Η κατανόηση του μεταναστευτικού

Προσφυγικό - Μεταναστευτικό - Λαθρομεταναστευτικό. 

Ας το πούμε όπως θέλουμε, αλλά ας το κατανοήσουμε όπως είναι.

Δυστυχώς, πάλι είμαστε αναγκασμένοι να μιλήσουμε για το προσφυγικό. Αν το θέμα δεν ήταν σοβαρότατο, θα μπορούσε κάποιος να γελάσει με τις αποφάσεις που ελήφθησαν, σε πρόσφατα κυβερνητικά συμβούλια.

Βέβαια το φαινόμενο της τραγικής αδιαφορίας, ανικανότητας και κυνισμού δεν είναι καινούργιο. Θυμάμαι τις συσκέψεις όλων των φορέων για το προσφυγικό πριν από δέκα χρόνια στην Αλεξανδρούπολη, τότε που το μεταναστευτικό αποτελούσε πληγή περισσότερο για τον νομό Έβρου.

Θυμάμαι τον αρμόδιο υπουργό με απίστευτο κυνισμό, να μη συμμετέχει ούτε στο ελάχιστο στη συζήτηση, αποκλειστικά και επιδεικτικά θα έλεγε κανείς απασχολημένος,  με τα κουλουράκια του καφέ περισσότερο από κάθε τι άλλο στην αίθουσα, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τους παριστάμενους εξαγριωμένους δημάρχους της περιοχής Έβρου.

Θυμάμαι στο τέλος (μετά την απόλυτη αποτυχία της σύσκεψης), τους θλιβερούς αστεϊσμούς μεταξύ τους.

-  "Και τι θα πούμε στα κανάλια που περιμένουν έξω τώρα κ. υπουργέ;" ("χαχαχαχα" γέλια ειρωνικά από όλους).

-  "Μα τι άλλο" … "θα πούμε… η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι!!"

Έβγαιναν  λοιπόν έξω πέταγαν μερικές μπαρούφες στα κανάλια που περίμεναν και τέλος.

Πλήρης απροθυμία, ανικανότητα και αδυναμία να παραδεχθούν δημοσίως αυτό που εντός της σύσκεψης αποτελούσε κοινή διαπίστωση. Ότι δηλαδή, δεν υπάρχει λύση. Ότι δηλαδή οι συμμετέχοντες στη σύσκεψη αδυνατούσαν να προσθέσουν έστω και ένα λιθαράκι προς την κατεύθυνση επίλυσης του προβλήματος.

Έκτοτε πέρασαν 5 χρόνια μέχρι το 2015-16, την έξαρση του μεταναστευτικού.

Και από το 2015 μέχρι σήμερα, αλλά 4 χρόνια.

Τα ίδια πάλι. Τα βιώσαμε στο πετσί μας μερικοί, ως άμεσα εμπλεκόμενοι με το προσφυγικό.

Αδιαφορία, άγνοια, αδιαφορία, άγνοια και αδιαφορία μαζί με άγνοια και αδιαφορία. Ταυτόχρονα απόλυτη υποκρισία, ανικανότητα, προκατάληψη, δειλία και κυνισμός.

Για το μεταναστευτικό-προσφυγικό, ότι προβάλεται στα ΜΜΕ είναι τόσο μα τόσο ρηχό. Και να πει κανείς ότι δεν έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα από την έξαρσή του, μέσα στο οποίο θα 'πρεπε να 'χουμε σοβαρευτεί λίγο. Με τον όρο "να 'χουμε σοβαρευτεί" δεν εννοώ "να 'χουμε λύσει", αλλά να 'χουμε τουλάχιστον κατανοήσει. 

Οι περισσότεροι αρθρογράφοι όπως φυσικά και πολιτικοί  δείχνουν να μην έχουν καμία γνώση του θέματος και απ' ότι φαίνεται δεν τους ενδιαφέρει στην πραγματικότητα. Το ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα για κανένα (πολίτες, κράτος, δήμους, δημόσιες υπηρεσίες, σώματα ασφαλείας, ένοπλες δυνάμεις) είναι αυταπόδεικτο γεγονός. Αντιμετωπίζεται ως μια αγγαρεία στην οποία θα διαθέσουμε το λιγότερο των δυνατοτήτων μας (ψυχικών, νοητικών, οικονομικών, οργανωτικών, ηθικών).

