Τάξη και ισότητα, η ουτοπία του παράδεισου επί της γης
Αν συμπυκνώσουμε τις κυρίαρχες αντιλήψεις των κοινωνιών κάθε εποχής όσον αφορά στις πολιτειακές αξίες, που συγκροτούν επιτυχώς[1] μια ανθρώπινη συλλογικότητα, θα καταλήξουμε σε δύο μόνο. Στην αντίληψη που προτάσσει ως προτεραιότητα την τάξη[2] και σε αυτή που προτάσσει ως προτεραιότητα την ισότητα[3].
Οι υπέρμαχοι της επιβολής της τάξης είναι συνήθως αυτοί που απειλούνται από την αταξία. Ως επί το πλείστον οι προνομιούχοι.
Στον αντίποδα αυτών, οι οπαδοί της επιβολής της ισότητας, είναι οι μη προνομιούχοι.
Οι δύο ρόλοι είναι ευμετάβλητοι καθόσον ο μη προνομιούχος που έγινε με κάποιο τρόπο προνομιούχος, γίνεται πλέον υπέρμαχος της τάξης και το ανάποδο.
Τις δύο παραπάνω κυρίαρχες αντίρροπες αντιλήψεις των σύγχρονων κοινωνιών αναδεικνύει η Ρωσικής παραγωγής τηλεοπτική σειρά ‘’Trotsky (TV series)’’.
Αναρωτιόμουν λοιπόν για τους ποταμούς αίματος που έχουν χυθεί στο όνομα της τάξης και της ισότητας.
Έλεγε λοιπόν ο Τρότσκυ, "θέλησα μόνο την δικαιοσύνη και την ισότητα, τα οποία για να επιτευχθούν πρέπει να επικρατεί ο φόβος".
Έλεγε το Τσαρικό κατεστημένο, "για να υπάρχει τάξη στον κόσμο, πρέπει να επικρατεί ο φόβος".
Έτσι αυτοί και τόσοι άλλοι όμοιοί τους δολοφόνησαν εκατομμύρια αθώων.
Τι μπορεί κανείς να φέρει ως αντίλογο σε κάποιον που σκοτώνει στο όνομα της ισότητας;
Και τι μπορεί να αντιπαραθέσει κάποιος σε αυτόν που σκοτώνει στο όνομα της διατήρησης της τάξης στην κοινωνία.
Αν παρατηρήσουμε γύρω μας και στην ιστορία, κάθε άνθρωπος (του εαυτού μας ή εξαιρουμένου), έχει ταχθεί έμπρακτα, ή αποδέχεται τη μία ή την άλλη ‘’αλήθεια’’ και θα ασκήσει βία για να την υποστηρίξει.
Η μόνη αντιπρόταση στην αναγκαιότητα της βίας, είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το Χριστό ή το Γκάντι, όπου η τάξη και η ισότητα, είναι προοπτική συνδεδεμένη με το θάνατο του προτάσσοντος τις αξίες αυτές και όχι με το θάνατο των αντιτασσομένων σε αυτές.
Στον μεν Χριστό η προοπτική είναι επέκεινα, στον δε Γκάντι είναι επίγεια.
Όμως αυτή η πρόταση σήμερα χλευάζεται ως γραφική και ουτοπιστική[4]. Κι αυτό διότι ο Γκάντι όντως απέτυχε, ενώ ο Χριστός δεν είναι εύκολο να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί καθόσον στη διδασκαλία του, η ισότητα και η τάξις, ως μερικά μόνο χαρακτηριστικά του παραδείσου δεν είναι ανθρώπινοι στόχοι, αλλά απόρροια αυτοπραγμάτωσης.
Όπως και να'χει, ελλείψει κοινωνικών χειροπιαστών δεδομένων για το επέκεινα, καταλήγουμε στο χαρακτηρισμό και αυτού του τρόπου ως ουτοπικού.
Αν εξαιρέσουμε όμως τις παραπάνω προτάσεις της μη βίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις ικανοποιητικό αντίλογο στον παραλογισμό των προσεγγίσεων των σφαγών για το καλό της ανθρωπότητας.
Έχουν και οι δυο το δίκιο τους.
Η βία, μοιάζει μονόδρομος για τον οπαδό της τάξης. Η βία μοιάζει μονόδρομος για τον οπαδό της ισότητας.
