Ποιητική Συλλογή ''Η Σκόνη''

 

 

 

 

 

Η Σκόνη

 

Μέρα τη μέρα περιποιούμαι τη σκόνη μου.

Μέρα τη μέρα λατρεύω το κάθε της μόριο.

Κατεβαίνω, κατεβαίνω να βρω τον πάτο της ανυπαρξίας της καταδίκης του μυαλού μου, της νόησης τη φυλακή.

 

Ήλιος κι αν ανατέλλει η σκόνη η πολύτιμη του εαυτού μου η σκόνη, πιο πάνω κι από το Θεό με καίει με ξελιγώνει.

Τι δέσιμο, τι ντρόπιασμα, τι μένει, τι σκαλώνει;

Ποιος θα με βγάλει απ’ τα δεσμά που μ’ έβαλε η σκόνη;

Η θέληση, η νόηση, η ύπαρξη, η ελπίδα,

θαρρώ πως είναι έρμαια σ’αυτής την καταιγίδα.

Λες και τα άλλα δεν μετρούν.

Λες και αλλού δεν έχει,

και σκόνες γύρω μου πολλές,

όλος ο κόσμος έχει.

Στις σκόνες του να βουτηχτεί,

τις σκόνες του να σώσει.

Κι αυτές οι άτιμες πετούν και ποιος να τις μαγκώσει.

Φεύγουνε καθημερινά, φεύγουν για πάντα κάτω.

Κι εμείς τις αναπνέουμε αέρα μυρωδάτο.

 

Χαρά σε σ’ εκείνον που θα πει,

ανάθεμα στη σκόνη,

αν πέσει, κι αν καταστραφεί εμένα δεν μ’ αγχώνει.

 

Παιδί μου τι σου έδωσα αλήθεια στη ζωή σου;

Αγάπη για τη σκόνη σου να έχεις στη ψυχή σου;

Συχώρα με και έφταιξα,

δεν έπρεπε, δεν είναι.

Άλλο το είναι της ζωής,

αλλού ο κόσμος είναι.

 

Έπρεπε νάμουνα σοφή, έπρεπε να προσέχω.

Στη σκόνη μου τόσο κοντά δεν έπρεπε να σ’ έχω.

Μάτια μου, φως μου λυγερό, καρδούλα μου μελένια,

τη σκόνη σου παράτα τη, δεν είν δική σου έννοια.

Κοίτα ψηλά στον ουρανό, εκεί δεν έχει σκόνες.

Έχει μονάχα ελεύθερους παντοτινούς αιώνες.

Αγάπη αν σου είχα εγώ, όπως μ’αρέσει να νομίζω,

της σκόνης μου τη φυλακή δεν θα’θελα ν’αγγίζω.   

 

Νίνα

 

 

 

 

 

Στους άλλους

 

Χάσαμε τον Πολικό Αστέρα, χάσαμε το φως.

άστρα ξένα, τεχνητά βγήκαν στον ουρανό μας.

 

Χάσαμε τη μαγεία του ουρανού.

Τα ψεύτικα είναι κοντά και είναι δυνατά.

Τα δυνατά μοιάζουν αδύναμα, θολά.

 

Χάνουμε το δρόμο.

Πως θα βρεθούμε στο σκοτάδι;

Πως θα βρούμε την αρχή;

 

Πεινάμε για αλήθειες

κι όμως μας ελκύουν τα ψεύτικα, τα σημερινά.

Χορταίνουμε την έλλειψη με έλλειψη

και την ασχήμια με ασχήμια.

Καρτερούμε το νερό να ξεδιψάσει τη δίψα μας για ζωή.

 

Καρδιές ξεσηκωμένες απ' τη ζάλη του τίποτα.

Ματαιότητα σε μεγάλες ποσότητες.

Μαραμένες καθημερινότητες.

Καρδιές πικραμένες, καρβουνιασμένες, μαραμένες.

 

Ξεκίνα καρδιά.

Στους άλλους βρίσκεται η συνέχεια.

Στους άλλους βρίσκεται η ευτυχία. 

 

Νίνα

 

 

Οδύνη

 

Μόνιμα ριζωμένος ένας πόνος.

Mόνιμος είναι και ο χαμός της φρεσκάδας, της νιότης, της ανεμελιάς, που ποτέ δεν πλησίασα.

Aγάπη μόνιμη το άπιαστο όνειρο.

Aυτόματη πραγμάτωση, χαρές, ηδονές, λαχτάρες, αντίθετη κατάσταση, οδύνη, οδύνη, οδύνη.

