Η κρίση ως αντιβιοτικό της κοινωνίας

Παραδοχές :

-  Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί.

-  Πάντα οι φτωχοί ήταν περισσότεροι και οι πλούσιοι λιγότεροι.

-  Ο πλούτος και η φτώχεια είναι κάτι σχετικό. Πλούσιος γι αυτόν που έχει εισόδημα 30 χιλ €, είναι αυτός που έχει 60 χιλ €. Γι αυτόν που έχει εισόδημα 10 χιλ €, είναι αυτός που έχει 20 χιλ €. Γι αυτόν που έχει εισόδημα 500 χιλ €, είναι αυτός που έχει 2 εκατομμύρια €. Επίσης πλούσιος για ένα παιδί στην Αιθιοπία (πχ) είναι όποιος έχει τόσο πολύ καθαρό νερό που αφοδεύει (τουαλέτες) μέσα σε αυτό!

-  Ποτέ ο πλούτος δεν ήταν συνδεδεμένος με την αξία του ανθρώπου που τον κατείχε, ανεξάρτητα με τη γνώμη των πλουσίων (παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Ένας είναι η ερμηνεία της λέξης ''αξία''. Ας κάνουμε λοιπόν μια προσπάθεια να απαντήσουμε στην ερώτηση, ποιος είναι αυτός που αξίζει τα πλούτη!

- Είναι αυτός που έχει υψηλό IQ, (το οποίο ως χάρισμα=δωρεά, δεν είναι δίκαιο να προσμετράται);

- Είναι ο πολύ ισχυρός ψυχοσωματικά (χάρισμα κι αυτό όπως το προηγούμενο);

- Είναι αυτός που καταβάλει μεγάλη προσπάθεια; (Δε νομίζω, διότι οι Ινδοί εργάτες θαταν ζάμπλουτοι) 

- Αυτός που τα κληρονομεί (μπα, δε θα τόλεγα και πολύ δίκαιο);

Επίσης ακόμα παρατηρούμε ότι ακόμα κι αν κάποιος ''αξίζει'' (έχει δηλαδή μια ποικιλία προσόντων είτε κληρονομηθέντα, είτε αποκτηθέντα με προσπάθεια), ο πλούτος που αποκτά είναι εξαιρετικά δυσανάλογος με την ''αξία'' του (Bill Gates, Άραβες πετρελαιάδες κλπ). Το ίδιο δυσανάλογη είναι και η φτώχια σε εξαιρετικά προικισμένους  ανθρώπους (με υψηλό IQ, ευγένεια και εργατικότητα), οι οποίοι πολλάκις δεν φτάνουν στον πλουτισμό, ένεκεν της ''ψεύτρας κενωνίας''.

Επίσης, μπορεί κάποιος με χαμηλό IQ (εντελώς ηλίθιος) να είναι ζάμπλουτος, είτε λόγω κληρονομιάς, είτε επειδή γεννήθηκε στη ''σωστή'' κάστα, είτε επειδή έκλεψε.

Την κλοπή δε, ας την νοήσουμε όχι μόνο με τον κλασσική δικονομική της έννοια αλλά με τον ευρύτερα διαδεδομένο λαϊκίζοντα όρο, τη  ''λαμογιά''. Εντελώς δόκιμος όρος αφού με τη λαμογιά, ιδιοποιεί κάποιος περιουσιακά στοιχεία και αξίες που δεν του ανήκουν.

Άρα εύκολα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι ο πλούτος δεν αποκτάται από αυτούς που τον ''αξίζουν'' αλλά περισσότερο είναι θέμα συγκυριών, λαμογιάς, κάστας και φυσικά ευκαιριών (ο γεννηθείς στη Σομαλία πχ ότι προσπάθεια κι αν κάνει, ότι IQ και νάχει, στράφι θα πάει!).

Το αρχέγονο λοιπόν σύστημα κατανομής του πλούτου, φαίνεται δεν  υπακούει σε  ''αδιάβλητες'' ως επί το πλείστον αρχές, οπότε ο όρος ''αξιομισθία'' ερμηνεύεται ως το ανέκδοτο με μία λέξη.

Αφού λοιπόν διαπιστώνουμε ότι ''there is no such thing as'' αξιομισθία! πάμε τώρα στην ελληνική κρίση.

Όπως όμως λέει ο Θ. Ζιάκας ''οι κρίσεις είναι μηχανισμοί αυτορρύθμισης του συστήματος, οπότε δεν υπόκεινται σε έλεγχο, ούτε και σε πρόβλεψη''. Οι κρίσεις είναι τα αντιβιοτικά της κοινωνίας θα μπορούσαμε να πούμε.

Λοιπόν, έχουμε τώρα

-  Συσσωρευμένο πλούτο, κυρίως σε ακίνητα, αλλά και σε μετρητά, που ανήκει στην δικιά μας αλλά και την προηγούμενη γενιά (50-60-70ρηδες).

-  Αυτός ο πλούτος  δεν μας αξίζει (όπως λέγαμε παραπάνω), ένεκεν της κοινωνικοποίησης της λαμογιάς κατά τα τελευταία 50 χρόνια στη χώρα μας.

-  Σε αυτό λοιπόν το αρρωστημένο και  απορρυθμισμένο σύστημα, έρχεται ως θεραπεία η κρίση, προκαλώντας βίαιη ανακατανομή του πλούτου (όλα τα φάρμακα είναι πικρά).

-  Οι γενιές που έφταιξαν πρέπει τώρα να συντηρούν τις κατά τεκμήριο αθώες.

Και δίνει και παίρνει ο διάλογος:

''Δεν βγαίνω με το μισθό μου!''. ''Μα τι να κάνω, να φάω απ' τα έτοιμα;'' ''Να σηκώσω καταθέσεις;'' ''Μα, να πουλήσω τα εξοχικά, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια;'' ''Μα έδωσα 100 και θα μου το πάρουν 50!''.

Όμως εάν και τα 100 ήταν ''κλεμμένα'' (αναξιομισθία), ε τότε τα 50 δεν είναι και αυτά μία γενναιόδωρη δωρεά;  Θα τα πάρει το άνεργο παιδί, να επιβιώσει μέχρι να  επέλθει  η ισορρο π ία Νας (Nash equilibrium), στο αρρωστημένο μας παίγνιο.

Βεβαίως θα πει κάποιος ότι λύνοντας το πρόβλημα της επιβίωσης δεν λύνουμε το πρόβλημα της ζωής του νέου ανέργου, ο οποίος  χρειάζεται την εργασία όχι μόνο για να επιβιώσει, αλλά  για να ''υπάρξει''! Εδώ έρχεται πάλι στο νου μας, η παροιμία, ''αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα''! (αναπόσπαστο μέρος της ισσοροπίας Nash).

Κάποιος βεβαίως θα πει ότι δεν είμαστε οι μόνοι αναξιομίσθιοι! Φυσικά και δεν είμαστε οι μόνοι, αλλά οι ‘’κόντρες’’ μεταξύ κλεπτών δεν είναι το θέμα του παρόντος κειμένου. 

ΝΑΛ