Ίσα να βγάλουμε την υποχρέωση.

Όσοι κατοικούν σε περιοχές που στην καθημερινότητά τους δεν έρχονται σε επαφή με τέτοιες πληθυσμιακές ομάδες, αντιμετωπίζουν το θέμα, όπως αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε άλλο (πχ το περιβαντολογικό). Δηλαδή, ‘’έχουμε και 'μεις μια απόλυτη άποψη’’. 

Όσοι βιώνουν το πρόβλημα στην καθημερινότητά τους, εξαντλούνται στην κοντόφθαλμη κριτική. Βλέπουν μόνο εξαθλιωμένα καραβάνια μαυριδερών άπλυτων και τάσσονται αξιωματικά στους υπέρ ή στους κατά. Συνήθως οι περισσότεροι είναι κατά των μεταναστών ως παραβατικών προσώπων ή συλλογικοτήτων. Επικίνδυνων εγκληματικών στοιχείων, κατώτερης ανθρωπολογικής αξίας, που στην καλύτερη περίπτωση, μας χαλά την αισθητική (αυτό τουλάχιστον λέει η δική μου εμπειρία).

Όμως, είτε πρόκειται γι αυτούς που τάσσονται υπέρ, είτε για τους κατά και οι δύο κατηγορίες, συνθηματολογούν σε μερικές αράδες και νομίζουν ότι αυτό αποτελεί πραγματεία επί του θέματος.

Οι μεν αναφέρονται σε ανθρωπιστικές αξίες, αγάπη, αλληλεγγύη, ισότητα, αξιοπρέπεια. 

Και τι κάνουν γι αυτό; Γράφουν άρθρα για την υποχρέωση που έχουν οι άλλοι (συνήθως το κράτος και γενικά κάποιες κρατικοδίαιτες συλλογικότητες) να φροντίσουν τους αναξιοπαθούντες. Το κράτος με τη σειρά του αφού αποτελείται σε ικανό ποσοστό από τους ίδιους αυτούς συνθηματολογούντες (τους υπέρ και τους κατά), για προφανείς λόγους, παραμένει παγερά αδιάφορο στο δράμα που παίζεται. 

Κάποιες ενέργειες που αναγκάζεται το κράτος να πάρει συνιστούν στο 10% των δυνατοτήτων του. Όπως πχ το 2016 που από το 1δις Ευρωπαϊκής  βοήθειας για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα, καταφέραμε να απορροφήσουμε περί τα 100 εκ. 

Για τον ανθρωπιστικό ρόλο των ΜΚΟ, νομίζω ότι όλοι πλέον έχουμε αντιληφθεί τα πραγματικά κίνητρά τους. Δεν αμφισβητεί κανείς το θετικό τους ρόλο σε τακτικό επίπεδο (δεδομένου ότι μέσα στην γενική αδιαφορία είναι μια σανίδα σωτηρίας για πολλούς απελπισμένους οι οποίοι διαφορετικά θα πήγαιναν σαν το σκυλί στ' αμπέλι), πλην όμως αυτός ο θετικός ρόλος είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον βιοπορισμό (κυρίως) των εργαζομένων σε αυτές. Ας αφαιρέσουμε τους παχυλούς μισθούς και αυτές θα διαλυθούν. Όχι ότι δεν υπάρχουν εθελοντές άμισθοι ή έμμισθοι οι οποίοι προσφέρουν θυσιαστικά τις υπηρεσίες τους. Πάντα υπάρχουν. Απλά δεν αποτελούν κρίσιμη μάζα. Σε στρατηγικό επίπεδο, ο ανεξέλεγκτος αριθμός των ΜΚΟ, μάλλον κάνει περισσότερο κακό στους ίδιους τους μετανάστες αφού τους παρακινεί σε μετακινήσεις χωρίς ελπίδα. 

Ας δούμε τώρα αυτούς που εναντιώνονται στους μετανάστες. Τι λένε. Μιλούν για αστυνόμευση, για φύλαξη συνόρων, για επιστροφή των μεταναστών σε χώρες καταγωγής.

Απίστευτα πράγματα.