Πάει, έρχεται, σαν το κύμα, άγριο, αδιάφορο.

Βυθίζει μαζί του όλες τις ελπίδες αδιάφορα.

Ο Γερμανός του μυαλού και αυτός άδικα φωνάζει.

Ποιος θα τον ακούσει;

Ποιος τον άκουγε τόσα χρόνια;

Ψάχνοντας βαθιά, το μόνο που βρίσκω είναι θυμός.

Κλείνω γρήγορα το κουτί της Πανδώρας πριν το καταλάβουν οι Ερινύες.

Είδα τι έχει μέσα και δεν είναι ωραίο.

Αφού είστε τόσο έξυπνοι, γιατί δεν βρίσκετε τη λύση;

Eίμαστε εκατομμύρια και πονάμε.

Aφού είστε έξυπνοι γιατί πονάτε και εσείς;

Έξυπνοι, βλάκες, όμορφοι, άσχημοι, σκληροί, ευαίσθητοι,

μπείτε στο καζάνι, το νερό είναι ζεστό ...

 

Νίνα

 

 

 

Ο κανένας

 

Άραγε ποιος είναι ο λόγος για όλα αυτά;

Άραγε ποιος θα μας το πει ορθά κοφτά;

Ποιος θα μας πει πια την αλήθεια,

τώρα που το ψέμα, μας έγινε συνήθεια;

 

Ο καθένας φέρει βάρος και ευθύνη,

κι αν χτυπήσουν τον καθένα ποιος θα μείνει;

 

Ο καθένας φταίει, αυτόν να καταδικάσετε,

αυτός να πληρώσει αυτόν να πιάσετε.

Δικαστές πολύ φυτρώσαν, έχει πέραση.

Όλοι πρώτοι είναι μπροστά στην εκτέλεση.

 

Ο καθένας  φέρει βάρος και ευθύνη

κι αν χτυπήσουν τον καθένα ποιος θα μείνει;

 

Kοιτάζανε στο τέλος και μπερδέψανε,

τον καθένα χάσαν και στον άλλον τον έβλεπανε.

Και έτσι βγήκαν σαστισμένοι, σταμάτησανε,

τον καθένα να κρεμάσουν δεν τόλμησανε.

 

Κι έτσι οι δύστυχοι πέρασαν ένας-ένας,

μα κανένας τους δεν ήταν ο καθένας.

 

Νίνα

 

 

 

 

Πάει καιρός τώρα

 

Ένα συννεφάκι, αυτό είναι το φεγγάρι.

Ένα συννεφάκι μισαλλοδοξίας, εγωισμού κι απελπισίας.

Ένα συννεφάκι λαγνείας και μοναξιάς.

Κρύωσε ο καιρός στην καρδιά και παραγινωμένα τα όνειρα.

Όνειρα πεταμένα, τσιγάρα ξεφλουδισμένα, καρφιά αναποδογυρισμένα, στο σώμα καλά μπηγμένα.

Καρβουνιασμένα σπλάχνα, πάει καιρός τώρα

Ή θα χαθούμε, ή θα ξεκινήσουμε.

Η μάχη φαίνεται δύσκολη.

Μακριά στον ορίζοντα, άπιαστα όνειρα φευγαλέες ευτυχίες.

Δεν αρκεί, δεν διαρκεί, τίποτα δεν φτάνει.

Ναρκωμένο το αύριο, τι ελπίδα να δώσω.

Πάει καιρός τώρα.

Έχω πάψει να ελπίζω.

Έχω πάψει να περιμένω.

Έχω δώσει τα όπλα στον εχθρό.

Πάει καιρός τώρα.

Πανέμορφη η πλάση, που δεν μπορώ να δω.

Πάει καιρός τώρα που κουράστηκα.

Κουράστηκα να ωραιοποιώ την ασκήμια.

Βαρέθηκα να χρησιμοποιώ την τελευταία ανάσα.

Πάει καιρός τώρα.

Ένα συννεφάκι, πάει καιρός τώρα που δεν φέρνει την άνοιξη.

Πάει καιρός τώρα που δεν καταλαβαίνω τι μου λες.

Δεν θέλω να παραδεχτώ την ήττα μου.

Βλέπω μέσα στα μάτια σου την απόρριψη.

Βλέπω τη λύπη και τη σιχαμάρα.

Το έχω καταλάβει καιρό τώρα.

Το παραδέχομαι, έλλειψη δυνάμεων.

