Η γιορτή της μάνας
Η γιορτή της μάνας
13 Μαΐου 18
Πάρτε λεξοτανίλ και διαβάστε υπεύθυνα.
Τα παρακάτω δεν αφορούν τις μάνες γενικώς (εις τους αιώνας) αλλά τουλάχιστον τις ελληνίδες μάνες των τελευταίων 10ετιών.
Με την απόσταση ασφαλείας δύο ημερών από τη γιορτή της μάνας, θα τολμήσω μια άλλη προσέγγιση στο θέμα της μητρικής αγάπης, της δοτικότητας, της θυσίας, της υπερπροστασίας κ.ά.
Θα ξεκινήσω με αποσπάσματα από κορυφαίους ψυχολόγους και ψυχιάτρους παλαιούς και σύγχρονους.
Όλοι συμφωνούν στα παρακάτω:
1) Το μεγάλο τραύμα της υπερπροστατευτικής μητέρας είναι ότι δεν αγαπάει Φυσικά τον εαυτό της με τίποτα, αλλά ούτε και το παιδί της. Γνωρίζει μέσα της ανεπίγνωστα (στο υποσυνείδητο) ότι δεν μπορεί να αγαπήσει και για να καλύψει αυτή την αδυναμία, τείνει να προστατεύει. Συγκαλύπτει δηλαδή την εχθρότητα (αυτό σημαίνει δεν αγαπώ, ότι έχω μια εχθρική σχέση με το αντικείμενο) και ασυνειδητότητά της, με τη μεταφορά σε μια υπέρ εκδήλωση (υπερπροστατευτικότητα). Είναι μία υπεραναπλήρωση τις αδυναμίας της να αγαπήσει και να δεχθεί ποια είναι (αυτό γενικά ισχύει για όλους τους ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να αγαπήσουν. Σε αυτή την κατηγορία είμαστε όλοι, άσχετα αν τολμάμε να το πούμε, ή να το αποδεχθούμε).
2) Αγαπώ=θέλω να με θέλουν
3) Οι μάνες αγαπάνε τα μωρά τα νήπια. Ένα παιδί που μεγαλώνει δεν το αγαπάνε πια. Οι μητέρες στην καλύτερη περίπτωση ανέχονται τον αποχωρισμό των παιδιών τους, δεν τον επιθυμούν ούτε τον βοηθάνε να γίνει. Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι δεν έχει προηγηθεί ο δικός τους απογαλακτισμός από τη μητέρα τους.
4) Είναι πολύ δύσκολο να μάθει κανείς στο παιδί του ότι έχει αξία όταν αγαπάει και όχι όταν αγαπιέται. Συνήθως οι γονείς δίνουν στο παιδί να καταλάβει ότι έχει αξία όταν αγαπιέται όχι όταν αγαπάει. Επειδή όμως όπως είπαμε η μάνα δεν αγαπάει, τα παιδιά το αντιλαμβάνονται αυτό και ούτε αγαπιούνται, ούτε μαθαίνουν να αγαπάνε. Έτσι εξηγείται το ότι παρά το δίνε δίνε, δίνε, της μάνας, τα παιδιά δεν το εκλαμβάνουν έτσι και αντιδρούν (όσα αντιδρούν). Διότι ένα παιδί δεν ακούει αυτά που λένε οι γονείς αλλά αυτά που βιώνει ως εσωτερική πραγματικότητα.
5) Η ευχή, ‘’σου εύχομαι παιδί μου να κάνεις κι εσύ παιδιά να με θυμηθείς να καταλάβεις τι τράβηξα για να σε μεγαλώσω’’, στην πραγματικότητα είναι κατάρα. Αυτή η φράση η οποία είναι αστεία αλλά πάρα πολύ κοινή, δηλώνει ακριβώς αυτό, ότι είμαι καταραμένη επειδή παντρεύτηκα και επειδή είμαι καταραμένη θα πρέπει και εσύ να γίνεις καταραμένος και να παντρευτείς γιατί εγώ αλλιώς θα 'μαι μόνη καταραμένη στο σύμπαν. Άρα θα πρέπει όλοι να είστε καταραμένοι. Να παντρευτείτε να κάνετε παιδιά να μην αισθάνομαι μόνη.
Είδαμε δηλαδή, η "αγάπη" της μάνας στο διηνεκές, εντάσσεται στο πλαίσιο του κοινωνικού της ρόλου, πολλών συμπλεγμάτων ναρκισσιστικής φύσης (κτητικότητα, καταξίωση, αυτοπραγμάτωση), όπως και αποτυχημένου γάμου όπου την απουσία του άνδρα, αναπληρούν τα κακόμοιρα παιδιά. Πασίγνωστα πράγματα για όποιον δε μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων και τους γλυκερούς συναισθηματισμούς.
