Μνήμη θανάτου και φόβος θανάτου

Λέει με συγκίνηση γνωστός μου 65χρονος άνδρας στη γυναίκα του, "ΖΗΣΑΜΕ γυναίκα, ΖΗΣΑΜΕ!".
Δεν είπε "ευτυχώς γυναίκα δεν κολλήσαμε κανένα".

Ξεκινάω έτσι για να αποφύγω αυτά τα ''δε με νοιάζει η δική μου ζωή'', ''προστατεύω τους άλλους'', ''είμαι υπεύθυνος'' και άλλα τέτοια γλυκερά (εκτός εξαιρέσεων).

Επειδή το πρόβλημα της εποχής της υστερίας του κορονοϊού, είναι ο φόβος θανάτου, θα μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου, μπας και αντιμετωπίσουμε αυτή την τρομάρα όλοι μαζί, λίγο πιο ρεαλιστικά και ψύχραιμα. Λίγο πιο ανθρώπινα.

1) Η θρησκευτική προσέγγιση του θανάτου

- Στο χριστιανισμό δεν υπάρχει θάνατος. Ο άνθρωπος περνά από ένα τρόπο ζωής σε έναν άλλο, διατηρώντας την αυτοσυνειδησία του. Η ποιότητα της επέκεινα ζωής του, δε σχετίζεται με αυτό καθ' αυτό το γεγονός της μετάβασης (θανάτου), αφού η ποιότητα της ζωής μετά, είναι η ίδια με αυτή της ζωής πριν.

- Στον μουσουλμανισμό επίσης, όπως και στον χριστιανισμό, ο άνθρωπος αυτομάτως μεταβαίνει σε έναν ''τόπο'' διαφορετικών χαρακτηριστικών από αυτόν των χριστιανών, αλλά όπως και να 'χει, κι εδώ απλά αλλάζει τόπο και τρόπο ζωής.

- Στον Ιουδαϊσμό, το ίδιο με μια μικρή διαφορά. Οι άνθρωποι περιμένουν στην προσωρινή μετά θάνατο κατάσταση, την εδραίωση του επίγειου παραδείσου, προκειμένου να επιστρέψουν σε αυτόν. Δεν έχει νόημα το καλός ή κακός εβραίος. Αρκεί να είσαι εβραίος. Η έννοια της αμαρτίας δεν υφίσταται οπότε και γι αυτούς ο θάνατος δεν είναι κάτι τρομερό.

2) Η αθεϊστική προσέγγιση.

Οι άθεοι είναι δυστυχώς οι πιο φοβισμένοι, ενώ δεν έχουν κανένα λόγο γι αυτό, αφού αρκεί να σκεφτούν την αρχαία ρήση του Επίκουρου "Όταν υπάρχω εγώ δεν υπάρχει θάνατος, κι όταν ο θάνατος υπάρχει, δεν υπάρχω εγώ."

3) Η πνευματιστικο - φιλοσοφική προσέγγιση (ή αλλιώς καμουφλαρισμένοι αγνωστικιστές).

Σε αυτή ανήκουν όλοι οι υπόλοιποι. Οι σκεπτικιστικό - αγνωστικιστικές. Οι Ινδιάνοι, οι Ινδουιστές - Βουδιστές, οι Ταοϊστές, οι Παγανιστές, αστρολόγοι, γυρολόγοι, καφετζούδες, κλπ. Αυτοί είναι οι μόνοι που δικαιολογούνται να πανικοβάλλονται στο ενδεχόμενο του θανάτου, μιας και η ζωή μεν συνεχίζεται, αλλά όχι και η αυτοσυνειδησία του προσώπου, αφού μετά το θάνατο, επιβιώνει κάτι που ''είμαι εγώ αλλά δεν είμαι εγώ'', ‘’ναι μεν αλλά’’, ‘’ούτε επιβεβαιώνω ούτε αρνούμαι’’, ‘’ούτε πιστεύω ούτε απορρίπτω’’. Αυτοί είναι οι χλιαροί του κόσμου, τα παράσιτα. Και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ, αλλά κυρίως με το σαρκίον τους. Οι μόνοι που δικαιολογούνται να φοβούνται είναι οι σκεπτικιστές-αγνωστικιστές. Και δυστυχώς ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτούς. Είναι καμουφλαρισμένοι σε χριστιανούς και άθεους. Είναι οι αναποφάσιστοι, τεμπέληδες της σκέψης και δειλοί εκ φύσεως.

Ας πάρουν επιτέλους μια απόφαση από τις παραπάνω (1 κ 2) προτεινόμενες, διότι αυτοί κινούν τα νήματα του κόσμου όλου. Και λόγω φόβου του θανάτου, τα κινούν ιδιοτελώς και συνεπώς εντελώς τακτικιστικά.

Ας πάρουν επιτέλους μια απόφαση. Ίσως έτσι αποφύγουμε τα κωμικοτραγικά των τελευταίων μηνών. Ίσως έτσι ζήσουμε πραγματικά. Διότι αυτή η σημερινή κατάσταση δεν μας καταξιώνει ως ανθρώπινα όντα. Δεν είναι τιμητικό, μετά από χιλιετηρίδες εξέλιξης, η ανθρωπότητα να έχει τελικά αποκτήσει μνήμη θανάτου τσιμεντόλιθου και φόβο θανάτου κορασίδος

ΝΑΛ