Μυθιστόρημα Πολιτικής Φαντασίας
Διαβάζω ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας αυτή τη βδομάδα. Πραγματεύεται την ιστορία 2 διαφορετικών κοινωνικών ομάδων στην Ελλάδα του εγγύς μέλλοντος. Των αριστεριστών και των αντιεξουσιαστών.
Κεφ. Α (περίληψη)
Είδαν κι απόειδαν λέει οι αριστεριστές στην Ελλάδα και αποφάσισαν να μαζέψουν τα λεφτά τους, να εκποιήσουν τις περιουσίες τους και να πάνε να ζήσουν στο Κονγκό. Ήταν μια ιδέα που στριφογύριζε στο μυαλό των ηγετών, καιρό τώρα. Από το τέλειωμα των χρημάτων των Ευρωπαίων, κάπου στο 2009-10.
Μέσα σε μερικές 10ετίες κατάφεραν να πείσουν και το λαό, ότι κομμουνισμός δεν είναι μόνο ‘’να μοιραστούμε οι φτωχότεροι τα λεφτά των πλουσίων’’ (πχ οι Έλληνες να μοιραστούν τα λεφτά των Ευρωπαίων), αλλά είναι επίσης και ‘’να μοιραστούμε οι πλουσιότεροι τα χρήματά μας με τους φτωχότερους’’. Και, οι Έλληνες αριστεριστές είναι ΚΡΟΙΣΟΙ σε σχέση τους αξιαγάπητους μεν, πάμπτωχους δε, Κονκολέζους.
Πείσθηκαν λοιπόν να πάνε στο Κονγκό και να μοιράσουν τις περιουσίες τους, εφαρμόζοντας έτσι τον κομμουνισμό ατάκα κι επί τόπου. Ήταν η στιγμή που ο Χριστός, ο Τσε Γκεβάρα, ο Γκάντι, ο Βούδας, ο Κομφούκιος, ο Παύλος Μελάς κι ο Καποδίστριας, τσούγκριζαν τα ποτήρια τους γεμάτοι ευφροσύνη, στον Παράδεισο!
Η ιδέα είναι ότι οι πένητες Κογνολέζοι (με 1$ τη μέρα κατά κεφαλήν εισόδημα), από τη χαρά και την ευγνωμοσύνη τους, θα ασπαστούν τον κομμουνισμό αμέσως. Οπότε θα μπορούσε να ξεκινήσει μια ιδανική κοινωνία 85 εκατ ανθρώπων (για να μην προσθέσουμε τα 55 εκατ της διπλανής Τανζανίας που θα προσχωρούσε αμέσως και καμιά 200αριά ακόμα από τις γύρω πάμτωχες χώρες). Ένα πλήθος των 300-500 εκατ ζηλωτών αριστεριστών, δεν είναι καθόλου κακή αρχή!
Επίσης, οι Έλληνες αριστεριστές ως διεθνιστές και χλευαστές της έννοιας της πατρίδας, όπως και της ύπαρξης εθνοτήτων με αξιακή διαφορετικότητα, δε θα δυσκολεύονταν καθόλου να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους και να αγκαλιάσουν το μαγευτικό Κονγκό.
Ταυτόχρονα
Οι αναρχικοί και αντιεξουσιαστες, μετά από 10ετίες άκαρπων προσπαθειών να φτιάξουν μια κοινωνία χωρίς τζάμια (καθόσον, ότι σπάζαν το βράδυ, οι καταστηματάρχες τα αντικαθιστούσαν το πρωί), επέλεξαν να εγκαταλείψουν κι αυτοί την Ελλάδα και να πάνε στη Σομαλία για να χαρούν επιτέλους την ιδεολογία τους μέσα σε ιδανικές συνθήκες απόλυτης αναρχίας. Εκεί όπου θα βρουν επιτέλους πρόσφορο έδαφος και όσους αναρχικούς ζητάει η ψυχούλα τους. Όχι με σφυριά, πέτρες και σαχλαμαρες, αλλά ματσέτες, πυροβόλα, αντιαρματικά κλπ, (the real thing not the yialantzi one!)
