Δημόσιοι υπάλληλοι και ηρωισμός

Όσο αφορά γενικά στους Δημοσίους Υπαλλήλους, οι έννοιες όπως υπευθυνότητα, φιλότιμο, αξιοπρέπεια, ευθιξία, λεβεντιά, εργατικότητα, θεωρούνται (δικαίως ή αδίκως), ότι δεν ισχύουν. Ο πεθερός μου θυμάμαι (αστυνομικός), με είχε ρωτήσει όταν με πρωτογνώρισε ‘’είσαι στους επτά, ή στους τρεις;’’, υπονοώντας ότι στους ‘’μισθωτούς’’ ισχύει ανέκαθεν ο κανόνας 7/3, ήτοι, επτά την πέφτουν και τρεις εργάζονται

Όμως, υπάρχουν κάποιες κατηγορίες μισθοδοτούμενων από την πολιτεία, για της οποίες κάποτε, ο χαρακτηρισμός ‘’δημόσιος υπάλληλος’’, αποτελούσε ύβρη. Μιλώ για, τους στρατιωτικούς και τα σώματα ασφαλείας. Δεν γνωρίζω αν ίσχυε το ίδιο για τους εκπαιδευτικούς, τους δικαστικούς, τους ιατρούς, τον κλήρο (νομίζω ότι θα'πρεπε).

Κάνω  αυτό τον πρόλογο διότι κύριοι πρέπει να αποφασίσουμε ΕΝΑ από τα παρακάτω,

ή

1) υπηρετούμε (υπηρέτες), ΗΡΩΙΚΟΝ, αλτρουιστικόν, ανιδιοτελές διακόνημα, το οποίο δεν κοστολογείται, δεν στοχεύουμε στην ανταπόδοση και θα το κάναμε ακόμα και δωρεάν αν είχαμε τη δυνατότητα, οπότε μπορούμε να θέτουμε κατά περίπτωση θέματα ηρωισμού,

ή

2) δουλεύουμε σε μια δουλειά (δούλοι-δουλεία) προς βιοπορισμό (και αυτοπραγμάτωση), διότι ως γνωστόν, ‘’ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω’’, οπότε, κάθε έννοια ηρωισμού, υπό την κλασική έννοια του ανδραγαθήματος και της μεγαλειώδους θυσίας, εξανεμίζεται.

Στην 1η περίπτωση, αποζημιωνόμαστε με κάποια αποζημίωση, το ύψος της οποίας καθορίζει η πολιτεία (τους πολίτες της οποίας υπηρετούμε), όπως εκείνη θεωρεί. Εμείς ως ήρωες σε καμιά περίπτωση και ούτε κατά διάνοια δε μυξοκλαίμε για την αποζημίωση, ή μείωση της αποζημίωσης της ηρωικής μας επιβράβευσης ως συνταξιούχοι.

Στην 2η περίπτωση ΜΟΝΟ, έχουμε κάθε δικαίωμα να αγανακτούμε, για το μισθό και τη σύνταξή μας.

Και τα δύο μαζί δηλαδή και ηρωισμός και γκρίνια, συνιστούν σύμπτωμα σχιζοφρένειας (κατά τη γνώμη μου).

Για να γίνω σαφής, ένας εκπαιδευτικός, ένας στρατιωτικός, ένας δικαστικός, ένας αστυνομικός δεν μπορεί ούτε για αστείο να λέει το σύνηθες "τόσο με πληρώνουν, τόσο δουλεύω", ή το φοβερό μότο των ΔΥ, “αυτοί κάνουν πως μας πληρώνουν και εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε” και ταυτόχρονα να επικαλείται ηρωισμό.

Αν το κάνει, είναι κάφρος, διότι το στοιχείο του ηρωισμού συμπεριλαμβάνει την ανιδιοτέλεια, τη θυσία και τη μεγαλοσύνη. Απλά ελληνικά. Άλλο τώρα αν υπάρχει σύγχυση εννοιών, πράγμα που αποτελεί θέμα φιλοσοφικού, γλωσσολογικού, ψυχιατρικού, κοινωνιολογικού, ή ανθρωπολογικού ενδιαφέροντος.

Σημείωση1: αυτό το ‘’αυτοί κάνουν πως μας πληρώνουν’’, δεν το κατάλαβα ποτέ. Κι αυτό διότι μέσα στους “αυτοί”, ήταν ο πατέρας μου που ‘χε αλλάξει 18 ΄΄δουλειές’’ και πλήρωνε 40 χρόνια εφορία και ΤΕBE, για να μας πληρώσει.

Σημείωση2.: Επειδή θα υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις στα παραπάνω (το διαισθάνομαι), θέλω να ξεκαθαρίσω ότι, δεν εννοώ επ’ ουδενί ότι δεν υπάρχουν ήρωες. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως οι πραγματικοί ήρωες δεν μυξοκλαίνε, ούτε διαδηλώνουν για την πάρτη τους, ούτε “δουλεύουν όσο τους πληρώνουν”.

Α, και το σημαντικότερο. Δεν καπηλεύονται τον ηρωισμό άλλων!  Οχι δηλαδή, ένας να “σκοτώνεται” (βλ. πυροσβέστης, αεροπόρος, αστυνομικός) και χιλιάδες πέφτουλες να ηρωποιούνται. Αμαρτία κατά Θεόν και ανηθικότητα κατ’ άνθρωπον!