Περί Ιθαγένειας

''Το άτομο γεννιέται μέσα σε μια κοινωνία και μετά προσπαθεί να κάνει την υπέρβαση, να γίνει άνθρωπος για να ανήκει στην ανθρωπότητα'' (N. Λυγερός).

Μπορούμε να παραφράσουμε το παραπάνω και να πούμε,

''Το άτομο γεννιέται μέσα σε μια κοινωνία (τη σημερινή Ελλάδα) και μετά προσπαθεί (θα πρέπει τουλάχιστον) να κάνει την υπέρβαση, να γίνει Έλληνας''.

[όπου Έλληνας=φορέας του ελληνισμού, όπου ελληνισμός=πολιτισμική πρόταση που ενδιαφέρει πανανθρώπινα (Γιανναράς)]

Με λίγα λόγια το να πολιτογραφηθεί κανείς στην Ελλάδα (όπως και το να γεννηθεί κανείς στην Ελλάδα από γονείς που γεννήθηκαν στην Ελλάδα), έχει σχετική αξία. Δεν σε κάνει Έλληνα. Σε προικοδοτεί σκανδαλωδώς. Σε κάνει δυνάμει Έλληνα. Είναι βάπτισμα δεν είναι ταυτότητα. Ακριβώς όπως και το χριστιανικό βάπτισμα σε κάνει δυνάμει χριστιανό. Αν θέλεις ενεργοποιείς τη δυνατότητα. Μπορεί να βαπτιστείς και να επιλέξεις να γίνεις διάβολος.

Αν είχε απόλυτη αξία, αυτό θα ήταν υπερβολικά προσωποληπτικό (;) ή αν θέλετε υπερβολικά ‘’κρατο-ληπτικό’’, από έναν μη προσωπολήπτη Θεό ή αν προτιμάτε από μια μη προσωπολήπτρια Μοίρα.

Κάθε έννοια δικαίου, αξιομισθίας και ελεύθερης βούλησης (ελευθερίας δηλαδή) καταργείται με αυτή την προσέγγιση!

Το να γεννηθεί κανείς στην Ελλάδα είναι ένας σπουδαίος αρραβώνας με τον πολιτισμό. Αυτός ο αρραβώνας όμως πρέπει να προχωρήσει και στο γάμο. Ειδάλλως η σχέση, ή διαλύεται, ή εκφυλίζεται σε παράνομη.

Άλλος τόπος τότε, αναλαμβάνει να συνάψει σχέση με τον πολιτισμό και ο προηγηθείς ''μένει στο ράφι’’(όπερ και εγένετο).

NAΛ