Υπήρχε βέβαια ένα θέμα κατά την σύλληψη αυτών των ιδεών. Ο κομμουνισμός και η αναρχία, δεν θα κυριαρχούσαν σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά σε κάπως περιορισμένη. Οι πιο σοφοί όμως επεσήμαναν πως και η κλίμακα της Ελλάδας ήταν περιορισμένη ούτως ή άλλως.
Ας δοκιμάσουμε είπαν, σε μικρή κλίμακα πρώτα, να δουν οι άλλοι λαοί να ζηλέψουν και να γίνει ένα τσουνάμι αλληλεγγύης και αναρχίας που θα πλημμυρίσει τον πλανήτη. Οπότε πείσθηκαν και οι τελευταίοι.
Κεφ. Β (περίληψη)
Ξεκίνησαν λοιπόν την εκποίηση των περιουσιών τους, αλλά γρήγορα κατάλαβαν πως σε περιόδους κρίσεως είναι δύσκολο να πουλήσει κάθε οικογένεια από ένα σπίτι, ένα-δυο διαμερίσματα, ένα εξοχικό, δύο αυτοκίνητα, χωράφια, βαριά αγροτικά μηχανήματα, σκάφη αναψυχής, εξωλέμβια φουσκωτά, μεγάλο αριθμό οικιακών ειδών, ένδυσης και υπόδησης, σκυλιά, γατιά κλπ. Αρκετοί δε, θα ‘χαναν και το εφάπαξ και την επικείμενη σύνταξη (όσοι πλησίαζαν το συνταξιοδοτικό όριο των 22 ετών εργασίας ή το ηλικιακό των 42) και αποφάσισαν να περιμένουν λίγο ακόμα. Άλλοι πάλι δεν μπορούσαν να πάρουν τις καταθέσεις τους λόγω των capιtal control, που τους είχαν εγκλωβίσει τεράστια χρηματικά ποσά.
Η ιδανική κοινωνία μπορούσε να περιμένει λίγο ακόμη. Δεν έφταιγαν άλλωστε αυτοί! Η καταραμένη η κρίση έφταιγε και ο καπιταλισμός που κατάντησε τον βιοπαλαιστή να μην μπορεί να πουλήσει τη βίλα και το σκάφος του. Ε, δε θα τα σκοτώσει κιόλας! Μερικά απ’ τα ακίνητά του τα απέκτησε με δάνειο 100% και έχει ήδη δώσει και μερικές δόσεις! Δε θα τους χαρίσει και τον ιδρώτα του!
Το όνειρο θα πάει για λίγο πίσω. Θα υποφέρουν λίγο ακόμα στην καπιταλιστική ζούγκλα. Ο παράδεισος του Κονγκό μπορεί να περιμένει.
Όσο για τους αντεξουσιαστές, μετάνιωσαν κι αυτοί. Κάποιος τους είπε ότι στη Σομαλία δεν έχει ούτε τζάμια, ούτε εξουσία. Οπότε, ελλείψει των κύριων στοιχείων (τζάμια και εξουσία), εναντίων των οποίων υποστασιάζονται ως ομάδα, εξέλειπαν και αυτοί.
Για να πω την αλήθεια το τέλος δε με ικανοποίησε, όμως απ' ότι είδα, πρόκειται περί τριλογίας και ο συγγραφέας θα συνεχίσει με ακόμα 2 βιβλία. Θα περιμένω μ'αγωνία. Πάντα μ άρεσε η οργιώδης φαντασία.
Νομίζω στο επόμενο οι αριστεριστές βάζουν στόχο το γαλαξία, ενώ οι αντιεξουσιαστές αποσύρονται από τους αγώνες και γίνονται τζαμάδες, αντιλαμβανόμενοι μετά από επιτυχημένη ψυχοθεραπεία, ότι τελικά κατέστρεφαν αυτό που πάντα ενδόμυχα αγαπούσαν, τους καθρέπτες.
ΝΑΛ