Η Μαύρη Τρύπα του Συναισθηματισμού

Ανέκαθεν αισθανόμουν μια απέχθεια στους συναισθηματισμούς. Ξέρετε, αυτά τα γλυκερά διάφορα. Τα εύκολα δάκρυα, τις πολλές αγάπες και λουλούδια, τα αχ καλέ μου, γλυκέ μου, τους μποέμ γενικά ανθρώπους και συμπεριφορές. Τους γκρινιάρηδες επίσης, τους θλιμμένους, τους ρεμπέτες, την άδικη κοινωνία. με λίγα λόγια, αυτή τη συμπεριφορά γυναικάριου.

Δε μ’ άρεσαν τα γλυκανάλατα, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτό ήταν πρόβλημά μου, ή πρόβλημα των άλλων. Μέχρι που άκουσα το Χρήστο Γιανναρά να θέτει στον μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο, την one billion dollar question!

''... εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ απ' όλα, τώρα που άσπρισαν τα μαλλιά μου, μέσα στη ζωή της εκκλησίας όπως λέμε, είναι η σύγχυση ανάμεσα στο ψυχολογικό και στο πραγματικό. Σε τι ποσοστό όταν έχω μια ευφορία αισθημάτων, όταν έχω μια ψυχολογική ευεξία, σε τι ποσοστό αυτά αντιπροσωπεύουν πραγματικότητα; Και για να το εικονογραφήσω … Είναι οδυνηρό, αλλά υπάρχουν άνθρωποι, που έζησαν μια ολόκληρη ζωή απολύτως μέσα σε αυτή την ψυχολογική θρησκευτική ευεξία και μόλις εμφανιστεί, η απειλή του θανάτου, τότε καταρρέουν όλα, που δείχνει πως, ότι οικοδόμησα ως τώρα, δεν ήταν σχέση, δεν ήταν η βεβαιότητα ότι με περιμένουν ότι υπάρχει μια αγάπη, η οποία με αγκαλιάζει και πέρα από τον τάφο. Αλλά ήταν μια ατομοκεντρική ψυχολογική επάρκεια. Αυτό πως το βλέπετε σαν πρόβλημα;''

Έστησα λοιπόν τα αυτιά μου ν’ ακούσω την απάντηση του αιώνα, μα εις μάτην. Η απάντηση ποτέ δεν ήρθε. Ο μητροπολίτης μετά από ένα ξερό ‘’χμμ… ναι …’’, άλλαξε θέμα!

Εγώ όμως πήρα απάντηση στην δικιά μου απορία.

Οι άλλοι είχαν το πρόβλημα και όχι εγώ. Το στοίχημα τώρα ήταν να μην γίνω κι εγώ ''συναισθηματικός τύπος''. Άλλωστε είναι εξακριβωμένο πως όσο γερνάει ο άνδρας τόσο πιο ‘’αισθηματίας’’ γίνεται (σε αντίθεση με τη γυναίκα που σκληραίνει). Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, μάλλον είναι θέμα ορμονών λένε οι ψυχίατροι.

Έβλεπα πόσο εύκολο ήταν να κυλήσει κανείς χωρίς να το καταλάβει, από την πραγματικότητα στη φαντασία κι αυτό διότι αν παρατηρήσει κανείς, ο συναισθηματισμός είναι καλυμμένος εγωισμός. Και …. εγωιστές, όλοι είμαστε. Όμως, άλλο απλά εγωιστής, άλλο εγωιστής και φαντασιόπληκτος, άλλο εγωιστής και ονειροπαρμένος.

Πάρα πολλή απ’ αυτή την αποκρουστική συναισθηματικότητα υπάρχει στις διάφορες σέκτες. Είναι καρκίνωμα κάθε ιδεολογίας. Κάθε ατομοκεντρικού οχυρώματος.

Σημείωση 1: O πολύς εγωισμός είναι η αιτία του συναισθηματισμού διότι, μόνο ένας εγωιστής βιώνει ιδιαίτερα μεγάλη απόσταση μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας και αυτό τον κάνει, συναισθηματικό. Tον κάνει επίσης γκρινιαρο-ψευτο-επαναστάτη, όχι για την αδικία που γίνεται στον άλλο, παρά μόνο για την αδικία που γίνεται στον εαυτό του (κατηραμένη και άδικη κοινωνία, κλπ).

