Δημόσιοι Υπάλληλοι και Ηθική

Η ουσιώδης, υπέρ του Δημόσιου διαφορά από τον Ιδιωτικό Τομέα είναι ότι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο (Μισθοδοτούμενοι από την πολιτεία), έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε υψηλά επίπεδα ηθικής.

Κι αυτό διότι, μας παρέχεται απόλυτη προστασία. Δεν πρόκειται ποτέ να χάσουμε το μισθό μας, ακόμα κι αν δεν δουλέψουμε! (απόλυτη παράνοια). Απόλυτη ασφάλεια!
Στον ελεύθερο χρόνο μας που κυμαίνεται από 70-365 μέρες (όποιος θέλει μπορεί να διαπιστώσει ότι πλαφόν αδειών στο δημόσιο, είναι οι 70 μέρες άδειας ετησίως), μπορούμε να αναπτύξουμε όποιο τομέα της προσωπικότητάς μας θέλουμε. Πάντα για το καλό της κοινωνίας φυσικά.

Για να θρέψουμε τις οικογένειές μας, δεν χρειάζεται να γίνουμε ψεύτες, κλέφτες, υποκριτές, πόρνες κλπ. Αν, το κάνουμε, (και πολλοί το κάνουν), το κάνουμε από χόμπι (διαστροφικό χόμπι).

Στον Ιδιωτικό Τομέα αντιθέτως, μία γυναίκα (πχ παραγωγός ασφαλίσεων), εάν θα έπρεπε να συντηρεί η ίδια την οικογένεια, θα έπρεπε να είναι ψεύτρα, κλέφτρα κι ενίοτε πόρνη (αφού κάποιοι θα της πρότειναν να συζητήσουν τις λεπτομέρειες της ασφάλισής τους το βραδάκι σε κάποιο ήσυχο διαμέρισμα κλπ). Το ίδιο και σε πληθώρα άλλων επαγγελμάτων.

Αντί λοιπόν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι να μακαρίζουν την τύχη τους για την εξαιρετικά ευνοϊκή μεταχείριση που τους επιφύλαξε (όπως το έμβρυο στη μήτρα), έχουν και παράπονα! Απ’ τη μία προτιμάμε την απόλυτη ασφάλεια ενός ταπεινού γραναζιού στη μηχανή του πλοίου, χωρίς κανένα ρίσκο και ευθύνες, από την άλλη αξιώναμε επί αρκετά χρόνια, τη δόξα και τις αποδοχές του καπετάνιου.

Ε, αυτό λοιπόν ως η απόλυτη διαστροφή, δεν πρέπει να τελειώσει;

[Σημείωση: Υπάρχουν φυσικά στο δημόσιο και ηρωικοί υπάλληλοι (όχι επαγγέλματα), όπως οι πιλότοι, αστυνομικοί κλπ, όπως υπάρχουν και στον Ιδιωτικό τομέα, πιλότοι, ιατροί, υπηρεσίες ασφαλείας κλπ αλλά εδώ μιλάμε για το σύνολο και όχι για εξαιρέσεις] 
 

ΝΑΛ