Ηλιθιότητα ή Θρησκεία;

Ε λοιπόν, έκανα λάθος. Ο κόσμος δεν αποτελείται από λογικούς και ηλίθιους σε διάφορες διαβαθμίσεις. Δεν τίθεται καν ζήτημα νοημοσύνης του ατόμου ή της συλλογικότητας.

Η απάντηση είναι περισσότερο σοφιστικέ, αλλά το ίδιο κυνική. Είναι θέμα πίστης. Και εννοώ πίστης, με τη μεταφυσική της έννοια (θρησκεία δηλαδή). 
Πάντα ήταν έτσι.

Είναι στη φύση του ανθρώπου να κατασκευάζει θεούς. Απόλυτα φυσιολογικό. Θα εξηγήσω τι εννοώ.

Αν ''η θρησκεία είναι ένα βαρβαρικό ιδίωμα και ενστικτώδης ορμή αυτασφάλισης, θωράκισης του εγώ με αλάθητες βεβαιότητες και νομικά βεβαιωμένες αρετές'' (Γιανναράς), ε τότε, πολύ εύκολα οι οπαδοί μιας θρησκείας, χαρακτηρίζονται ως ηλίθιοι από τους οπαδούς μιας άλλης θρησκείας.

Είναι επίσης εύκολα παρατηρήσιμο ότι ο άνθρωπος δε μπορεί να μείνει ούτε στιγμή χωρίς μεταφυσική αναφορά. Χρειάζεται πάντα ένα xρυσό μοσχάρι να λατρεύει. Ένα μοσχάρι, που ενώ το κατασκεύασε ο ίδιος, του αποδίδει ιδιότητες που τον υπερβαίνουν. Υπερβατικό μοσχάρι δηλαδή.

(Όπου ''Xρυσό Mόσχο'', μπορούμε να βάλουμε ότι θέλουμε. Το Σώρρα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τη τεχνοσυστημική ολοκλήρωση, το ισλάμ, το χριστιανισμό (νοσηρές εκφράσεις του), τον υπαρξισμό, τον κομμουνισμό, τον φιλελευθερισμό, την ταξική ανωτερότητα κλπ.)

Πολλές φορές ο ''Χρυσός Μόσχος'' είναι ο ίδιος μας ο εαυτός μαζί με ακόμα ένα μοσχάρι, μια φιλοσοφία πχ. (Δύο χρυσά μοσχάρια είναι καλύτερα από ένα!).

Φτιάχνουμε λοιπόν το ''χρυσό μόσχο'' που μας ταιριάζει και ''θωρακιζόμαστε'' λατρεύοντάς τον.

Η απαγορευμένη λέξη είναι η λέξη ''γιατί''. Γιατί το κάνουμε αυτό; Για ποιο λόγο είναι στη φύση του ανθρώπου να φτιάχνει χρυσά μοσχάρια, είναι η ''one billion dollar question''; Η απάντηση είναι τόσο προφανής που καθίσταται σχεδόν απροσπέλαστη.

ΝΑΛ