Πάει καιρός τώρα που έχω σταματήσει να βλέπω ευχάριστα το αύριο.

Πάει καιρός, που όλα τα βλέπω ωφελιμιστικά.

Δεν έχω να σου δώσω, μόνο να πάρω θέλω.

Δεν έχω τίποτα να δώσω,

Αν θέλεις φύγε.

 Πάει καιρός τώρα που δεν θέλω κανένα.

Κανένα και τίποτα.

Μόνο να τελειώνει.

 

Νίνα

 

 

 Καλημέρα νύχτα μου

 

 Καλημέρα και ας μην ξέρεις τι είναι η μέρα.

 Καλημέρα γιατί έτσι πρέπει να λέμε.

 Καλημέρα. Έτσι μου είπαν ότι γίνεται συνήθως.

 Όταν ήμουν δώδεκα και πήγαινα σχολείο.

 Καλημέρα μου λέγανε.

 Όταν έγινα είκοσι, πάλι καλημέρα άκουγα.

 Ακόμα και χτες, Καλημέρα είπαμε, έτσι για πλάκα.

 Γιατί;

 Που την είδατε;

 Και εγώ θέλω να πω καληνύχτα μέρα μου.

 Πειράζει να κοιμηθώ στη ζωή μου;

 Πειράζει να απέχω;

 Δεν θα θελα να έχω.

 Αυτό που λένε ζωή εμένα δεν μ' αρέσει.

 Είναι απλά μία πορεία προς το θάνατο.

 Ελπίζω από κει να είναι καλύτερα.

 

Νίνα

 

 

 

 

Κάνε κάτι

 

Μόνο που κάθεσαι παθητικά.

Παθητικά σε μία επίμονη στάση ζωής.

Παθητικά στα όνειρα.

Παθητικά στο πουθενά.

Παθητικά στο αύριο που αργεί παθητικά.

Λες και η φυγή είναι η μόνη διέξοδος.

Που είναι το τώρα;

Που είναι το σήμερα;

Πνίγεται στο χτες.

Πνίγεται στο χάος.

Μόνη διέξοδος η φυγή.

Που είναι η δύναμη;

Που είναι η πάλη;

Που είναι η αγάπη;

Τίποτα δεν φαίνεται να δίνει νόημα.

Λαχτάρα για ζωή που θάβεται μες την καρτερία.

Γύρε γλυκιά μου, σκύψε μέσα βαθιά.

Βγάλε τη δύναμη

Βρες τη, κάνε κάτι.

Κάνε κάτι.

 

Νίνα

 

 

 

 

 

Κοντά μου γύρε

 

Κοντά μου γύρε και νιώσε της καρδιάς μου τον παλμό.

 Ψυχή αν πήρε θα δείξει από τον πόνο τον κρυφό.

Μέσα από τη μέρα ο πόνος του Οκτώβρη δεν περνά

Λόγια σα σφαίρα πέρα χτυπούν και έρχονται από το πουθενά

Πες μου αλήθεια, ποιος είναι ο λόγος και γιατί;

Mας έγινε συνήθεια να διώχνουμε τις τύψεις στο γυαλί.

Φιμώσαμε το ουρλιαχτό, ξορκίζουμε και το κακό.

Μα έρχεται ξανά και ξανά πιο δυνατό.

Κι ας φεύγει ο πόνος πάλι είναι εδώ.

Πες καλημέρα, κοίτα το απέναντι μπαλκόνι.

Άγγελοι δεν είναι, είναι οι γειτόνοι.

Και χαμόγελα.

Πριν γίνει άσπρη μέρα από το χιόνι.

 

Νίνα

 

 

 

 

Κουράστηκα

 

Δένδρα χωρίς ρίζες, κολλημένα απάνω σε φωτογραφίες.

Δένδρα που ποτέ δεν παραπονέθηκαν για τίποτα.

Δεν πρόκειται να ξαναμιλήσω.

δεν θέλω να αποβάλλω την πτώση.

Δεν είναι κάτι που γίνεται χωρίς δυσκολίες.

Πως μπορεί κανείς να προκαλέσει τον πόνο του;

Πως είναι δυνατόν;

Πως θα βγάλουμε κι αυτή τη μέρα;

Tι δικαιολογία να βρω για να απουσιάζω απ' τη ζωή μου;

Ζήστε χωρίς εμένα.

Εγώ θα σταματήσω εδώ.

Κουράστηκα...

Κουράστηκα...

Κουράστηκα...

 

Νίνα