Δεν έχουν ιδέα για τι πραγματικά μιλάνε. Δεν έχουν ποτέ πλησιάσει μια προσφυγική οικογένεια, έναν οικονομικό παράνομο μετανάστη, να δουν με τι μοιάζει. Δεν έχουν ρωτήσει ποτέ έναν αστυνομικό, έναν της υπηρεσίας αναγνώρισης, έναν συνοριοφύλακα, μια αεροπορική εταιρεία. Δεν γνωρίζουν τίποτα περί διεθνούς δικαίου.

Νομίζουν ότι πρόκειται για ροδάκινα διαφορετικών μεγεθών, που τα συλλέγεις εύκολα, τα ξεχωρίζεις κατά μέγεθος τα βάζεις σε κουτιά και μετά έρχεται η ολυμπιακή και τα παίρνει με πτήσεις για τις χώρες προορισμού.

Δεν αντιλαμβάνονται τα μεγέθη, τους αριθμούς. 100 εκ είναι η δεξαμενή μεταναστών στα παράλια της Β. Αφρικής. Άνω από 3 εκ. είναι στην Τουρκία (μόνο οι Σύριοι νομίζω). Και τα νούμερα δυνάμει μεταναστών στις χώρες προέλευσης είναι απλά απίστευτα. 

Δεν αντιλαμβάνονται τη διαχρονικότητα, την ιστορικότητα, την αναγκαιότητα, τη φυσικότητα εν τέλει του φαινομένου, διότι δεν αντιλαμβάνονται ούτε και ασχολούνται με τους λόγους και τις αιτίες που προκαλούν τις μετακινήσεις πληθυσμών ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ, από την εποχή των πρώτων ανθρώπων μέχρι σήμερα.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι για τους περισσότερους δεν είναι δυνατό να ταυτοποιηθεί η χώρα καταγωγής. Δεν υπάρχει τρόπος μεταφοράς (ακόμα και όλες οι εταιρείες της γης να σταματήσουν τα δρομολόγια τους και να μεταφέρουν μόνο μετανάστες). Δεν αντιλαμβάνονται ότι ακόμα κι αν όλα τα παραπάνω ήταν εφικτά, θα σκόνταφταν στη αποφασιστική θέληση αυτών που μετακινούνται.

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν προνόμιο ελλαδικής των πραγμάτων αντίληψης (σκέψης και πρακτικής). Και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι καλύτερα όσον αφορά στις ανθρωπιστικές πρακτικές. Παρότι θεωρητικά σφύζουν από ανθρωπιστικά ιδεώδη, η πράξη είναι τελείως διαφορετική. Φαίνονται καλύτερα διότι δεν έχουν το "πρώτο κύμα" μεταναστών. Και δεν αναφέρομαι σε κράτη όπως η Ουγγαρία και η Ιταλία που θα 'πρεπε ίσως να μην ανήκουν στη Δύση, αλλά σε όλα. Μετά από έρευνα στη Νορβηγία και ενώ όλοι οι ερωτηθέντες δήλωναν ότι ‘’φυσικά και πρέπει κάποιος που έχει τη δυνατότητα (πλούτο και μεγάλο σπίτι), να φιλοξενήσει έναν μετανάστη’’, όλοι αρνήθηκαν να το κάνουν, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία.

Γενικά η Δύση ως συλλογικό πρόσωπο ή σύνολο συλλογικών προσώπων (κρατών), δε δείχνει σημάδια κατανόησης του φαινομένου. τουλάχιστον σε επίπεδο πολιτικών (φυσικά και σε επίπεδο πολιτών).

Το μεταναστευτικό είναι ένα τεράστιο θέμα που αντιμετωπίζεται σαν μικροπροβληματάκι. ΔΕΝ πρόκειται για ένα παραβατικό μεγάλης κλίμακας γεγονός. Πρόκειται για ένα μεγάλης κλίμακας φυσικό φαινόμενο. Τα φυσικά φαινόμενα (ως φυσικά) δεν αντιμετωπίζονται με συνθήματα, αλλά ούτε και αποτρέπονται στην εξέλιξη τους. Πχ η πολύ βροχή θα φέρει βλάστηση. Η ανυδρία θα φέρει ξηρασία. Το τσουνάμι θα φέρει πλημμύρα κλπ.

Δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την τήξη των πάγων ανοίγοντας τις πόρτες από τα ψυγεία μας. Θα 'πρεπε να έχουμε λάβει μέτρα πολύ πριν, έτσι ώστε να μη λιώνουν οι πάγοι.

Με την ίδια λογική, δεν λύνεται το μεταναστευτικό με συνθήματα ούτε με μέτρα τύπου "απαγορεύεται η είσοδος".

Είναι σαν να προσπαθείς να σωθείς από το τυφώνα, με ομπρέλα.

Για να ξεκινήσουμε σωστά τη διαδικασία "αντιμετώπισης" του φαινομένου, καλό θα ήταν να αντιληφθούμε ποιοι έχουν το πρόβλημα. 

Αν νομίζουμε ότι το πρόβλημα το έχουμε εμείς (οι "ευρωπαίοι"), ε τότε  είμαστε πραγματικά για κλάματα και μας αξίζει κάθε τιμωρία.

Αυτοαναιρούμαστε ως "ευρωπαίοι" έτσι. 

Διότι τι είναι ευρωπαίος; Είναι ο πολίτης με υψηλό πολιτισμικό επίπεδο, ικανός να αντιληφθεί μερικά βασικά ανθρωπολογικά ιστορικά δεδομένα. Είναι ικανός να αντιληφθεί τη σχέση αιτίων- αιτιατών με έναν ρεαλιστικό επιστημονικό και ανθρωπιστικό τρόπο. 

Το πρόβλημα λοιπόν όσο αφορά στο μεταναστευτικό, το έχουν οι μετανάστες (γι αυτό και μεταναστεύουν). Αυτό το πρόβλημα αφορά στην επιβίωση όπως και στο εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο ζωής των πολιτών των χωρών προέλευσης.

Και το πρόβλημα αυτό είναι κυρίως, δημιούργημα της Δύσης (χωρίς αυτό να αποτελεί απόλυτη αλήθεια, αλλά και χωρίς να έχει ιδιαίτερη επί της ουσίας σημασία). Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, απλώς έχει άγνοια της ιστορίας και της σύγχρονης πραγματικότητας.

Απ' την άλλη πλευρά, το "πρόβλημα" της Δύσης εντοπίζεται στην υπονόμευση ενός τρόπου ζωής ανώτερου πολιτισμικώς, από "βάρβαρους εισβολείς".

Μεταξύ των δύο προβλημάτων, σαφέστατα το πιο σημαντικό το έχουν οι "βάρβαροι".

Ας δούμε το παράδειγμα της Γαλλίας.

Έχει αποφασίσει να είναι μια χώρα άθρησκη, απολύτως δεκτική κάθε κουλτούρας στο εσωτερικό της, και απολύτως αυτοκρατορική στο εξωτερικό της (βλ. πρώην και νυν αποικίες, Μάλι, Κογκό, ΚΑΔ κλπ).

Το ίδιο παράδειγμα (χωρίς την απόλυτη εσωτερική κουλτούρα ελευθερίας της Γαλλίας) ακολουθούν πλείστο άλλων χωρών (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Τουρκία κλπ) στην αφρικανική ήπειρο, την οποία κυριολεκτικά προσπαθούν να καθυποτάξουν και αφαιμάξουν.

Δηλαδή, παρότι δεν υπάρχει χώρα της Αφρικής που οι ΗΠΑ να μην έχουν σταθμό και συμφέροντα εν εξελίξει, παρότι δεν υπάρχει χώρα της Αφρικής που να μην ανταγωνίζονται πάνω από 4-5 ισχυρές χώρες να ελέγξουν και παρόλο που οι αναμφισβήτητοι ηθικοί και πρακτικοί αυτουργοί του εγκλήματος της μετανάστευσης είναι αυτές οι Δυτικές (και πλέον και ανατολικές) χώρες, η Δύση επιμένει στην άποψη ότι το πρόβλημα το έχει αυτή. 

Αν δηλαδή το πρόβλημα το έχει ο θύτης, το θύμα πως μπορεί να χαρακτηριστεί;

«Αμ κερατάς, αμ δαρμένος».

Φυσικά μέσα στην παραπάνω συλλογιστική δεν χωρούν απόψεις τύπου "οργανωμένο σχέδιο αλλοτρίωσης του πολιτισμού μας".

