Η Σύνταξη ως Έπαθλο και η Αξιομισθία

Κάθε μέρα, διαπιστώνoυμε ότι στο μυαλό του ανθρώπου που ανήκει στον  ''δυτικό'' ανθρωπολογικό τύπο (εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου), ότι η σύνταξη, αποτελεί το ''έπαθλο'', που στεφανώνει, τους ''ηγωνίσαντες τον καλόν αγώνα''.
Δεν έχει σημασία το ότι έχουμε την ικανότητα (ψυχοσωματικώς) προς εργασία για ακόμα 10, 20, ή 30 χρόνια. Σημασία έχει μόνο πόσα χρόνια εργαζόμασταν. Λες και εργαζόμασταν αμισθί! Λες και εργαζόμασταν για τη σύνταξη! (ή μήπως έτσι είναι;). Tι τραγικό!
Ποτέ κανείς μας δεν σκέφτηκε ότι ίσως, η σύνταξη αποτελεί απλώς την έκφραση της μέριμνας μιας κοινωνίας ανθρώπων που η αλληλεγγύη του πολιτισμού που δημιούργησαν έφτασε σε τόσο υψηλό επίπεδο, που αναλαμβάνει να φροντίσει, όσους πλέον δεν δύνανται να φροντίσουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους.
Όλοι μας δε, οπαδοί της αξιομισθίας, πιστεύουμε για τον εαυτό μας, ότι αξίζουμε εις το ακέραιο την μεγίστη των συντάξεων, για πολλούς και διάφορους (τις περισσότερες φορές υποκειμενικούς), ο καθένας λόγους.
Αξιομισθία όμως δεν υπάρχει πάντα, ή μάλλον δεν υπάρχει στον βαθμό που εμείς νομίζουμε. Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, στην ίδια μας στην οικογένεια. Στο συγγενικό, φιλικό, εγγύς και ευρύτερο περιβάλλον μας. Πόσοι από τους ''πλούσιους'' που γνωρίζουμε, αξίζουν (λόγω υπερβολικής εργασίας βαριάς, πολυετούς και άκρως αποδοτικής για την κοινωνία), τον πλούτο τους αυτόν; Πόσοι ''φτωχοί'', αξίζουν (λόγω υπερβολικής τεμπελιάς, ανικανότητας, αντιπαραγωγικής εργασίας), τη φτώχεια τους αυτήν;
Μα θα μου πείτε, οι φυσικές ικανότητες, τα φυσικά προσόντα, οι φυσικές δυνατότητες, οι ''κληρονόμοι πλούτου'', τι έχεις να πεις γι αυτά; Πρέπει αυτοί οι ''φυσικά'' ταλαντούχοι κι ευνοημένοι, να αξίζουν ίδια σύνταξη με τους άλλους; Επίσης θα μου πείτε πάλι, που ξέρουμε αν αυτός που δεν δούλεψε μέχρι τα 35 του, δεν μπόρεσε, ή απλά τεμπέλιασε; Τι θα γίνει με την αριστεία, όταν αυτή είναι αποτέλεσμα προσπάθειας και όχι απλά ''τάλαντου'';
Σωστή η παρατήρηση. Δεν έχω προς το παρόν απάντηση, όμως αυτός δεν είναι ικανός λόγος απόρριψης των ανωτέρω. Πιστεύω δε, ότι οι ΑΡΙΣΤΟΙ, ποτέ δεν θα σκεφτούν το ''πότε'' και το ''πόσο'' της σύνταξής τους.

ΝΑΛ