Ποιητική Συλλογή ''Οι φίλοι μου οι ποιητές''

Φιλί Πνοής

 

Η ζωή μου, το πολυτιμότερο δώρο, η ζωή μου,

ένα ατύχημα,

απόρροια παράνομων προσπεράσεων,

ύβρις σε κάθε νόμιμη προτεραιότητα

και τώρα,

κείτομαι ξαπλωμένος ανάσκελα,

όχι νικητής πάνω στην ασπίδα μου,

αλλά ηττημένος πάνω στη καυτή άσφαλτο,

στην άσφαλτο των επιλογών μου.

 

Όλα, ένα-ένα τα λάθη μου,

περνούν μπροστά από τα μάτια μου,

δεν προλαβαίνω να γευτώ τη μνήμη της χαράς,

μόνο ένα δάκρυ και μετά άλλα, κυλάνε από τα μάτια μου.

Θεέ μου, δεν πρόλαβα να κάνω κάτι καλό ακόμη.

 

Δάκρυα, δάκρυα πολλά, όχι δικά μου,

αλλά των άλλων, πέφτοντας ζέχνουν

και φουντώνουν τη κάψα της ασφάλτου,

μα τα δικά μου εξατμίζονται, αδύναμα να τη σβήσουν.

 

Νιώθω τα χέρια σου,

τα δροσερά χέρια της αγάπης,

να πιέζουν δυνατά το στέρνο μου,

ρυθμικά, ένα, δύο…. τριάντα

και Θεέ μου, περιμένω, αχ περιμένω, το φιλί σου,

τη δύναμη της ζωντανής πνοής σου,

να μου δώσει αναπνοή,

το φιλί της ζωής.

 

9.11.17 - Βασίλης Κατζικάς

 

 

Ποιός μας ενώνει

 

Δεν ζήσαμε στην ίδια γειτονιά,

δεν είχαμε την ίδια ηλικία,

μαζί δεν παίξαμε σαν ήμασταν παιδιά,

δεν λιώσαμε στα ίδια τα θρανία.

 

Δεν κλάψαμε στην ίδια τη ποδιά,

δεν ζήσαμε την ίδια ιστορία,

ποτέ δεν βρήκαμε την ίδια μας γενιά,

γραμμένη μες τα ίδια τα βιβλία.

 

Πως μας ενώνει, πως μας ενώνει,

η πίστη μας στον ένα τον Θεό,

μας δυναμώνει.

 

Πως μας ενώνει, πως μας ενώνει,

ακόμη και τα βράχια της καρδιάς

μας πως τα λιώνει .

 

Δεν είμαστε στην ίδια γειτονιά,

κι ας έχουμε πιο δυνατή φιλία,

εσύ μας βλέπεις τώρα από ψηλά,

μα εμείς ούτε στη Θεία Λειτουργία .

 

Δεν πίνουμε καφέ όπως παλιά,

δεν ψάλουμε στην ίδια αγρυπνία,

εσύ με τους αγγέλους άραγε ψηλά,

κρατάς το ίσο σε ουράνια μελωδία;

 

Πως μας ενώνει, πως μας ενώνει,

η πίστη μας στον ένα τον Θεό,

μας δυναμώνει .

 

Πως μας ενώνει, πως μας ενώνει,

κι η απουσία, παρουσία φανερώνει.

 

Πως μας ενώνει, πως μας ενώνει,

η πίστη μας στον ένα τον Θεό,

μας δυναμώνει.

 

Ποιος μας ενώνει, ποιος μας ενώνει,

το σώμα και το αίμα του Χριστού

πως μας λυτρώνει.

 

Βασίλειος Ν. Κατζικάς

 

Αφιερωμένο στη μνήμη του

Δημήτριου Κυρτόπουλου (1946-9.1.2016)

ιεροψάλτη του Ι. Ναού Αποστόλου Παύλου,

του ομώνυμου νοσοκομείου Καλαμαριάς

 

 

 

Μέσα μου σκοτΆΔΗ

 

Ήρθα απόψε μεσ’ το βράδυ

στο σπίτι σου απ έξω,

έξω και μέσα μου σκοτάδι

μακριά σου πως ν’ αντέξω.

 

Φως μέσα φέγγει λίγο λάδι

φως θέλω, πώς να το γυρέψω;

το μέσα μου σβήνει από τον άδη,

ελπίδα να σε ζητιανέψω.