Κι αυτό διότι κανείς δεν μπορεί να οργανώσει μεταναστεύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Πρώτον διότι είναι αδύνατο τεχνικά και δεύτερον διότι τα αποτελέσματα θα πλήξουν και τους οργανωτές.

Κάτι όπως "αυτοί που μας ψεκάζουν και αυτοί που ψεκάζονται είναι οι ίδιοι".

Αυτά αφορούν σε σχεδιασμό στο στρατηγικό επίπεδο, διότι εξελισσόμενου του φαινομένου, πολλοί σε τακτικό επίπεδο πλέον μπορούν να γίνουν εκμεταλλευτές βάσει σχεδίου (βλ. ΜΚΟ, κράτη όπως η Τουρκία κλπ).

Θα πουν κάποιοι.

- Και τι με νοιάζει εμένα ρε!.

- Εγώ, ποτέ δεν πήγα στο Κονγκό να καταδυναστεύσω Κοκγολέζους.

- Ποτέ δεν πήγα στη Συρία να ανοίξω πολέμους.

- Ποτέ δεν πήγα στην Ινδία να τους διαλύσω στα δύο (Ινδία-Πακιστάν).

- Εγώ κοιτάω τη δουλειά μου.

- Τι φταίω εγώ ρε!

Ας σκεφτούμε λοιπόν όλοι ότι:

1ον) Η Ελλάδα δε φταίει τόσο, γι αυτό και δεν αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα (ασχέτως με το τι πιστεύουμε εμείς). Το πλείστο των μεταναστών χρησιμοποιούν την χώρα μας ως ενδιάμεσο και όχι τελικό προορισμό. Γι αυτό παρότι έχουν εισέλθει στη χώρα μας συνολικά από το 2016 πάνω από 1-2 εκ. μετανάστες, ο συνολικός αριθμός τους στην Ελλάδα, ποτέ δεν ξεπέρασε ποτέ τις 60-80 χιλ. (εντελώς αμελητέος αριθμός).

Αλλά ας συνεχίσουμε στο ερώτημα "Τι φταίω εγώ και τι με νοιάζει εμένα".

Στο "τι φταίω εγώ" η απάντηση είναι εύκολη.

Φταίμε  διότι ως πολίτες εκφραζόμαστε συλλογικά από τους πολιτικούς που επιλέξαμε. Άρα η θέση αυτών των πολιτικών ως προς τις ενέργειες των ισχυρών κρατών, εναντίων των Αφρικανών (πχ) είναι και θέσεις μας. Ή μήπως ξεχάσαμε ότι σύμφωνα με τα δημοκρατικά μας ιδεώδη είμαστε συνυπεύθυνοι;

Ως προς το ερώτημα "Τι με νοιάζει εμένα για το πρόβλημα του κογκολέζου", που παρεμπιπτόντως εγώ δημιούργησα (έστω και έμμεσα) δε θα απαντήσω. Δεν μου το επιτρέπει η αξιοπρέπεια μου.

Σίγουρα μετά από όλα τα παραπάνω, πρέπει να καταλήγει κάποιος και σε ρεαλιστικές προτάσεις.

Ρεαλιστική είναι μια πρόταση η οποία σε καμία περίπτωση δεν θεωρεί ότι θα λύσει το πρόβλημα, διότι απλά ΔΕΝ λύνονται όλα τα προβλήματα. Τουλάχιστον δεν λύνονται σε ικανό χρονικό διάστημα. Είναι σαν να λέμε ότι υπάρχει λύση του καπιταλισμού, ή του μαρξισμού, ή της εμπορίας ναρκωτικών, ή της σωματεμπορίας, του λαθρεμπορίου όπλων κλπ.

Εφόσον δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει [''γιγνόμενα μέν και αιεί εσόμενα, έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων'' (Θουκ.)].

Ας πάμε λοιπόν στις ρεαλιστικές και εφικτές προτάσεις προς την ορθή κατεύθυνση.

1) Γνώση και κατανόηση του εύρους του θέματος. Διότι αν δεν γίνει σωστή διάγνωση της ασθένειας, πως  θα γίνει η θεραπεία. Πώς θα αντιμετωπίσει κανείς τον καρκίνο με χάπια για την πίεση (πχ ΚΥΣΕΑ).