Θάνατος στους φασίστες, θάνατος στους κομμουνιστές, Θάνατος στους νοικοκυραίους, θάνατος στους μετανάστες, θάνατος στους χριστιανούς, θάνατος στους μουσουλμάνους, Θάνατος στους άθεους, θάνατος στους γκέι, θάνατος στους στρέιτ, θάνατος στ’ αφεντικά, θάνατος στους εργάτες.
Αν ψάξουμε λίγο μέσα μας, κάπου θα κατατάξουμε και τον εαυτό μας, εκτός κι αν η τόση βία στα σόσιαλ μίντια (λεκτική τουλάχιστον), είναι από εξωγήινους.
Η βία, μοιάζει μονόδρομος για τον οπαδό της τάξης. Η βία μοιάζει μονόδρομος για τον οπαδό της ισότητας.
Κι αυτό θεωρείται ρεαλισμός.
Ε όχι λοιπόν, δεν είναι ρεαλισμός αυτό.
Είναι θρησκεία. Κι αν θέλετε, είναι θρησκεία η οποία ενσωματώνει και τις δύο τάσεις.
Τάξις, δικαιοσύνη[5], ισότητα =παράδεισος επί της γης. Τι ουτοπία! (ως επίσημη θρησκεία μόνο οι φανατικοί εβραίοι εξακολουθούν να ασπάζονται αυτό το δόγμα).
Τι υποκρισία. Τι αφέλεια. Τι χάσιμο προσωπικού χρόνου.
Τάξη, δικαιοσύνη, ισότητα. Πράγματα για τα οποία μανικώς αγωνιζόμαστε, είναι απλά η ατομική φυσική, αβίαστη αιώνια κατάληξή μας.
Το διαπιστώνουμε κάθε φορά που περνάμε έξω από ένα νεκροταφείο. Κάθε φορά που θάβουμε έναν δικό μας.
Τάξις, δικαιοσύνη, ισότητα.
You 'll find a lot of thοse down there!!!
Κι εμείς προσπαθούμε άκαιρα να τα υλοποιήσουμε. Γιατί τόση βιασύνη;
Ίσως διότι η ζωή διαρκεί πάρα πολύ και βαριόμαστε να περιμένουμε. Μας πιάνει μια ανυπομονησία μεγαλώνοντας. Να γιατί είναι καλό ο άνθρωπος να πεθαίνει νωρίς. Τότε που δεν τον απασχολούν η ισότητα και η τάξη. Τότε που θέλει μόνο αγκαλιά και προσφέρει μόνο το χαμόγελο.
Η επόμενη καλύτερη στιγμή να πεθάνει είναι όταν καταφέρει να θέλει να δίνει μόνο αγκαλιά και να ανταμείβεται με ένα χαμόγελο.
ΝΑΛ
[1] Σημ1: Ως επιτυχώς συγκροτημένη κοινωνία, σύμφωνα με την κυριαρχούσα άποψη, να θεωρούμε αυτή που δυναται να διαιωνίζει. Να μην εξαφανίζεται ή εκφυλίζεται σε κάτι κατώτερο ή άλλο από αυτό που παραδοσιακά πρεσβεύει.
[2] Σημ2: Ως τάξη, σύμφωνα με την κυριαρχούσα άποψη, ας ορίσουμε την πειθαρχικότητα στην εξουσία, τις παραδόσεις και προσκόλληση στο κοινωνικό status quo (κατεστημένο και στερεότυπα).
[3] Σημ3: Ως ισότητα, σύμφωνα με την κυριαρχούσα άποψη, ας ορίσουμε, την άμβλυνση των δικαιωμάτων των μη προνομιούχων, που πλέον έχει εκφυλιστεί απλά στην απαίτηση για οικονομική εξίσωση των φτωχών με τους πλούσιους, ή των πλουσίων με τους φτωχούς.
[4] Λες και άλλοι τρόποι είναι ρεαλιστικοί! Τίποτα δεν κατάλαβε η ανθρωπότητα που το δυτικό της κομμάτι βρίσκεται πολιτισμικώς στην προσωκρατική εποχή, κάνοντας συνεχώς πολιτισμικές ανακυβιστήσεις.
[5] Τη δικαιοσύνη, επικαλούνται και οι δύο κατηγορίες αντιλήψεων. Και οι οπαδοί της τάξης και οι οπαδοί της ισότητας. Ας μην ξεχνάμε πως οι γαιοκτήμονες της ν. Αμερικής, θεωρούσαν την ζωώδη αντιμετώπιση των μαύρων, απολύτως δίκαια και σύμφωνα με τα χριστιανικά ιδεώδη (ΚΚΚ)