 

Να διώξεις Θεέ μου  μ’ ένα χάδι,

αυτό που ήρθα να σου κλέψω

τ’ ανεπιθύμητο σκοτάδι

κι ας μείνει μόνο το απ΄έξω.

 

Να διώξεις Θεέ μου  μ’ ένα χάδι,

αυτό που ήρθα να σου κλέψω

τ’ ανεπιθύμητο υφάδι

τη κόλαση μου πριν να πλέξω.

 

Ήρθα απόψε που ‘μουν μόνος

μέσ’ του ναού σου τη γαλήνη,

ήρθα και με συνόδευε ο πόνος

να νιώσω ήρθα την ειρήνη.

 

Ήρθα, δεν φεύγω όμως μόνος

απ’ του σταυρού σου την οδύνη,

βρήκα ανάσταση ο δόλιος

τη δωδεκάτη ώρα εκείνη.

 

27.02.18  Βασίλης Κατζικάς

 

 

 

Σε ξένο τόπο

στο Νίκο που αγωνίζεται

 

Τώρα σε ξένο τόπο,

κλαίω τα μέρη που έχασα.

 

Ποτίζω το χώμα με δάκρυα

να ριζώσει μια νέα ζωή,

να βλαστήσει η ελπίδα,

να φύγει η θλίψη της προσφυγιάς.

 

Της προσφυγιάς αυτής,

που με χώρισε

από την υγεία μου,

την υγεία που έχασα,

την υγεία που μου λείπει,

αυτήν που τώρα νοσταλγώ,

αυτήν που  ελπίζω να βρω ξανά

στην Ιθάκη μου.

 

 

Και μέχρι τότε........

πρόσφυγας θα κλαίω,

πρόσφυγας θα τραγουδώ,

πρόσφυγας θα χορεύω,

πρόσφυγας,

ένας πρόσφυγας της υγείας,

της υγείας αυτής, που έχασα.

 

Σε ξένο τόπο τώρα προσπαθώ,

ρίχνω ξανά την άγκυρα μου,

σε ξένο τόπο πάλι αγαπώ

χτίζουν παλάτι τα όνειρα μου.

 

 

30/11/18 Βασίλης Κατζικάς

 

 

 

 

Το δωμάτιο του τρίτου

στο Νίκο

 

Μπήκα σ' αυτό

το μακρόστενο δωμάτιο

του τρίτου ορόφου,

της ογκολογικής κλινικής

του νοσοκομείου

για πρώτη μου φορά,

μια καθημερινή πριν

τη μεγάλη εβδομάδα.

 

Μεγάλες μπαλκονόπορτες,

φως,

αρκετές γαλάζιες

δερμάτινες πολυθρόνες,

άνδρες, γυναίκες, ξαπλωμένοι

με τα τροχήλατα στατό δίπλα τους,

 

τις σακούλες με τα διάφανα υγρά

πάνω τους κρεμασμένες

και τις πεταλούδες

στους καρπούς τους περασμένες.

 

Εικόνες του Θεανθρώπου Χριστού,

της μητέρας Του Παναγίας

και των Αγίων Τους

στο τοίχο και δίπλα

οι άγγελοι με τα λευκά,

οι δύο αδελφές νοσοκόμες

μαζί με τα χαμόγελα τους.

 

Τα δελτία ειδήσεων

στις δύο τηλεοράσεις απέναντι,

δείχνουν εικόνες από μία επικαιρότητα,

που μοιάζει εντελώς ξένη

προς στην επικαιρότητα.

 

Ο χρόνος τώρα

έχει μια διαφορετική διάσταση

νομίζω.

 

Περπατώ ανάμεσα στο νοητό διάδρομο,

νιώθοντας  πως διακόπτω

μια ιερή σιωπή,

αισθάνομαι αμήχανα,

θέλω να ζητήσω συγγνώμη

και το κάνω με τη σιωπή μου.

 

Ετοιμάζομαι να φύγω,

δεν έχω άδεια παραμονής,

ούτε διαπιστευτήριο

την άσπρη μπλούζα,

ούτε τη πεταλούδα στο χέρι.

 

Δεν δικαιούμαι, νιώθω,

να βεβηλώνω το χώρο

με το βλέμμα μου.

 

Και ξαφνικά σε είδα.

Σε είδα ξαπλωμένο

στη πολυθρόνα

με κλειστά τα μάτια σου.

 

Είπα: θα πάω κοντά του

και αν κοιμάται,

δεν θα τον ενοχλήσω.