Σημείωση 2:  Άλλο συναίσθημα, άλλο συναισθηματισμός. Το ένα είναι καθαρό, το άλλο είναι τέχνασμα. Το χρησιμοποιούν τα γυναικάρια (άνδρες και γυναίκες), που είπαμε παραπάνω ως εργαλείο. Ο συναισθηματισμός, είναι η χειραγώγηση του συναισθήματος. Δημιουργείται από το συναίσθημα και χειραγωγείται πονηρά από το υποκείμενο. Άσε πια που πολλοί θεωρούν το συναισθηματισμό ως πνευματικότητα. Τα δάκρυα άνετα μπορούν να είναι δείγμα άκρατου εγωισμού και μάλιστα πληγωμένου εγωισμού.

Έχετε παρατηρήσει πως αυτοί που πρώτοι θα πολεμήσουν, αυτοί που θα τα κάνουν όλα λίμπα είναι οι ''άγιοι'' και οι ηθικολόγοι (συναισθηματικοί τύποι); Αυτοί που δεν επιτρέπουν ποτέ στον εαυτό τους να είναι φυσικός, που δεν επιτρέπουν ούτε στους άλλους να είναι φυσικοί. Καταπιεσμένα άτομα που μαζεύουν θυμό, τόσο γεμάτοι δηλητήριο που αυτό άνετα εκρήγνυται σε παγκόσμιο πόλεμο.

Ο Χίτλερ ο ίδιος, ήταν εξαιρετικά ευαίσθητος (ως καλλιτέχνης), δίκαιος (κατ’ ομολογίαν του), πνευματικός (ένεκεν της μανικής του μελέτης), καθώς πρέπει (ένεκεν του πατριωτισμού και συντηρητισμού), αδικημένος (ένεκεν της οικογενειακής και οικονομικής του κατάστασης) και ευφυής (δια προφανείς λόγους). Ταυτόχρονα ήταν όμως, τόσο καταπιεσμένος που ήταν γεμάτος δηλητήριο.

Πρώτη η αγαπησιάρα και ‘’θυσιαστική’’ μάνα θα καταραστεί (σε ανατολίτικες κοινωνίες, θα σκοτώσει κιόλας) την κόρη που ‘’υπεραγαπούσε’’, γιατί την πλήγωσε με την ανυπακοή της.

Πρώτοι οι γλυκεροί γκέι θα σφάξουν το ταίρι που τους εγκατέλειψε για κάποιον άλλον.

Πρώτος ο μητροπολίτης γεμάτος δάκρυα, θα ευχηθεί να πεθάνουν όλοι οι ανώμαλοι, όλοι οι εχθροί.

Πρώτοι οι οπαδοί των παραπάνω μητροπολιτών (οι τρυφεροί πιστοί), θα συμφωνήσουν σε όλα τα παραπάνω μαζί τους.

Πρώτοι οι πατριώτες, ρομαντικοί και αγαπησιάρηδες θα ευχηθούν να πνιγούν στη θάλασσα όλοι οι ξένοι, όλοι οι πραγματικοί και φανταστικοί εχθροί.

Πρώτος ο ευσυγκίνητος και ευαίσθητος προϊστάμενος θα απολύσει όλος εξωτερική ‘’λύπη’’ και τρελή εσωτερική χαρά, τον υπάλληλό του που δε θα δηλώσει απόλυτη (ψυχική) υποταγή.

Πρώτοι οι ευαίσθητοι φιλόζωοι, θα ευχηθούν να κρεμαστούν στα άντερά τους όσοι κακομεταχειρίστηκαν το σκυλάκι τους.

Πρώτοι οι θυμώδεις και ακτιβιστές ΑΝΤΙΦες που μάχονται για ‘’αγάπη μόνο’’ και κοινωνική δικαιοσύνη, θα κρεμάσουν  στο τσιγκέλι κάθε διαφωνούντα.

