Εξουσία και Ηδυπάθεια

Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι ποθούν την εξουσία, είναι η δόξα (ηδυπάθεια) που τη συνοδεύει. Η ανάγκη για ναρκισσιστική αυτοειδωλοποίηση που εδράζεται σε απωθημένες, ανάγκες αυτοεπιβεβαίωσης και ανασφάλειες. Νοσηρό ''εγώ’’ δηλαδή (γι αυτό ένας ψυχικά υγιής δεν επιθυμεί την εξουσία).

(Όπου εξουσία, βάλτε κάθε είδους άσκηση εξουσίας. Από τον υπάλληλο στο γκισέ μιας υπηρεσίας, μέχρι τους στρατιωτικούς, τους πολιτικούς, τους εκπαιδευτικούς, κλπ)

Ακόμα κι αν αρχικά υπάρχει η επιθυμία να διακονήσουμε τα κοινά, κάπου στη συνέχεια διαστρέφεται η ευγενική πρόθεση και η ετοιμότητα προσφοράς μεταμορφώνεται αδιόρατα σε ανάγκη να εξουσιάζουμε ανθρώπους, σε δίψα να μας αναγνωρίζουν, να μας τιμούν, να μας κολακεύουν!

Η δημοσιότητα οδηγεί σε εξάρτηση και εκλαμβάνεται το υπούργημα (η διακονία των πολλών), σαν ιδιόκτητη δύναμη που την επιβάλεις σε αυτούς.

Το πάθος για κυριαρχία μεταμορφώνεται πειστικότατα σε ανιδιοτέλεια επιθυμίας για κοινωνική προσφορά.

Σε αυτή την άκρως ιδιοτελή πορεία, η εναλλαγή των ρόλων αφέντη-δούλου είναι συνεχής. Αφέντης στους παρακάτω, δούλος στους παραπάνω.

Ένας τρόπος για να καταλαβαίνουμε αν κάποιος ξεφεύγει από τον παραπάνω κανόνα και δεν ασκεί την εξουσία από ηδυπάθεια, είναι να δούμε αν είναι δούλος των ''παραπάνω’’ του.

(Παρατήρηση: ανάγκη μεγάλη να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ δουλικότητας και πειθαρχίας. Παράδειγμα: Οι Τούρκοι στρατιωτικοί είναι δουλικοί. Οι Αμερικανοί είναι πειθαρχικοί)

Κάθε συνειρμός στα καθ' ημάς, δεκτός.

ΝΑΛ