 

Και τα άνοιξες!

Και είδα πως

ζούσες την ανάσταση,

Θεέ μου!

Το χαμόγελο σου,

δεν είχε την υποχρέωση της ευγένειας.

 

Είχε τη πληρότητα της χαράς,

τη βεβαιότητα της συνάντησης

της Αλήθειας,

τη πιστοποίηση έναρξης μιας αιώνιας

σχέσης,

τη προσδοκία της σωστής πορείας.

 

Μου διηγήθηκες

πως ανέβηκες τα χίλια τόσα σκαλοπάτια,

από τον αρσανά μέχρι το Κυριακό

της Σκήτης της Αγίας Άννας,

πως τα κατέβηκες

και θαύμασες που τα κατάφερες.

 

Πώς εξομολογήθηκες.

 

Πώς τώρα τα πράγματα

πήραν το δρόμο τους

και είσαι χαρούμενος

κι εγώ μαζί σου.

 

Σε ευχαριστώ.

Χριστός ανέστη.

 

11 Απριλίου 18 - Βασίλης Κατζικάς

 

 

 

Χρωστάω

 

Σε ποιους χρωστάω τις όμορφες στιγμές;

σε ποιους χρωστάω τα δάκρυα και τις ευχές;

θα έρθει η ώρα που θα μάθω σε ποιους χρωστάω τη χαρά,

σε ποιους το δάκρυ της κατάνυξης, σε ποιους το βλέμμα της κατάπληξης,

 σε ποιους το δρόμο της συγγνώμης,

σε ποιους το Κύριε ελέησον,

σε ποιους και το χαμόγελο,

θα έρθει η ώρα.

Αλλά μέχρι τότε,

ας χρωστάω,

κι ας αυξάνει το δάνειο.

 

 28/8/18   -  Βασίλης Κατζικάς

 

 

Η Λιβαδιώτισσα

«στους φίλους μου τους παιδικούς»

 

Σ’ είδα στη πέτρα τη τρανή

σ’ είδα παν στα πετρούδια,

σ’ είδα στον ύπνο μου πρωί

κι χτάζω αγγελούδια.

 

Σ’ είδα στη βρύση στου πηγάδ’

σ’ είδα στο τηγανάκι,

πήγες να φέρεις το νερό

κι ήμαν κι εγώ παιδάκι.

 

Σ’ είδα στη σκρίκα Παναϊά

σ’ είδα στου πιργιουνούδι,

είχες λυμένα τα μαλλιά

κι έλιωσα σαν κιρούδι.

 

Σ’ είδα στα πεύκα τα ψηλά

σ’ είδα στ’ άλλ’ το Λιβάδι,

ήσουν εσύ η λυγαριά

κι έχασα το κοπάδι.

 

Σ’ είδα, σε βλέπω συνεχώς

το νου μου πάω να χάσω,

έλα και δως μου λίγο φως

ταχειά στη μάνα σου να φτάσω.

 

 

Τηγανάκι= η δεύτερη σε μέγεθος κεντρική βρύση του χωριού Λιβαδίου , 

Σκρίκα= βουνό στους προποδες΄του το εξωκκλήσι της Παναγιάς, 

Πιργιουνούδι= μικρός λόφος στο χωριό, 

Άλλο Λιβάδι= περιοχή έξω απ 'το χωριό με χωράφια και βοσκοτόπια

  

13 Μαρτίου 2019 - Βασίλης Κατζικάς

 

 

 

Τα γκρίζα βράχια

 

Τα γκρίζα βράχια

μοιάζουνε θαρρώ,

στους άσπρους γέροντες,

τους γέροντες αυτούς

του χωριού μου.

 

Καθισμένοι στο καφενείο,

παρατηρούν αμίλητοι,

τα παιδιά, που παίζουνε αμέριμνα.

Τι να τους πουν;

τι είναι η ζωή;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα,

που λέει και ο Διονύσης.

 

Τι να τους πουν;

τι είναι η ζωή;

Θέλει μια ζωή

να τη περάσεις,

θέλει τα βράχια

να τα αγκαλιάσεις,

θέλει ρυτίδες

να γεράσεις,

κι όπως αυτή θα ΄ρθει

να τη περάσεις,

όπως τα γκρίζα βράχια,

δεν τα σπας

για να περάσεις.

 

13 Μαρτίου 2019 - Βασίλης Κατζικάς