Η Συναισθηματική Νοημοσύνη ως Επιδημία

Αγαπητοί φίλοι, δεν θα έγραφα τα παρακάτω, αν το φαινόμενο της χαμηλής συναισθηματικής νοημοσύνης δεν αναδεικνύονταν τόσο έντονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και το ίντερνετ γενικότερα. Έχει νόημα να το εξετάσουμε διότι ενδεχομένως να αποτελεί και την αιτία των δεινών της πατρίδας μας εφόσον επηρεάζει άμεσα την ποιότητα σκέψης και πράξης, άρα προόδου και επιτυχίας σε ατομικό και συλλογικό (εθνικό) επίπεδο.

Αν δηλαδή είμαστε λαός με χαμηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης, ε τότε εξηγούνται όλα!

Ως συναισθηματική νοημοσύνη ας θεωρήσουμε τη δυνατότητα διαχείρισης των συναισθημάτων μας. Πχ, υψηλή ικανότητα διαχείρισης συναισθημάτων=υψηλός δείκτης νοημοσύνης και χαμηλή ικανότητα διαχείρισης=χαμηλός δείκτης νοημοσύνης.

Επίσης ως ''συναισθηματικό τύπο'' ας θεωρήσουμε τον άνθρωπο στον οποίο τα συναισθήματα επικρατούν και εξουσιάζουν το πρόσωπο.

Βεβαίως η χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη υπήρχε πάντα σε μεγάλη έκταση. Ειδικότερα στο χώρο της τέχνης, των ιδεολογιών, των θρησκειών κλπ.

Όμως τώρα το βλέπουμε και στο χώρο της πολιτικής! 

Αίσθημα, Συναίσθημα και Συναισθηματισμός.

Τελείως διαφορετικές μεταξύ τους έννοιες.

Όμως συχνά λέμε, ‘’έχω αισθήματα’’, ‘’έχω συναισθήματα’’, είμαι ‘’συναισθηματικός τύπος’’. Όλα αχταρμάς μέσα μας.

Το λέμε με κάποια υπερηφάνεια ή έστω απάθεια, πιστεύοντας ότι το να είναι κάποιος συναισθηματικός τύπος είναι κάτι καλό. Κάτι που τον κατατάσσει σε μια κατηγορία ανθρώπων κάπως πιο ευαίσθητων. Ναι αυτό είναι. Οι συναισθηματικοί τύποι, θεωρούν τους εαυτούς τους ευαίσθητους και οπωσδήποτε γεμάτους με πάθος. Και αυτό είναι σίγουρα κάτι καλό πιστεύουν. Αφού οι περισσότεροι θεωρούν ότι ''ευαίσθητος'' είναι το αντίθετο του ''αναίσθητος'' και το ''εμπαθής'' είναι κάτι καλό (!) (όλοι είμαστε εξοικειωμένοι νομίζω την έκφραση ''γεμάτος πάθος'' που κρύβει τεχνηέντως το ''γεμάτος πάθη'').

Επίσης πιστεύουν ότι αυτό (ο συναισθηματισμός) είναι γονιδιακό χαρακτηριστικό (άντε να καλλιεργείται κιόλας, λίγο όμως και μέχρι μια ορισμένη ηλικία, συνήθως από το περιβάλλον, τις ιδεολογίες κλπ).

Η βασική λοιπόν αντίληψη είναι ότι ο συναισθηματισμός είναι ένα ευγενές και καθολικό χαρακτηριστικό κάποιων ανθρώπων.

Αμ δε! Εδώ μάλλον θα διαφωνήσουμε.

- Αν για παράδειγμα είμαι αγαπησιάρης εκ γενετής και αυτό με χαρακτηρίζει, ε τότε γιατί είμαι αγαπησιάρης μόνο με ορισμένους ανθρώπους κι όχι με όλους. Γιατί κάποιους τους αγαπώ απεριόριστα, (αρκεί να μη με προδώσουν, αρκεί να με αγαπούν κι αυτοί) και τους μισώ το ίδιο απόλυτα όταν με ‘’προδώσουν’’; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο δεν τους αγαπώ αλλά φτάνω ακόμα και να τους μισώ; Αφού είμαι ‘’αγαπησιάρης’’ τύπος (!)

