''Αν φτύσω πάνω φτύνω τα μουστάκια μου, αν φτύσω κάτω φτύνω τα γένια μου''

Όταν λέμε λοιπόν ''δεν υπάρχει κράτος'', ''έχει διαλυθεί το κράτος'' κλπ, σίγουρα θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον ή κάποιους που προφανώς δεν κάνουν τη δουλειά τους.

Όμως το κράτος είναι ένα σύνολο θεσμών και οι θεσμοί υπηρετούνται από σύνολα ανθρώπων. Εμάς! Άλλους σε ανώτερες και άλλους σε κατώτερες διοικητικές θέσεις.

Καλά, ίσως όχι από ‘’εμάς’’ αυτοπροσώπως, αλλά ίσως από τον πατέρα μας, ή ίσως από το παιδί μας, ή ίσως από τον αδερφό μας, ή από τον ξάδερφό μας.

Κατηγορούμε ''το κράτος'' λοιπόν διότι δεν κάνει τη δουλειά του. Να υπηρετεί δηλαδή τους πολίτες με βάση τους νόμους. Αυτούς δηλαδή που δεν ανήκουν στο κράτος. Αυτούς που δεν ανήκουν στον Δημόσιο Τομέα. Που δεν ανήκουν σε κάποια δημόσια υπηρεσία.

Βεβαίως θα υποστηρίξουμε ότι πολλοί από εμάς  δεν ''είμαστε το κράτος'' προσωπικά. Δεν είμαστε. Άρα δεν φταίμε! ή μήπως φταίμε;

Αυτό μπορούμε εύκολα να το απαντήσουμε αν ρίξουμε μια ματιά στην καθημερινότητά μας.

- Αν υπηρετούμε τους άλλους στο επάγγελμα μας.

- Αν δεν κλέβουμε το κράτος (φοροδιαφυγή).

- Αν δεν συναλλασσόμαστε με το κράτος με σκοπό το κοινό όφελος,

ε τότε θα κάναμε το ίδιο και ως δημόσιοι υπάλληλοι και κατά κάποιον τρόπο έχουμε τo δικαίωμα να κρίνουμε το "κράτος".

Αν όχι είμαστε απλά υποκριτές.

Η προσωπική μου εμπειρία από το δικό μου εργασιακό χώρο είναι  ότι συνήθως διακατεχόμαστε από την πίστη ότι ''όλοι οι άλλοι'' (κράτος και ιδιωτικός τομέας) πρέπει να μας πληρώνουν απλά και μόνο επειδή υπάρχουμε. Καμιά σύνδεση των μισθού με το έργο που παράγουμε.

Οι περισσότεροι αν ήμασταν επιχειρηματίες και είχαμε υπαλλήλους σαν κι εμάς σίγουρα θα τους απολύαμε! Ποιον λοιπόν ακριβώς κατηγορούμε, όταν λέμε ‘’το κράτος φταίει’’;

Λοιπόν ας το σκεφτούμε. Διότι μια ελληνική παροιμία λέει :

''Αν φτύσω πάνω φτύνω τα μουστάκια μου, αν φτύσω κάτω φτύνω τα γένια μου''

ΝΑΛ