Η Εβδομάδα του ''κόντρα ρόλου''

Με τα παρακάτω θα υποστηρίξω ότι, αν μας ενδιαφέρει έστω και λίγο το θέμα του κατ’ επίγνωση βίου και ψάχνουμε τρόπους να απαντήσουμε σε ερωτήματα που αφορούν στο ‘’ποιος πραγματικά είμαι’’, ένα από τα καλύτερα κριτήρια ειλικρίνειάς μας είναι, αν στη ζωή μας παίζουμε "κόντρα ρόλο". Αν δεν είμαστε σε "κόντρα ρόλο", κάτι δεν πάει καλά. Δεν είναι αυτό απόλυτο, όμως έχει βάση.

Τι εννοώ ''κόντρα ρόλος''.

Με κάθε φόβο να χαρακτηριστώ κοινότυπος, θα πω ότι δεν έχει καμία αξία κριτηρίου ειλικρίνειας, ένας φτωχός να είναι κομμουνιστής, ή ένας πλούσιος φιλελεύθερος. Τι άλλο θα μπορούσαν να ήταν!  Ένδειξη κριτηρίου ειλικρίνειας, θα ήταν το αντίθετο.

Δεν έχει ιδιαίτερη αξία κριτηρίου μετ’ επίγνωσης βίου, να είσαι Έλληνας χριστιανός ορθόδοξος. Σημαντικό θα ήταν να ήσουν Ολλανδός χριστιανός ορθόδοξος.

Δεν έχει ιδιαίτερη αξία κριτηρίου εσωτερικής επίγνωσης βίου και σκέψης να είσαι στρατιωτικός φιλόπατρις. Σημαντικό θα ήταν να ήσουν κομμουνιστής φιλόπατρις.

Δεν έχει ιδιαίτερη αξία κριτηρίου αληθινότητας, να είσαι λάτρης της κομψότητας και της τέχνης, αν είσαι από ‘’τζάκι’’. Σημασία θα είχε να ήσουν από ταπεινή γενιά και λάτρευες την ωραιότητα την κομψότητα και την τέχνη. Δεν είναι τραγικό να είσαι λέτσος, αν είσαι γύφτος, αλλά είναι εξόχως τραγικό να είσαι λέτσος ενώ είσαι από σόι.

Δεν έχει ιδιαίτερη αξία να είσαι χριστιανός και να μη φοβάται το θάνατο, ή να δίνεις που και που κανα ευρώ στους αναξιοπαθούντες. Αξία και βαρύνουσα σημασία θα είχε ένας άθεος ακτιβιστής, να στέκεται ατρόμητος μπρος το θάνατο, μοιράζοντας τα λεφτά του στους αναξιοπαθούντες.

Θέλω να πω ότι τις περισσότερες φορές η ιδεολογία, ή η κοσμοθεωρία μας, είναι απλά βόλεμα μια ερμηνευτική δικαιολογία της κατάστασης στην οποία βρεθήκαμε.

Για να δούμε αν έχει βάση αυτή η συλλογιστική.

Δεχόμαστε νομίζω όλοι, ότι δεν υπάρχει απόλυτη ή μερική ‘’αλήθεια’’ που να δύναται να εκφραστεί απολύτως από τον άνθρωπο. Μόνο μερικώς, ατελώς, ‘’εν αινίγματι και εν εσόπτρω’’ θα μπορούσαμε να την προσεγγίσουμε ή να την εκφράσουμε.

Αν λοιπόν κάποιος θεωρεί ότι απαντήθηκαν τα ερωτήματά του, τότε σίγουρα σφάλει.

Όμως, αν θεωρεί ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις, παρότι υπάρχουν ερωτήματα, πάλι σφάλει (διά προφανείς λόγους).

Αν επίσης δεν έχει ερωτήματα, πάλι σφάλει (ως Φιλισταίος του Σοπενχάουερ, όπως έχουμε στο παρελθόν ξαναπεί).

Συνήθως η τρικυμία εν κρανίω, συνδυάζει όλες τις παραπάνω περιπτώσεις. Η τρικυμία αυτή δημιουργεί πολυ-εαυτούς. Πολλά διαφορετικά προσωπεία.

Για σωθεί ο άνθρωπος από τη διάλυση και τη διαφορετικότητα που τείνει να τον ξεσκίσει, πρέπει να βρει τρόπο να ενώσει τα διεστώτα. Και βρίσκει έναν ρόλο. Ή μάλλον καλύτερα ακολουθεί έναν προτεινόμενο (από την κοινωνία) ρόλο. Αυτόν το ρόλο που του δίνει ασφάλεια και ιδιοτελείς απαντήσεις.