- Aν είμαι θυμώδης και αψίθυμος, γιατί ενίοτε γίνομαι γλυκανάλατος αγαπησιάρης και μέχρι αηδίας βουτυροχλεχλές;

- Αν εκ γενετής είμαι οργίλος, φθονερός και γεμάτος αγανάκτηση για τους γύρω μου, πως ταυτόχρονα είμαι χαρούμενος και αισιόδοξος για την ιστορία, το μέλλον το προσωπικό ή το εθνικό ή χίλια δυο άλλα;

- Αν είμαι καταθλιπτικός, ενοχικός και needy, πως ενδεχομένως είμαι και εκδικητικός κακότροπος, περιφρονητικός;

- Αν είμαι υστερικός και αγχωτικός, πως ταυτόχρονα είμαι περήφανος και αισιόδοξος.

- Επίσης, πως όλα τα παραπάνω μαζί, μπορεί να με χαρακτηρίζουν ταυτόχρονα ή σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου;

Όλες οι παραπάνω αντιφάσεις και ακόμα περισσότερες που για να γραφούν θα χρειαζόμαστε αρκετές σελίδες περιγράφουν ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους ‘’συναισθηματικούς τύπους’’ και πιστεύουν ακράδαντα ότι αυτό είναι 1) στα γονίδιά τους και 2) είναι καλό αλλά ταυτόχρονα και η αιτία των δεινών τους (!)

Μια απλή ‘’μελέτη’’ των συναισθηματικών και ευαίσθητων φίλων μας θα μας πείσει. Μια μελέτη του εαυτού μας (αν τυγχάνει να θεωρούμε τους εαυτούς μας συναισθηματικούς τύπους), θα μας πείσει.

Τώρα έρχεται το ερώτημα. Και τι σε νοιάζει εσένα ρε φίλε, τι χολοσκάς; Που είναι το πρόβλημα; Γιατί μας τη χαλάς;

- Κανένα πρόβλημα αν θέλει κάποιος να ζει μέσα σε μια φαντασίωση, μία virtual reality κατασκευασμένη από τον ίδιο για τον ίδιο!

- Κανένα πρόβλημα για κάποιον που έχει αποφασίσει ενσυνείδητα να ζει στο χώρο της φαντασίας!

- Κανένα πρόβλημα για κάποιον που έχει αποφασίσει ενσυνείδητα και ελεύθερα να φτιάξει ένα προσωπείο και να πιστέψει ότι αυτό το προσωπείο είναι ο εαυτός του. Να νομίζει δηλαδή ότι είναι το θύμα ενώ είναι ο θύτης (ή και το αντίθετο). Να πιστεύει ότι είναι στοργικός ενώ είναι σατράπης (ή και το αντίθετο). Να πιστεύει ότι είναι ρεαλιστής, ενώ είναι ονειροπόλος (ή και το αντίθετο).

- Κανένα πρόβλημα δεν θα υπήρχε αν, ο συναισθηματισμός δεν οδηγούσε στην κατάθλιψη που είναι το κοινό τέλος όλων των ψευδαισθήσεων. Το γκρέμισμα όλων των ψεύτικων οικοδομημάτων. Το γκρέμισμα όλων των ψεύτικων εαυτών.

- Κανένα πρόβλημα αν ο αυτοχαρακτηριζόμενος συναισθηματικός τύπος αντιλαμβανόταν 1) τι είναι ο συναισθηματισμός και 2) ότι αυτό είναι επιλογή του.

- Κανένα πρόβλημα, διότι η ελευθερία του ανθρώπου έχει τόσο μεγάλη αξία που δεν πρέπει να περιορίζεται ακόμα κι αν τη χρησιμοποιεί αυτοχειρικά.

- Κανένα πρόβλημα αν ο συναισθηματισμός (ως χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη) δεν αποτελούσε ενδεχομένως μια αιτία ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ εφόσον επηρεάζει άμεσα την ποιότητα σκέψης και πράξης, άρα προόδου και επιτυχίας σε ατομικό και συλλογικό (εθνικό) επίπεδο όπως αρχικά αναφέρθηκε.

