Η Άνοδος του Φασισμού
Διαβάζω λοιπόν σε blog, φίλου χρυσαυγίτη:
‘’Παρακολουθώντας τις συνεδριάσεις της Βουλής μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω από κοντά, να δω και να ακούσω με τα ίδια μου τα αυτιά αυτά που γνωρίζουμε από τα ΜΜΕ. Ένα αεικίνητο πλήθος ανθρώπων χειρονομούσε και πιο δυνατά απ’ όλους ένα άθλιο γεροντάκι, προσπαθούσε να επιβάλλει την τάξη σείοντας ένα κουδούνι και κραυγάζοντας να ησυχάσουν. Δε μπόρεσα να μη γελάσω. Ξαναπήγα μερικές βδομάδες αργότερα. Το θέαμα ήταν τελείως αλλιώτικο. Η αίθουσα τελείως άδεια. Πάνω στα έδρανα οι βουλευτές κοιμόταν. Μερικοί ξαπλωμένοι κοίταζαν μπροστά τους ηλίθια και χασμουριόνταν. Ένας από αυτούς αγόρευε. Ο πρόεδρος ήταν παρόν και κοίταζε την αίθουσα με ένα ύφος φανερά βαριεστημένο. Κάθε φορά που μου δινόταν η ευκαιρία πήγαινα στη βουλή και κάθε φορά έμενα εκεί να παρατηρώ το θέαμα. Άκουγα τις αγορεύσεις, μελετούσα τα πρόσωπα, έξυπνα και ηλίθια, αυτών των εκλεκτών του έθνους. Ένας ολόκληρος χρόνος τέτοιας άνετης παρατήρησης, στάθηκε ικανός για να απορρίψω και να ανατρέψω μέσα μου κάθε συμπάθεια προς αυτό το ίδρυμα. Δεν επαναστατούσα τώρα πια για την άθλια μορφή που πήρε στην Ελλάδα, επαναστατούσα τώρα ενάντια σε αυτό το ίδιο το κοινοβούλιο. Είχα ως τότε σχηματίσει την γνώμη ότι το κακό οφειλόταν στην προσπάθεια του Κοινοβουλίου να καταπνίξει κάθε τι το ελληνικό. Τώρα όμως πίστευα ότι το κακό πρέπει να αναζητηθεί στη σύσταση αυτού του οργανισμού. Αυτό που κατά πρώτο λόγο πρόσεξα ήταν η τέλεια κι εκπληκτική, απουσία κάθε ευθύνης κι υπεύθυνου προσώπου από εκεί μέσα. Το κοινοβούλιο παίρνει μια απόφαση για όλες τις καταστροφές που μπορεί να ακολουθήσουν και κανείς δεν είναι υπεύθυνος, κανείς δεν θα δώσει λογαριασμό.’’
Υπάρχει κάτι σε αυτή την ανάρτηση που μπορεί να αμφισβητήσει κανείς;
Δε νομίζω.
Ιδιαιτέρως αν θυμηθούμε το γραφικό σύνθημα, ‘’να καεί, να καεί, το μπου......... η βουλή’’, που δεν προερχόταν φυσικά από ακροδεξιούς, αλλά απ' όλες τις παρατάξεις.
Άρα, πολύ λογικά μπορεί κανείς να πει, ‘’να η λύση!’’, ‘’είναι ο εθνικισμός’’. Με την κακή έννοια προφανώς. Αυτή της απολυταρχίας, της κατάργησης των δημοκρατικών θεσμών κλπ.
Αυτοί που γνωρίζουν τι είναι ο φασισμός (πολύ λίγοι), τάσσονται υπέρ του, επειδή νομίζουν ότι στο καθεστώς αυτό, οι ίδιοι θα άρχουν (ή τέλος πάντων θα είναι οι ευνοούμενοι).
Όσοι δεν έχουν αντίληψη (εμπειρία) περί τίνος πρόκειται, οι νεότεροι δηλαδή που δεν έζησαν μέσα σε απολυταρχικά καθεστώτα, δεν μπορούν να φανταστούν, πως είναι δυνατόν μια τέτοια άθλια πολιτική κατάσταση όπως η σημερινή, να μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερη. Ένας ηγέτης λένε, ή μια μικρή ομάδα ισχυρών εθνικιστών, δύναται να διορθώσει την κατάσταση της παραλυσίας. Αυτό που χρειαζόμαστε θα πουν είναι, αγάπη για την πατρίδα και απόλυτη πειθαρχία. Aυτή η κατάσταση δεν μπορεί να γίνει ανεκτή άλλο! Που λοιπόν είναι το κακό σε μια προτίμηση ακροδεξιών στην εξουσία; Γι αυτό ακούγονται φωνές ακόμα και του τύπου ‘’μια χούντα θα μας σώσει’’.
Επειδή, είναι πολύ δύσκολο να εμπλακεί κάποιος σε τέτοιου είδους συζήτηση, με ανταλλαγή επιχειρημάτων, προτίμησα να αποδείξω το λάθος στην παραπάνω σκέψη και το λάθος στην άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, λέγοντας ένα μικρό ψέμα.
Το κείμενο που αρχικά παρουσίασα, δεν είναι από ένα ‘’φίλο χρυσαυγίτη’’. Είναι από τον ίδιο το Χίτλερ. Ακριβής αντιγραφή από το βιβλίο ‘’Ο Αγών μου’’, σελ. 70-71. (όπου φυσικά ''Ελλάδα'' βάλτε ''Αυστρία'').
Να γιατί, δεν είναι δυνατόν οι ωραίες διαπιστώσεις μιας άθλιας πολιτικής κατάστασης, να έχουν ως λύση μια απολυταρχία. Διότι μπορεί να μη ‘’σου κάτσει’’ ως ηγέτης ο Μεγαλέξανδρος ή ο Καποδίστριας, αλλά να σου ‘’κάτσει’’ ο Χίτλερ (ή κάποιος ''γνωστός-άγνωστος'').
Και μετά, τι; ... σφαγείο;
ΝΑΛ