ΠΡΑΞΗ 1η : ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΖΟΜΠΙ
Αν κατά την εφηβεία, δεν έχει ήδη προλάβει η οικογένεια να λοβοτομήσει τον άνθρωπο (πράγμα απίθανο), αυτός συνήθως, υπάρχει απολύτως ερωτικά.
Ξεχνά τον εαυτό του και παίρνει ύπαρξη από τις σχέσεις του με τους άλλους. Όλα τα συναισθήματα, μαρσάρουν δυνατά και ταυτόχρονα, σε πολύστροφο κινητήρα με ελεύθερες εξατμίσεις. ΖΕΙ και απορεί με τη θανατίλα που όζει γύρω του. Θερμός κι ευλύγιστος ο ίδιος σνομπάρει την νεκρική ακαμψία της ψυχρής κοινωνίας που μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται. Θεωρεί πως είναι εύκολο να συνεχίσει να ζει. Να μην γίνει ζόμπι όπως οι γονείς του. Να μην γίνει ένας ανέκφραστος, ανέραστος, σφιχτοχείλης. Αυτός θα είναι ροδοκόκκινος θα γελά και θα δίνεται. Θα αμφιβάλλει και θα ελπίζει. Θα αγαπά και θα οργίζεται. Θα τρομάζει και θα τολμά. Θα λυπάται έως θανάτου και θα χαίρεται μέχρι σκασμού.
Ούτε καν υποψιάζεται ότι είναι κομιστής κι αυτός της ίδιας νόσου (μπρρρρ... ταινία θρίλερ). Ούτε που φαντάζεται ότι η θανατίλα είναι εγγενής στην ίδια του τη φύση. Την ίδια φύση που έχει και ο άρρωστος πατέρας του.
ΠΡΑΞΗ 2η : Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ
Σιγά σιγά όμως, μιθριδατικά θα λέγαμε, η ιδιοτέλεια, ο φόβος, η ανασφάλεια, τα πάθη, τα κληρονομικά σακατιλίκια της ψυχής μας και περισσότερο οι ενδοκοινωνικές λοιμώξεις, ευνουχίζουν το μυαλό και τα σπλάχνα, βάζουν κόφτη στις ψηλές στροφές και σιλανσιέ στην εξάτμιση και ... άντε να ερωτευτείς μετά. Μετά αντί να ερωτεύεσαι τον κόσμο γύρω σου, απλά τον πηδάς.
[Σημείωση: Έχει μια διαφορά, διότι στην 1η περίπτωση το να δίνεσαι σου δίνει ζωή, ενώ στη 2η περίπτωση, το να παίρνεις, σου δίνει αναβολές θανάτου. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι γύρω σου. Οι άλλοι που θέλουν ένα κομμάτι σου για να πάρουν τη δικιά τους αναβολή. Όμως, οι ''ενεργητικοί” άλλοι ''εραστές” είναι πολλοί και … οι αλλαξοκολιές είναι αναπόφευκτες. θα ‘ρθει κι η σειρά σου οπωσδήποτε.]
Πόσο τραγικά γελοία επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα!
Η προκρούστεια κλίνη της κοινωνίας (αν γλιτώσει ο άνθρωπος είπαμε από την οικογένεια) υπομονετικά τον περιμένει για να τον φορμάρει. Δεν πρέπει να αποκλίνει. Όχι ότι δεν μπορεί δηλαδή. Όμως τότε δεν θα ‘ναι εύκολη η επιβίωση. Κι αυτό είναι μεγάλο τόλμημα.
Οι λέξεις κλειδιά που απελευθερώνουν τον ιό μέσα στον ανθρώπινο κομιστή είναι οι λέξεις ‘’επιβίωση’’ και "εύκολα".
Όταν μπουν στα σπλάχνα αυτές οι νοσηρές έννοιες, είναι πια αργά. Εκεί που ο άνθρωπος ζούσε, τώρα ''παλεύει να επιβιώσει εύκολα’’. Σε λίγα μόνο χρόνια, απομένει μόνο μια αμυδρή γραφική ανάμνηση από κείνο τον καιρό.
ΠΡΑΞΗ 3η : ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ!