Άλλο βιώνουν και άλλο εκφράζουν. Καταπιεσμένα συναισθήματα βιώνουν. Αγάπες, λύπες και λουλούδια εκφράζουν. Οι ψυχολόγοι λένε ότι το 80% των ασθενειών προκαλούνται από καταπιεσμένα συναισθήματα. Από το χειρισμό δηλαδή των συναισθημάτων. Από το συναισθηματισμό δηλαδή.

Πες ρε μάνα, πες στη κόρη σου,

‘’δε σε αγαπώ, αλλά σε θέλω για να σε χρησιμοποιώ, να σε έχω σκλάβα μου’’, άσε κατά μέρος τις θυσίες και τις αγάπες.

Πες ρε φίλε γκέι στο ταίρι σου,

‘’δε σε αγαπώ, αλλά σε θέλω για να σε χρησιμοποιώ ως σεξουαλικό μου εργαλείο’’, άσε κατά μέρος τις αγάπες και τα σάλια.

Πες ρε φίλε μητροπολίτη,

‘’δε αγαπώ κανένα, αλλά πρέπει να είμαι αγαπησιάρης διότι αυτό είναι το επάγγελμά μου, γι αυτό ψιλοκλαίω και συγκινούμαι, για να σε χρησιμοποιώ’’, άσε κατά μέρος το Θεό, τη φύση, τις αγάπες και τα λουλούδια.

Πες ρε οπαδέ γλυκερέ πιστέ,

‘’θέλω να ανήκω σε μαντρί, θέλω προστασία, θέλω ατομική θωράκιση και σιγουριά’’ και άσε τα θρησκευτικά στην άκρη.

Πες ρε φίλε προϊστάμενε,

‘’σε ‘χω γραμμένο ρε, είσαι υπάλληλός μου και θα κάνεις ότι γουστάρω’’, άσε κατά μέρος τις αγάπες και τη δικαιοσύνη.

Πες ρε φίλε ζωόφιλε,

‘’δεν είναι ότι αγαπώ τα ζώα, αλλά είναι ότι μισώ οτιδήποτε άλλο και δε μπορώ να το δείξω. Μισώ ότι δεν με αγαπά άνευ όρων (όπως τα σκυλιά, τουτέστιν λιγότερο τα γατιά, τουτέστιν καθόλου τα αρνιά τα κοτόπουλα και τα ποντίκια). Αν κι αυτά (τα σκυλιά) δεν ήταν εργαλεία προς ικανοποίηση του ναρκισσισμού μου, θα τα σούβλιζα αντί για αρνί το Πάσχα’’. Άσε, τις σάχλες και δείξε τη συμπαράστασή σου στα χταποδάκια που τσακίζεις ενίοτε. Ξέρεις, το χταποδάκι είναι από τα πιο ευφυή πλάσματα. Το λέω αυτό, διότι αγαπάς μόνο ευφυή ζωάκια και τρως τα χαζά (παρεμπιπτόντως, αυτό κι αν είναι ρατσισμός και φασισμός εε).

Πες ρε φίλε ακτιβιστή ΑΝΤΙΦΑ.

‘’Σας μισώ όλους εσάς που είστε βολεμένοι κι εγώ δεν ΕΧΩ σαν και σας. Σας μισώ και σας φθονώ. Αν μόνο είχα την οικονομική σας κατάσταση, θα ‘μουν σαν και σας. Θέλω να σας τα πάρω και να σας κρεμάσω στο τσιγκέλι για να μη με βλέπετε που θα γίνω σαν και σας, όταν σας κρεμάσω. Αλλά δεν είναι κοινωνικά ορθόν να το πω αυτό. Γι αυτό λέω ότι η αγάπη μου και τα συναισθήματά μου με ωθούν, να σας ξεκοιλιάσω.’’

Ένας άνθρωπος πολύ αισθηματίας, είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι, ξαφνικά θα πηδήξει και θα σε πνίξει.

Τώρα θα μου πει κάποιος ‘’και συ ρε μάγκα, τι προτείνεις’’.

Τίποτα δεν προτείνω, μου αρκεί που κατανόησα το καρκίνωμα του συναισθηματισμού και θα προσέχω όπως ο διάολος το λιβάνι να μην πέσω στη μαύρη τρύπα του.