''Να περνάς καλά!'', ευχή ή κατάρα;

Ο σκοπός των αξιών, είναι να αποτελούν τα προστατευτικά κιγκλιδώματα στην πορεία του ανθρώπου προς την νοηματοδότηση του βίου.

Δεν είναι νόμοι. Οι νόμοι αναγκαιούν, για την κάλυψη του ελλείματος αξιών, προκειμένου να εξασφαλιστεί συμβίωση.

Χοντρικά μπορούμε να πούμε,

Υψηλές αξίες -- Υψηλός πολιτισμός -- Λίγοι νόμοι

Αχρείες αξίες -- Αχρείος πολιτισμός -- Πολλοί νόμοι

Καθόλου αξίες -- Ζωώδης πολιτισμός -- Νόμος της ζούγκλας

Οι αξίες ταξινομούνται σε θρησκευτικές, ηθικές, ψυχικές, πνευματικές, κοινωνικές, πολιτικές, εθνικές, πολιτιστικές. Συμπεριλαμβάνουν, χωρίς να εξαντλούνται, την: Iερότητα του θείου, αγάπη, ελευθερία, υπομονή, μετριοφροσύνη, ανιδιοτέλεια, κρίση, εντιμότητα, σεβασμός, αξιοπρέπεια, τόλμη, αισιοδοξία, εργατικότητα, κοινωνική συνείδηση, αλληλεγγύη, ευγένεια, υπευθυνότητα, οικογένεια, δημοκρατικό πνεύμα, πολιτικά δικαιώματα, φιλοπατρία, παράδοση, γλώσσα και ΔΙΑΚΡΙΣΗ.

Όλες οι παραπάνω αξίες νοηματοδοτούν το βίο και νοηματοδοτούνται οι ίδιες από την πηγή αναφοράς τους.

Δύο είναι εν προκειμένω οι πηγές αναφοράς των παραπάνω αξιών.

1) Το θείο, δηλαδή μία πηγή αληθείας εκτός του ανθρώπου.

2) Ο ίδιος ο άνθρωπος, από τον οποίο πηγάζει όλη η αλήθεια, προφανώς και οι αξίες.

Από την αρχή της εμφάνισης του ανθρώπου στη ζωή, η πηγή της αλήθειας ανιχνεύονταν ΕΚΤΟΣ του ανθρώπου.

Προσφάτως (με το ‘’διαφωτισμό’’), η πηγή της αλήθειας και φυσικά των αξιών, μετατοπίστηκε, ΕΝΤΟΣ του ανθρώπου.

Αυτή η μεταστροφή, αποτέλεσε το ορόσημο της σύγχρονης, όπως λέμε εποχής (της νεωτερικότητας).

Όλες οι ‘’έξωθεν’’ αμετάβλητες ανά τους αιώνες αξίες, παραμερίστηκαν σταδιακά, για να αντικατασταθούν από άλλες, ‘’έσωθεν’’, μεταβαλλόμενες με την ίδια συχνότητα που μεταβάλλονται οι απόψεις του σκεπτόμενου ανθρώπου. Σε όλους μας είναι γνωστό το αρχαίο ρητό ‘’αι γνώμαι ημών, εισίν ώσπερ αι πρωκτοί. Έκαστος ημών φέρει ένα’’.

Πήρε καιρό στον άνθρωπο να μετεξελίξει τις αιώνιες, πλην ‘’θρησκοληπτικές’’ αξίες, σε πρόσκαιρες, πλην ‘’σύγχρονες και προοδευτικές’’. Κι αυτό διότι, αφενός μεν, κάτι καλό είχαν και ‘’θρησκοληπτικές’’ αξίες (αγάπη, ελευθερία, ισότητα, εργατικότητα, κοινωνική συνείδηση, αλληλεγγύη, ευγένεια, υπευθυνότητα, δημοκρατικό πνεύμα), αφετέρου δε, ό,τι καλά είχαν, o άνθρωπος τα σφετερίστηκε ως επιτεύγματα της δικής του σκέψης, που απέδιδε ως ‘’πρωτόγονος’’ σε ‘’έξωθεν’’ αιτίες.

Η εποχή του αυτοαναφορικού υποκειμένου ξεκινά και κατισχύει ως υπέρτατη αξία αναφοράς, ως η αξία των αξιών.

‘‘Σκέφτομαι άρα υπάρχω’’. Κι αφού μόνο εγώ υπάρχω, αφού μόνο εγώ σκέφτομαι, ε τότε μόνο εγώ είμαι η πηγή κάθε αλήθειας.

Αυτή η νεωτερική διαστροφική ‘’ανακάλυψη’’, οδήγησε τη Δύση σε μια νέα σειρά νεόκοπων αξιών, όπως πλούτος, καριέρα, υγεία, ‘’εξυπνάδα’’, ΙQ, ΕQ, γνώσεις, δεξιότητες, νόμος, ζωική ισότητα κ’ δημοκρατία, πανσεξουαλισμός, υγεία ως αυταξία κοκ, που συνιστούν το συνονθύλευμα άθλιων επιμέρους απ – αξιών που πάντα υπήρχαν ως ανθρώπινα πάθη και κατακριτέες επιθυμίες. Έκοψε λοιπόν ο άνθρωπος κάθε χαλινάρι στον εγγενή ναρκισσισμό του, ανέπτυξε τον τυφλό δικαιωματισμό και μη μπορώντας να ικανοποιήσει το δικαιωματισμό και το ναρκισσισμό μαζί, έπεσε στο πηγάδι της θυματοποίησης (φταίει όλη η κοινωνία, οι γονείς, ο άντρας μου, η συγγενείς, που είμαι ‘γω … θλιμμένος).

Έτσι λοιπόν, με στωικό και μισοκακόμοιρο ύφος ανεμοδαρμένου αλλά, πλέον, αυτοσυνειδητοποιημένου ταξιδιώτη της ζωής, με ένα αίσθημα χαρμολύπης, ανακαλύπτει το νόημα της ζωής και καθιερώνει ως υπέρτατη αξία της, την εμετική συναισθηματική μπούρδα

‘’να περνάμε καλά’’

Ναι αλλά για να περνάω καλά εγώ, κάποιος άλλος πρέπει να μην περνάει καλά (πχ ο Κογκολέζος, ο αντίπαλος, ο γείτονας, ο υπάλληλός μου, ο εργοδότης μου, οι πολίτες, η γκόμενα/ος, ο/η σύζυγος, το έμβρυο στη μήτρα, ο γονιός, ο γέρος, ο νέος, ο ανάπηρος).

Κάθε φορά λοιπόν που ευχόμαστε ‘’να περνάς καλά ρε!’’ σε έναν, να ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα ευχόμαστε να δυστυχήσουν πολλοί άλλοι, μετατρέποντας την ευχή σε ανείπωτη κατάρα, η οποία βρίσκει άμεση εφαρμογή στην καθημερινότητά μας, πλήττοντας εμάς τους ίδιους, που ξανά καταριόμαστε τους εαυτούς μας ''να περνάς καλά!'' σε ένα ατέρμονο κύκλο φρενοκομικής αντίληψης της επίτευξης της ευτυχίας!

ΝΑΛ