Εδώ κάπου μπαίνει η παρατήρηση (και έχουμε ξαναπεί ότι η παρατήρηση είναι πολύ σημαντικό πράγμα), ότι όλοι όσοι άλλαξαν την ιστορία, "έπαιζαν" κόντρα ρόλους. Δεν ακολούθησαν ρόλους ανάλογους του κοινωνικού στάτους τους. Αυτοί άλλαξαν την ιστορία των δυνατοτήτων του ανθρώπου. Άλλαξαν τον ανθρωπολογικό τύπο εν τόπω, χρόνω, αλλά και αιωνίως. Άλλαξαν την προοπτική του ανθρώπου. Τον έκαναν να διαφέρει από τα ζώα.

Ένας ψυχρός εξωτερικός ζωολόγος παρατηρητής (πχ Δαρβίνος), δεν θα διαπιστώσει καμία αλλαγή. Ειδικά σε τόσο μικρές χρονικές περιόδους (όπως οι ιστορικοί χρόνοι της ανθρωπότητας). Ζώα  χωρίς ψυγείο πριν, ζώα με ψυγείο μετά. Ζώα οργανωμένα με ''βάρβαρους’’ θεσμούς πριν, ζώα οργανωμένα με ''πολιτισμένους’’ θεσμούς μετά.

Η αλλαγή δεν είναι ορατή από ζωολόγους. Ένας παρατηρητής κινούμενος με την ίδια ταχύτητα και την ίδια κατεύθυνση με το παρατηρούμενο αντικείμενο, δεν αντιλαμβάνεται καμιά αλλαγή. Αν ζώο παρατηρεί άλλα ζώα, το αποτέλεσμα της παρατήρησης είναι τόσο εντυπωσιακό, όσο εύστοχα αποδίδεται στη ματιά μιας αγελάδας που κοιτάει το τραίνο.

Όσες φορές κι αν κατέβει ο Χριστός στη γη, όσοι Γκάντι κι αν υπάρξουν, οι αλλαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν γίνονται ορατές από ζώα και ζωολόγους.

Επίσης η αλλαγή της ιστορίας δεν γίνεται αισθητή από ερμηνευτές φύσει ρόλων, όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Ομπάμα. Αυτοί απλά επαναλαμβάνουν νόρμες ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ρόλους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους. Καμία αλλαγή. Μόνο επανάληψη.

Μόνο οι προσκολλώμενοι σε κόντρα ρόλους αλλάζουν δυνητικώς τον ανθρωπολογικό τύπο, αλλάζουν τη φύση του ανθρώπου. Από ζώο, τον κάνουν άνθρωπο. Άλλο πράμα να είσαι ον με ελάχιστες δυνατότητες (ζώο, φυτό), άλλο πράμα να είσαι ον, με απεριόριστες δυνατότητες.

Τέτοιο κόντρα ρόλο έπαιξε ο Βούδας, ο Σωκράτης, ο Χριστός, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας, ο Λούθηρος, ο Άγιος Λουκάς Συμφερουπούλεως ο ιατρός, ο Μακρυγιάννης,  ο Κολοκοτρώνης, ο Καποδίστριας, ο Μαρξ, ο Χένγκελ, ο Κροπότκιν, ο Μπακούνιν, ο Γκάντι, ο Παύλος Μελάς, ο Τσε Γκεβάρα, ο Milo Yiannopoulos και χιλιάδες άλλοι. Δεν ακολούθησαν τους ρόλους που η ιδιοτελής φύση τους και η κοινωνία είχε προδιαγράψει γι αυτούς. Έγιναν σημεία αντιλεγόμενα για την εποχή τους.

Στη ζωή μας λοιπόν πρέπει να γινόμαστε “σημεία αντιλεγόμενα”. Να μη γινόμαστε οπαδοί, να μη γινόμαστε έρμαια των άλλων. Να μη γινόμαστε υποχείρια των άλλων. Αλλά να είμαστε σκεπτόμενοι και συνέχεια επαναστατικοί. Να μην υποκύπτουμε στις βουλήσεις των άλλων, να έχουμε δική μας επιθυμία, δική μας ελπίδα, η οποία να συνταιριάζει με την ελπίδα των άλλων ότι μια ζωή με επίγνωση, πλήρη επίγνωση, είναι εφικτή.

Μια ζωή που να απαντά στα ερωτήματα Τις, Τι, Πότε, Που, Πως, Διατί.

Ερωτήματα που όλοι οι managers, έχουν στο καθημερινό τους λεξιλόγιο, αλλά εφαρμόζουν μόνο στον επαγγελματικό χώρο (επειδή μόνο εκεί μπορούν να τα κατανοήσουν).

Καλή Ανάσταση!

NAΛ