Που πήγε αυτός ο τρόπος ζωής; Ήταν ένα λάθος φύσης; Λάθος του Θεού; Αναγκαία απόκλιση από την κανονικότητα; Μεταβατικό στάδιο;
Ήταν ζωή, ή ντοπάρισμα ψυχοδιεγερτικών της φύσης που πάει πια πέρασε; Μια αναγκαία ώθηση, ικανή να τον σπρώξει μέχρι το επόμενο στάδιο όπου μπορεί να επιβιώσει χωρίς ψυχοδιεγερτικά, αφού δεν θά ‘χει πια ψυχή;
Ήταν λάθος, ή ήταν ο παράδεισος απ’ τον οποίο εξέπεσε και έμεινε μόνο με την ανάμνησή του και ίσως κάποτε τον πόθο της επιστροφής; Ήταν άραγε παράδεισος, αυτό το οποίο ζούσε, ως ατελής και αδύναμος άνθρωπος μεν, αλλά με προοπτική τελειότητας δε;΄Ήταν οι καραμέλες του ζαχαροπλαστείου της ζωής, το δέλεαρ και η εμπειρία ενός άλλου τρόπου, που θα τον αφήσει αναπολόγητο, αργότερα; Όταν δε θα μπορεί να ισχυριστεί, ‘’δεν γνώριζα’’;
Ποτέ δεν θα ανακαλύψει αν είχε τη δυνατότητα να συνεχίσει να ζει. Nα ζει ερωτικά, “για πάντα”.
ΠΡΑΞΗ 4η : Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ (κωλοτούμπα)
Αναρωτιέται κανείς μήπως, ανεπαίσθητα μεγαλώνουμε τη σκύλα που θα μας φάει. Θα μπορούσαμε άραγε να την αφήσουμε να λιμοκτονεί κι ας μην πεθαίνει. Αδύναμη, πεταμένη σε μια γωνιά μέσα στα εντόσθιά μας. Ένα ελεγχόμενο αυτοάνοσο;
Πφφφ…!!! Σαχλαμάρες. Θα μπορούσε ο άνθρωπος, από παιδί, με την κατάλληλη καθοδήγηση των γονιών του, να “ενηλικιωθεί” αμέσως! Κάτι, κάπου, πήγε εντελώς στραβά! Ένα ξέσπασμα, μια ισχυρή δόση ψυχοτρόπων ουσιών. Μια υπερχείλιση στα υδραυλικά. Μια βλάβη. Ο Θεός κάνει λάθη λοιπόν. Η φύση (αν προτιμάτε) κάνει λάθη κι αυτή! Οκ, το λύσαμε το πρόβλημα.
[Σημείωση: "αν ο άνθρωπος δεν επιμείνει να πράττει όπως σκέφτεται, σιγά σιγά καταλήγει να σκέφτεται όπως πράττει". Είναι απολύτως φυσιολογικό αυτό, διότι δεν θα μπορούσε διχασμένος να επιβιώσει. Είναι αδύνατο, άλλα να πιστεύεις και άλλα να πράττεις. Πρέπει αυτά τα δυο να εναρμονιστούν. Κι αφού είναι δύσκολο να εναρμονιστεί ο ανέραστος τρόπος της ‘’ωριμότητας’’ με τον ερωτικό τρόπο που προηγήθηκε, τον βαφτίζουμε “βλάβη”. ]
Μέχρι εδώ ‘’καλά’’. Άλλος ένας ‘’εναρμονισμένος’’ όπως μυριάδες άλλοι. Τίποτα σπουδαίο. Συγχωρείται.
ΠΡΑΞΗ 5η : Η ΞΕΦΤΙΛΑ
Αυτό που δε συγχωρείται όμως, είναι το καραγκιοζιλίκι.
Δεν αρκεί η κωλοτούμπα, όοοοχιιι!!!
Δεν αρκεί ο ''σωφρονισμός’’, η ''επιστροφή στο ρεαλισμό’’ και η ''ενηλικίωση’’. Πρέπει να ντύνουμε την αδυναμία μας με το μανδύα των υψηλών ιδανικών!
Είναι εκπληκτική η ικανότητα του ανθρώπου να "ντύνει πνευματικά" κάθε ιδιοτέλεια, κάθε φόβο, κάθε ανασφάλεια, κάθε πάθος, κάθε σακατιλίκι του. Όλοι οι γέροι αν το παρατηρήσουμε, θα πουν ότι έζησαν ηρωικά! Κάνουν και κηρύγματα όλο έπαρση! Εγώ! Εγώ! Εγώ! …. τι πλάκα που ‘χουν! Πόσο ένοχοι αισθάνονται για τον ''ένδοξο’’ δρόμο που ακολούθησαν στη ζωή τους!
