπεράσματά του τώρα για το αν ο φασισμός σχετίζεται περισσότερο με την ιδεολογία και την πολιτική τοποθέτηση, ή απλά με το ποσοστό της εξάρτησης του εκάστοτε εξουσιαστή από την εξάρτηση αυτή. Και τότε, ας προσπαθήσουμε υπό αυτό το πρίσμα, να αναγνωρίσουμε τους φασίστες γύρω μας (και μέσα μας)

Όλα τα παραπάνω, δίνουν μια ερμηνεία στο κυρίαρχο ανθρωπολογικό πρότυπο της Δύσης σήμερα. Του προτύπου ‘’sex and the city’’. Του προτύπου των ιδεολόγων διεθνιστών (βλ. μηδενιστών), που, έχουν μαστουρώσει με τον τρόπο ζωής των ημερήσιων δόσεων απόλαυσης και πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος να διαιωνίσουν τον τρόπο ζωής αυτό, είναι η επίτευξη ενός κοινού τρόπου ύπαρξης της ανθρωπότητας. Κάτι όπως το κίνημα των χίππυς το ‘60. Όλοι ‘’φτιαγμένοι’’, όλοι αδέρφια.

Αυτός είναι ο δυτικός τρόπος επιβίωσης της μεσαίας τάξης (sex and the city) τον οποίο ονειρεύονται και οι κατώτερες τάξεις. Και νομίζουν ότι αυτό επιτυγχάνεται με την αδελφοσύνη των λαών μέσω της ένταξης σε μια ευρωπαϊκή πολιτισμική αντίληψη της συμβίωσης που θα εξασφαλίζει σε όλους (άρα και σε αυτούς), την ημερήσια δόση χαράς.

Μετά από τα παραπάνω, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι με αυτή την ανάγνωση του ανθρωπολογικού προτύπου στην δύση σήμερα, τα όρια διαχωρισμού μεταξύ των ‘’φιλελεύθερων’’ (δεξιών) και των ‘’προοδευτικών’’ (αριστερών) είναι δυσδιάκριτα. Και οι δύο χώροι, επιζητούν τη ‘’δόση’’ τους, μέσω μιας συστηματοποίησης - θέσμισης της κοινωνίας που θα εξασφαλίζει αυτή την ‘’εξυπηρέτηση της δόσης (χαράς)’’. Ο ένας το λέει παγκοσμιοποίηση και ο άλλος αδελφοποίηση. Και οι δυο χώροι δεν αντιλαμβάνονται ότι επειδή η δόση αυτή είναι εθιστική και βαίνει αυξούμενη για το χρήστη και γρήγορα ο ένας θα κλέψει ποσότητα απ’ τη χαρά του άλλου για να ‘’φτιαχτεί’’. Και το θύμα, θα αντιδράσει. Και πάει περίπατο η συμβίωση (παγκοσμιοποίηση ή αδελφοποίηση)! Τα ‘’ναρκωτικά’’ δε φτάνουν για όλους! Για να ‘’φτιαχτεί’’ κάποιος, κάποιος άλλος πρέπει να γίνει θύμα κλοπής.

Αυτή η διαμάχη είναι απαραίτητη. Είναι απαραίτητος ο διαχωρισμός σε τουλάχιστον 2 πληθυσμιακές μερίδες (Δεξιοί-Αριστεροί). Είναι απόλυτα φυσιολογική ανάγκη. Κι ενώ επιζητούν ακριβώς το ίδιο πράγμα (καθημερινή δόση χαράς και προσδοκία μεγάλης ‘’φτιάξης’’), προσπαθούν να το καταφέρουν δια της επιβολής, κατηγορώντας αλλήλους σε δήθεν ιδεολογικό επίπεδο.

Ας μας απαντήσουν οι ονειροπαρμένοι. ΓΙΑΤΙ ο άνθρωπος δεν αρκείται στην επιβίωση αλλά θέλει και να τη ‘’βρίσκει’’ κιόλας;

Δεν είναι απλά ονειροπαρμένοι, είναι οι Φιλισταίοι του Σοπενχάουερ, χωρίς καμία θέληση να γνωρίσουν τι ζώον είναι ο άνθρωπος. Είναι απλά πιστοί. Είναι θρασύτατα θρησκόληπτοι. Δεν αναρωτιούνται, απλά πιστεύουν και εύχονται. Και το θεωρούν αυτό υπέρβαση, πρόοδο και πολιτισμό. Και οι μεν και οι δε.

(Παρατήρηση.: Το ένστικτο αυτοσυντήρησης, δεν είναι αρκετό να διαιωνίσει τον άνθρωπο, διότι πολύ απλά ο άνθρωπος δεν είναι ζώο και εύκολα πέφτει σε κατάθλιψη, οπότε, έχει ανάγκη ΚΑΙ τη χαρά (απόλαυση), την οποία μανικώς επιζητεί. Σύμφωνα με τους ψυχιάτρους ακόμα και η κατάθλιψη είναι ένα είδος χαράς)

Αν δεν είχαμε απόλαυση, τότε θα βάζαμε τέρμα στην επιβίωση αυτή.

Τα ζώα δεν είναι έτσι. Δεν επιζητούν απόλαυση. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι απλά ένστικτο. Δεν στοχεύει στην απόλαυση. Συνοδεύεται (φαγητό πχ) από απόλαυση αλλά δεν είναι αυτοσκοπός και στόχος.

Ο σκύλος χαίρεται όταν κοντά το αφεντικό του, αλλά δε λυπάται όταν λείπει.

Μπορεί να ζει μόνος εις τους αιώνες και μόνο με φαΐ. Κάτι όπως τα φυτά.

ΝΑΛ