Ποιος δε μπορεί να αντιληφθεί ότι τα παιδιά (ως μη όφειλαν), σηματοδοτούν την ζωή της ελληνίδας μάνας (τι θλιβερό). Ότι, αποτελούν τα αντικείμενα της ανταποδοτικής της δοτικότητας (άχρι θανάτου), στην οποία, αλίμονο τους αν δεν σταθούν αντάξια! Πόσα παιδιά ελευθερώνονται από τις αβάσταχτες αλυσίδες της μητρικής ''αγάπης'' μόνο όταν η μάνα (ή ο πατέρας) πεθάνει!
Μια ένδειξη ότι η ελληνίδα μάνα δεν αγαπά, είναι η βαθιά συμπλεγματική και αγαπητικά ελλιποβαρής, ελλαδική κοινωνία.
Το γνωστό απόφθεγμα της Μαλβίνας Κάραλη (δεν υπάρχουν άνθρωποι έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπηθήκαν και άνθρωποι που δεν αγαπηθήθηκαν), έρχονται να επιβεβαιώσουν σύγχρονοι ψυχίατροι και ψυχολόγοι, υποστηρίζοντας ότι, το 99% των ανθρώπων τα τελευταία χρόνια, δεν έχει επαρκώς αγαπηθεί. Και δεν έχει φυσικά αγαπηθεί, κυρίως από τη μητέρα τους, άσχετα με το τι αυτή υποστηρίζει.
Το να ονομάζει κάποιος αγάπη, την ανταποδοτική δοτικότητα, την αδυναμία, το χρέος, το ένστικτο, την νοσηρή ψυχολογική εξάρτηση, κλπ κλπ, απ' ότι φαίνεται, δε πιστώνεται ως τέτοια στον αποδέκτη, το παιδί.
Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι, η γιορτή της μητέρας θα 'πρεπε να καταργηθεί (στην Ελλάδα τουλάχιστον).
Εκτός όμως από τους παραπάνω λόγους (ψυχιατρικής φύσεως), υπάρχουν και πολύ πρακτικοί, χειροπιαστοί, λόγοι, οι οποίοι συνηγορούν στην παραπάνω θέση.
Σύμφωνα με τις σύγχρονες ουμανιστικές απόψεις περί δικαιοσύνης, δεν είναι δυνατό να τιμάται μια γυναίκα η οποία έχει σκοτώσει τουλάχιστον ένα παιδί της.
Τεκμηριώνω:
Πάνω από 250.000 (αμβλώσεις ετησίως στην Ελλάδα) Χ 30 (Χρόνια μιας γενιάς περίπου) = 7,5 εκατομμύρια αμβλώσεις από μάνες (και πατέρες φυσικά). Δηλαδή οι περισσότερες μανούλες, έχουν σκοτώσει πάνω από 2 αγέννητα παιδιά τους.
Οκ, να συμπονέσουμε και να κλάψουμε μαζί τους και να κλάψουμε και για μας τους υπολοίπους που φτιάξαμε τέτοια κοινωνία σφαγείο. Αλλά όχι να την τιμήσουμε κιόλας!!
Κάποιοι, πολύ δικαιολογημένα θα υποστηρίξουν ότι όταν η μάνα σκοτώνει το αγέννητο παιδί της, το κάνει ανεπίγνωστα. Ακριβώς επειδή αυτό δεν έχει ακόμα "γεννηθεί" και έτσι δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί το μητρικό ένστικτο.
Μμμμμ...... εδώ είναι η απάντηση όμως. Στη λέξη ένστικτο. Η μάνα είναι μάνα, από ένστικτο. Δεν το προσπαθεί δηλαδή. Κι αυτό διότι αν ο Θεός ή η φύση (για άλλους), δεν είχε βάλει αυτό το ένστικτο στη μάνα, αυτή θα σκότωνε το βρέφος εν τω άμα.
Αξία όμως έχει να είσαι μάνα από προαίρεση κι όχι από προδιαγραφή.
Τέτοιες προδιαγραφές έχουν και τα ζώα. Αυτό όμως δεν αποτελεί αιτία θαυμασμού τους (αλλά περισσότερο αιτία θαυμασμού του Νου που προγραμμάτισε το "λειτουργικό" στα θηλυκά ζώα).
Όταν η μάνα είναι ελεύθερη από τους νόμους του Θεού (για άλλους της φύσης), να αποφασίσει, αποδεικνύεται ότι συνήθως δολοφονεί (αν όχι ανέκαθεν, τουλάχιστον στην εποχή μας).
Τώρα πάλι άλλοι θα πουν, μα γιατί η φύση ή ο Θεός δεν έβαζε το μητρικό ένστικτο λίγο πιο πριν τον τοκετό, κατά τη διάρκεια της κύησης?
Ίσως δε φαντάστηκε ούτε ο Θεός αυτή την ανθρώπινη "υπέρβαση", ή ίσως για μερικούς ανθρώπους, ''προτιμότερον θα ήτο δι' αυτούς να μη είχαν γεννηθή''.
Να γιατί πρέπει να καταργηθεί η γιορτή.
Σας στεναχώρεσα το ξέρω, αλλά ιτσ μπιόν μάι κοντρόλ.
ΝΑΛ