[Σημείωση: Ένα παράδειγμα τραγικής αλλαγής σκέψης έτσι ώστε να ταιριάζει με τις πράξεις, βρίσκουμε στους “εθνικόφρονες” (όπως αυθαιρέτως και πρωτοφανώς ονόμασαν τους εαυτούς τους) μετά το ‘43 οι συνεργάτες των Γερμανών]
Γιατί όμως αισθάνονται ενοχή; Γιατί η επένδυση μιας άχρηστης ζωή με “ηρωισμό” δεικνύει ενοχή.
Διότι ένας ''αθώος’’, δε διανοείται ποτέ να επικαλεστεί κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη ζωή του, για τις πράξεις του. Η αξία του, μικρή ή μεγάλη είναι αυταπόδεικτη. Αντιθέτως οι fake, οι παρασιτοζωούντες, οι δηλωσίες της ζωής, αγωνιούν να δώσουν ανώτερο νόημα σ’αυτό που κάνουν ή σε αυτό που έκαναν.
[Σημείωση: Ένα τρανταχτό παράδειγμα, είναι το επάγγελμα που, γίνεται ιδεολογία. Οι χρηματιστές κόπτονται δήθεν για την ανάπτυξη, οι διαφημιστές μοχθούν για την επικοινωνία, οι ασφαλιστές χτίζουν την ασφαλιστική συνείδηση, οι δημοσιογράφοι αγωνιούν για την ενημέρωση, οι αγρότες είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας της πατρίδος, οι στρατιωτικοί και οι ιερείς είναι σούπερ ήρωες που έχουν το ιερόν χρέος της διαφύλαξης του έθνους (όπως ‘χουν αυτοί στο μυαλό τους), οι πολιτικοί, οι εκπαιδευτικοί, οι δικαστικοί και οι γιατροί έχουνε λαλήσει, γι αυτό δεν κάνω κανένα σχόλιο, κοκ. Εξ ου και το καταγέλαστο πλείστων, ότι ασκούν λειτούργημα! Όποιον και να ρωτήσεις θα ντύσει το επάγγελμά του με ηρωισμό και αυταπάρνηση. Τι, υπερβάλλω; Mη μου πείτε ότι δεν ασκεί λειτούργημα η μανικιουρίστρια, αυτή, που συμβάλει τα μέγιστα στην ψυχική υγεία των Ελληνίδων!]
Ο τρόπος που σκέφτομαι τώρα στην 3η ηλικία είναι ο απολύτως ορθός. Είναι ο απολύτως ηρωικός. Σιγά μην τον αμφισβητήσω. Μια αμφισβήτηση στη ζωή αρκεί, κι αυτή έγινε όταν ''ωρίμασα’’ πια. Όταν αμφισβήτησα την εφηβεία.
Λέει μια ρήση, πως, πιο εύκολα ανασταίνει κανείς νεκρό, παρά αλλάζεις γνώμη γέρου (άνω των 40). Δε γίνεται να αλλάξει γνώμη και να παραδεχτεί πως έζησε μια ζωή λάθος. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα!
ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ
Αυτή λοιπόν είναι πάνω κάτω η καθημερινότητά μας. Μη μου πείτε ότι δεν την αναγνωρίζετε.
Η καθημερινότητα των χριστιανών, των άθεων, των μουσουλμάνων, των κομμουνιστών, των φιλελευθέρων, των ακροδεξιών, των στρέιτ, των γκέι, των αποδομητών, των παραδοσιολατρών, των πρεζονιών του πανεπιστημιακού ασύλου, της φαυλότητας του Δημόσιου και της αναλγησίας του Ιδιωτικού Τομέα, των βρυκολάκων συνταξιούχων, των μυγιάγγιχτων ιδιωτών, των νάρκισσων, των σαχλαμπούρδων της υψηλής κοινωνίας και των φαιδρών λαϊκών στρωμάτων.
Αυτή είναι η καθημερινότητά μας.
Πότε θα 'ρθει το επόμενο Σαββατοκύριακο, να πάμε πάλι παραλία! Εκεί που και που συναντάς κάνα ζωντανό. Συνήθως είναι ο έφηβος που σου φέρνει τον καφέ! Για μερικά δευτερόλεπτα ανασαίνεις και συ μαζί του.
NAΛ
