Ιδεολογίες και ιδιοτέλεια

Οι οπαδοί όλων των ιδεολογιών όταν αυτές αποτυγχάνουν στην εφαρμογή τους, λένε "δεν εφαρμόστηκε η γνήσια μορφή της ιδεολογίας μας". 

Έτσι ο Μαρξισμός ονομάστηκε σταλινισμός όταν εφαρμόστηκε ως απόλυτος φασισμός στη Σοβιετική Ένωση, ονομάστηκε διαστροφή όταν εφαρμόστηκε ως απόλυτη ψυχανωμαλία στην Καμπότζη (Πολ Ποτ), ονομάστηκε Μαοϊσμός όταν εφαρμόστηκε ως μηχανή κιμά στην Κίνα κλπ. 

Αυτός δεν ήταν ''γνήσιος'' Μαρξισμός (λένε).

Απ' την άλλη μεριά ο φιλελευθερισμός έγινε παντού καπιταλισμός, μια άλλη μορφή ακραίου φασισμού, πάλι διότι δεν ήταν ''γνήσιος'' φιλελευθερισμός.

Σε θρησκευτικές ιδεολογίες δε θα αναφερθούμε μιας και η τελειώσίς τους δεν πραγματώνεται στη γη, αλλά στην μετά θάνατο ζωή.

Έτσι ο χριστιανισμός υπόσχεται "ζωή και περισσόν ζωής" εν πλήρη αυτοσυνειδησία και ιδιοπροσωπία, ο βουδισμός ενσωμάτωση στο σύμπαν και πλήρη εξαφάνιση ιδιοπροσωπίας και αυτοσυνειδησίας, ενώ το Ισλάμ, υπόσχεται μια συνέχεια της επίγειας ζωής με άφθονο φαΐ και σεξ.

Βέβαια οι θρησκευτικές ιδεολογίες, αποτέλεσαν και αποτελούν πολιτικές ιδεολογίες για πάρα πολλούς ανεγκέφαλους. Έτσι έχουμε τις Χριστιανοδημοκρατίες, τα χαλιφάτα, το σιωνισμό, τον εθνοπαγανισμό (δικιά μου έκφραση για την Ινδία), τον μαρξισμοπαγανισμό (δικός μου χαρακτηρισμός για την Κινα) και φιλευθεροπαγανισμό (πάλι δικό μου για την Ιαπωνία).

Επίσης δε θα αναφερθούμε στα παρακλάδια των κύριων ιδεολογιών όπως πχ των διαφόρων απολυταρχισμών, ή του διεθνισμού, οι οποίες, είτε δοκιμάζονται συνεχώς μέσα από τους κύριους φορείς τους (μαρξισμό, φιλελευθερισμό), είτε έχουν πλήρως και αυτόνομα δοκιμαστεί στο παρελθόν.

Ας συνεχίσουμε με τις μητέρες όλων των ιδεολογιών (μαρξισμός, φιλελευθερισμός).

Όπως είπαμε οι οπαδοί τους λένε ότι δεν πρέπει να κρίνουμε μια ιδεολογία από την αποτυχημένη εφαρμογή της, αλλά από την θεωρητική της βάση και που αυτή οδηγεί ΑΝ εφαρμοστεί σωστά.

Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας και ας θεωρήσουμε ότι ο μαρξισμός ή ο φιλελευθερισμός έχουν απόλυτη επιτυχία και εφαρμόζονται απολύτως. 

Τότε τι θα είχαμε ως αποτέλεσμα;

Μια κοινωνία τύπου "Τρούμαν σόου" για τους φιλελεύθερους και μια κοινωνία τύπου κιμπούτς για τους μαρξιστές.

Ευχαριστώ πολύ, αλλά δε θα πάρω. Η ηλιθιότητα έχει τα όριά της.

Αν το καλοσκεφτούμε, μια κοινωνία "Τρούμαν σόου" είναι ο παράδεισος των χριστιανών, ενώ μια κοινωνία τύπου "κιμπούτς" είναι ο παράδεισος των μουσουλμάνων. Έτσι φαντάζονται οι κλασσικοί χριστιανοί και μουσουλμάνοι τη μετέπειτα ζωή τους. Όπως ακριβώς οι φιλελεύθεροι και οι μαρξιστές φαντάζονται την επίγεια ζωή τους.

Αυθόρμητα γεννιέται η απορία. Για ποιο λόγο τόση πρεμούρα γι αυτές τις δύο κύριες αντιμαχόμενες ιδεολογίες, αφού κανείς δε θα ήθελε να ζει την ΓΝΗΣΙΑ εφαρμογή τους πλην κάποιων ψυχικά ασθενών;

Μα, μάλλιασε η γλώσσα μας να το λέμε. Το που θα ταχθούμε "ιδεολογικώς" σχετίζεται μόνο με το άμεσο ατομικό συμφέρον (90%) και την καφρίλα μας (10%).