2) Προσπάθεια επηρεασμού κυβερνώντων προκειμένου να προβούν σε συνεργασία χωρών για αποφάσεις στρατηγικές που να έχουν ως επίκεντρο αυτούς που έχουν το πρόβλημα. Λύνοντας το πρόβλημά τους, ή μη δημιουργώντας τους πρόβλημα, η λύση θα εμφανιστεί ''ως δια μαγείας''.

3) Αλλά το κυριότερο και το ευκολότερο και το αποτελεσματικότερο από όλα τα παραπάνω. Αυτό που όποιος πραγματικά σέβεται τον εαυτό του, μπορεί να κάνει, γνωρίζοντας ότι συμβάλλει στο μέρος που του αναλογεί στην επίλυση του θέματος, είναι αυτό που έχω προτείνει παλαιότερα και αναδημοσιεύω παρακάτω.

10 Φεβ 2018

Η μετανάστευση είναι φαινόμενο ''συνόκαιρο του κόσμου''. Ερμηνεύεται ως επί το πλείστον από την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. Για να ισορροπήσουν οι κοινωνίες που διαφέρουν πληθυσμιακά και πολιτισμικά. Ο εξαθλιωμένος (για οποιονδήποτε λόγο) πλεονάζων πληθυσμός από ένα χώρο, αργά ή γρήγορα, διά μέσου χερσαίων ή θαλάσσιων "αγωγών", θα εισρεύσει για να γεμίσει έναν άλλο μικρότερο πληθυσμιακά και με λιγότερη δυστυχία χώρο.

Επειδή, 

1) Οι λιγότερο δυστυχείς (εμείς), δε θέλουμε να γεμίσει ο χώρος ''μας'' με περισσότερο δυστυχείς.

2) Αυτό θα συνέβαινε μόνο αν αυτοί έμεναν εκεί που είναι.

3) Για να μείνουν εκεί που είναι, πρέπει να μπορούν να ευτυχίσουν εκεί.

4) Οι περισσότεροι από αυτούς δυστυχούν εξ' αιτίας μας, λόγω παλιάς και σύγχρονης αποικιοκρατίας και εκμετάλλευσης (ορυκτός πλούτος).

5) Πολλοί από εμάς κατανοούν τα παραπάνω και θέλουμε να βοηθήσουμε, αλλά φοβόμαστε μήπως η βοήθεια που θα προσφέρουμε δεν "πιάσει τόπο" (ποιος ξέρει που πάει η βοήθεια, κλπ).

6) Πολλοί αναρωτιόμαστε, τι θα μπορούσε να σημαίνει η προσφορά ενός μικρού ποσού και πόσο αυτό θα βοηθούσε.

7) Επειδή μου είπε κάποιος κάποτε "μόνο όταν ζητάς για τον εαυτό σου να ντρέπεσαι".

Έχω να σχολιάσω τα παρακάτω:

Με βάση διεθνείς οργανισμούς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη φτωχότερη χώρα του κόσμου το Κονγκό είναι ~350 $, στην Τανζανία ~1400 $ και στην Ελλάδα ~30000 (κατά ΔΝΤ 15000) $.

Αυτό σημαίνει ότι δίνοντας 30 ευρώ σε έναν Κονγκολέζο, του διπλασιάζω το μισθό και αυτός μένει στη χώρα του. Δεν έρχεται στη δικιά μου, πράγμα το οποίο θα μου κόστιζε πολλαπλασίως (αν σκεφτώ εντελώς κυνικά και συμφεροντολογικά).

Οι περισσότεροι οργανισμοί βοήθειας (ΜΚΟ), έχουν λειτουργικά έξοδα (πχ μισθοδοσία ''εθελοντών'') που φτάνουν μέχρι και το 70% των ακαθάριστων εσόδων (προσφορών).

Προσωπικά, γνωρίζω ότι η βοήθεια που θα φτάσει ακέραια στον αποδέκτη και θα ''πιάσει τόπο'' 120%, είναι οι ΔΥΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ (στα σχόλια), οι οποίες όχι μόνο δεν έχουν λειτουργικά έξοδα, αλλά οι επικεφαλής τους θυσιάζονται καθημερινά οι ίδιοι:

Αυτές είναι η Ιεραποστολική Στέγη και ο εξαίρετος π. Timotheos Ntumba

ΝΑΛ