Μαρξισμός Vs Βασιλειανισμός
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα (Πρωτοχρονιά, Βασιλείου του Μεγάλου ), αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που ο πόθος ενός ανθρώπου για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, τον κάνει ως επί το πλείστον μαρξιστή και όχι βασιλειανιστή;
Δε χρειάζεται απαραιτήτως να ασπαστεί και την υπερβατική πρόταση του Μ. Βασιλείου κάποιος για να 'ναι βασιλειανιστής.
Θα μπορούσε να ασπαστεί μόνο το λογικό μέρος της πρότασής του και να αφήσει στην άκρη το υπέρλογο. Άλλωστε ο Μ. Βασίλειος δεν ήταν ο main stream άγιος. Ήταν ένας Έλληνας πανεπιστήμονας με κοσμική ελληνική παιδεία και απίστευτο κοινωνικό έργο και θεωρία.
Ένας σύγχρονος αλλά ειλικρινής αλτρουιστής και πραγματικός κοινωνικός επαναστάτης και αγωνιστής, φυσιολογικά βρίσκει στο Μ. Βασίλειο το ιδανικό πρότυπο.
Τι συμβαίνει λοιπόν και προτιμάται ο μαρξισμός; Και όχι μόνο προτιμάται, αλλά ο βασιλειανισμός είναι εντελώς άγνωστος στο πλατύ κοινό.
Το μόνο που μπορώ να εικάσω με το μοχθηρό μου μυαλό, είναι πως ο μαρξισμός είναι ελκυστικός διότι επιβάλλεται με τη βία (δικτατορία του προλεταριάτου), που αφορά στους άλλους. Θέλουμε δηλαδή, οι άλλοι να γίνουν αλτρουιστές, δίκαιοι και τους το επιβάλλουμε.
Ενώ ο βασιλειανισμός δεν έχει βία.
Δεν αναγκάζει κανένα να γίνει φιλάνθρωπος, δίκαιος, αλτρουιστής.
Πώς είναι δυνατό να γίνει κάποιος αλτρουιστής με τη βία;
Πώς είναι δυνατό να γίνει δίκαιος με τη βία;
Άντε να συμβιβαστεί κανείς και να υπακούει σε θεσμούς και συστήματα, από φόβο. Ανελεύθερα δηλαδή. Δεν το θέλει, αλλά τι να κάνει!
Πόσο θα κρατήσει αυτό;
Η ιστορία της Ευρώπης έδειξε ότι η θεσμισμένη κοινωνία της απέτυχε παταγωδώς (δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η κομμουνιστική τραγωδία).
Από την άλλη βέβαια θα πει κάποιος, "και με το βασιλειανισμό δηλαδή, τι περισσότερο θα καταφέρναμε;"
Μάλλον τίποτα περισσότερο από το μαρξισμό. Κι αυτό διότι και οι δυο ιδεολογίες έχουν για οπαδούς, ανθρώπους και όχι μηχανές ή αγγέλους.
Όμως, αν το κοινωνικό αποτέλεσμα τελικά είναι το ίδιο, γιατί να ακολουθήσει κανείς το βίαιο δρόμο του εξαναγκασμού; Του φασισμού, του ολοκληρωτισμού δηλαδή (για να μην κρύβουμε τα λόγια μας).
Γιατί;
Για να βγάλει το άχτι του;
Για να εκτονωθεί;
Από τι;
Από την πίεση του δυνατού διπλανού;
Θέλει να πιέσει κι αυτός;
Αυτό δεν είναι ιδεολογία.
Είναι εκδίκηση.
Είναι απωθημένα.
Είναι ψυχολογικά προβλήματα.
Είναι κόμπλεξ.
Είναι εχθρότητα και μίσος.
ΝΑΛ