Διότι δεν είναι δυνατό να φταίει πάντα ο άλλος! Δεν είναι δυνατό η υπερβολική μας αγάπη, ευγένεια, αυτοπροσφορά, εμπιστοσύνη, να τυγχάνουν απόρριψης από τον ανάξιο και αγνώμονα άλλο! Δεν είναι δυνατό να είμαστε πάντα τα θύματα της προδοσίας. Δεν είμαστε ο Χριστός που νομίζουμε ότι είμαστε!

Δεν είμαστε διότι, Αυτός, ως το απόλυτα ιστορικώς αναξιοπαθές θύμα, μη έχοντας ίχνος συναισθηματισμού μας δικαιολόγησε όλους πάνω απ’ το σταυρό που τον καρφώσαμε, ενώ εμείς ως μάλλον κατά φαντασίαν αναξιοπαθείς και ‘’προδομένα θύματα’’, πνιγμένοι στο νοσηρό συναισθηματισμό, σταυρώνουμε όλους τους άλλους.

Δε σταματάμε όμως εκεί. Στο τέλος σταυρώνουμε και τον εαυτό μας (ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ).

Απορρίπτουμε ακόμα και τον πραγματικό μας εαυτό. Τον εαυτό που δε συμπαθούμε (υποσυνείδητα) επειδή μας ''πρόδωσε'' (πάντα ο πραγματικός μας εαυτός προδίδει τις προσδοκίες μας, πάντα είναι κατώτερος του φανταστικού). Σταυρώνουμε λοιπόν με την κατάθλιψη τον υποδεέστερο εαυτό που δεν κάναμε ποτέ τον κόπο να γνωρίσουμε και να εξοικειωθούμε μαζί του, όντας πνιγμένοι στη φαντασίωση.

Για μας, ο ''εαυτός'' μας θα είναι ο κατά πάντα άξιος, αυτός που ‘’δόθηκε’’ σε αγνώμονες για να εισπράξει ‘’προδοσία’’. Ο εαυτός μας είναι αυτός που δήθεν αμέλησε το τόσο υπέροχο και πολύτιμο κέντρο του σύμπαντος, το ναρκισσιστικό ‘’ΕΓΩ’’ μας.

Αυτό που πρέπει να μας τρομάζει πάντα, είναι αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε το τι είναι συναισθηματισμός και τι πραγματικότητα. Τι δημιουργώ εγώ ως αλήθεια μου και τι είναι είναι Αληθινό.

Διότι το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι πολλοί από εμάς, όχι μόνο δε θεωρούμε τον εαυτό μας συναισθηματικό αλλά αντιθέτως τον θεωρούμε άκρως ρεαλιστή! Κι αυτό ενώ είμαστε ενδεχομένως βουτηγμένοι στο συναισθηματισμό.

Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο να συμβεί σε κάποιον. Κι αυτό διότι τότε, υπάρχουν απειροελάχιστες πιθανότητες αφύπνισης από το λήθαργο.

Μπρρρρ.....

Τρέμω το γλυκερό ΕΓΩκεντρικό συναισθηματισμό, όπως ο διάολος το λιβάνι.

Για σκέψου να ξυπνήσεις μια στιγμή στο τέλος της ζωής σου σαν από όνειρο και να πεις, ''Έχασα τη ζωή μου, κοιμόμουν και νόμιζα ότι είμαι ξύπνιος. Μπέρδεψα το όνειρο με την πραγματικότητα. Τώρα όμως που ξύπνησα δεν προλαβαίνω’’. Τραγικό.

Και για να κλείσουμε, άλλη μια απορία που έφερε ο παραπάνω συλλογισμός. Καλύτερα να πεθάνει κάποιος ‘’κοιμισμένος’’ ή να ‘’ξυπνήσει’’ έστω και την τελευταία στιγμή;

Προσωπικά θα προτιμούσα το δεύτερο.

(Αν και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο ''Inception'', απ' ότι κατάλαβα μάλλον προτίμησε να μην ξυπνήσει, γενόμενος παντοτινά δέσμιος των συναισθημάτων του)

NAΛ