Μια άλλη θεώρηση του κομμουνισμού και του φασισμού

Κάτι που με απασχολούσε για καιρό και δεν μπορούσα να δώσω μιαν απάντηση, ήταν, η ερώτηση ''που έσφαλαν οι κομμουνιστές;’’

Για να ξεκαθαρίσω από την αρχή, όταν λέω κομμουνιστές, δεν εννοώ το συρφετό των φθονερών αμόρφωτων ιδιοτελών κομπλεξικών αρπάγων που βάφτισαν το πλιάτσικο ιδεολογία (των ''ΠΑΣΟΚτζίδων’’ δηλαδή). Εννοώ αυτό το πολύ μικρό ποσοστό πραγματικών ιδεολόγων και οραματιστών με υψηλά πατριωτικά ιδανικά και ανιδιοτέλεια (ναι, υπάρχουν τέτοιοι). Επίσης, όταν λέω ''έσφαλαν’’, εννοώ στη ρίζα τους, στα θεμέλια της σκέψης τους και όχι στα επιφανειακά και εξόφθαλμα λάθη (όπως το χύσιμο αδερφικού αίματος). 

Ενώ λόγου χάριν, φαινομενικά ήταν γεμάτοι από αλτρουισμό, δοτικότητα, ηρωισμό, ρομαντισμό, ταυτόχρονα έτρεφαν μια τεράστια απαξίωση για τον άνθρωπο ως πρόσωπο. Γι αυτό και εύκολα τον εξόντωναν. Τόσο εύκολα, όσο εύκολα μπορούσαν να εξοντώσουν (θυσιάσουν) και τον εαυτό τους.

Τι δεν πήγαινε καλά; Tι δεν κατάλαβε για παράδειγμα ο Μίκης Θεοδωράκης; Ένας εξαίσιος άνθρωπος! Γιατί λόγου χάριν δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι δεν είναι δυνατόν να φτιάξεις την ιδανική την κοινωνία με τη βία. Πως, αυτός ειδικά ο άνθρωπος που εύκολα και χωρίς δεύτερη σκέψη θυσίαζε τη ζωή του και ταυτόχρονα συγχωρούσε τους βασανιστές του, μπορούσε να ασκεί τυφλή βία και να πιστεύει βαθιά ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς το όνειρο;

...  Συνέχεια .... εδώ

ΝΑΛ