Ο εξανθρωπισμός των ζώων και η κτηνοποίηση του ανθρώπου

Ερ.1 Τα σκυλιά είναι ο καλύτερος ΄΄φίλος’’ του ανθρώπου, επειδή ΄΄αγαπούν ανιδιοτελώς'' (και μύρια όσα άλλα αγαπησιάρικα κλισέ), ή επειδή ως αγελαία κτήνη, υπακούν και ''σέβονται΄΄ τυφλά, τον αρχηγό της αγέλης (που εν προκειμένω είναι ο ιδιοκτήτης τους);

Ερ.2 Εάν τα σκυλιά γίνουν αυτά αρχηγοί της αγέλης, πόσα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, θα επιδείξουν;

Ερ.3 Εάν τα σκυλιά, έχουν αυτά τα ‘’better than humans’’ χαρακτηριστικά, τότε πως ερμηνεύεται το μίσος μεταξύ του είδους τους (που φθάνει στον κανιβαλισμό) και μεταξύ αυτών και άλλων ζώων (πχ γατιών);

Eρ.4 Η ‘’αγάπη και αφοσίωση’’ του σκύλου, είναι προϊόν ελεύθερης θέλησης, ή προϊόν, γενετικού προγραμματισμού;

Ερ.5 Εάν ισχύει ότι η ‘’αγάπη του σκύλου’’ είναι προϊόν προγραμματισμού, σε τι διαφέρει από την αγάπη:

- Ενός ρομπότ του μέλλοντος;

- Μίας ερωτικής σχέσης σε έναν εικονικό κόσμο μιας τεχνολογικής πλατφόρμας;

Ερ.6 Είναι ανασφαλής και εν γένει ψυχικά ασθενής, ένας άνθρωπος, όταν θεωρεί τα κτήνη ως μέλη της οικογένειας του είδους του;

Στις παραπάνω ερωτήσεις, μια κοινώς αποδεκτή άποψη αφορά στο επιχείρημα «δεν έχεις σκυλί, άρα δεν μπορείς να ξέρεις». Αυτό το επιχείρημα είναι το ίδιο με το «δεν καπνίζεις, άρα δεν μπορείς να ξέρεις την τέρψη όπως και την εξάρτηση που σου προκαλεί», κι αυτό διότι σε τελευταία ανάλυση, περί εξάρτησης πρόκειται.

Όλες οι εξαρτήσεις δημιουργούνται μεταξύ σχέσεων. Εξαρτόμαστε από τη σχέση μας με κάποιον, ή κάτι. Αυτή η εξάρτηση γίνεται έξις. Από τη στιγμή αυτή που η σχέση μετατραπεί σε έξη, μιλάμε για παθογένεια και νοσηρότητα.  Η υγιής σχέση χαρακτηρίζεται από το ρίσκο (παίζεται κορώνα – γράμματα κάθε μέρα) και είναι καθημερινός αγώνας ελεύθερης επιλογής διατήρησής της.  Εάν στις ανθρώπινες σχέσεις μπορούμε να μιλάμε για έξεις και εξαρτήσεις, πολλώ δε μάλλον, αυτό ισχύει για τις σχέσεις μας με τα «άλαλα και τα μπάλαλα».

Το τσιγάρο δεν μπορεί να ρισκάρει, να σε εγκαταλείψει ,ή να σε απογοητεύσει. Μόνο σε ικανοποιεί. Το ίδιο και ο σκύλος. Δεν έχει τη δυνατότητα να αμφισβητήσει τη σχέση, να δοκιμάσει την ελεύθερη επιλογή σου να είσαι μαζί του από επιλογή και όχι από ψυχική ανάγκη.

Ο σκύλος δε σχετίζεται μαζί σου με κανένα όρο ανθρώπινης σχέσης. Ο σκύλος δεν ερωτεύεται, δεν αποφασίζει, δε ρισκάρει, δεν αγαπά, δεν θυσιάζεται, δε διακόπτει τη σχέση με επίγνωση ότι το κάνει αυτό. Σήμερα με τον ένα ιδιοκτήτη, αύριο με τον άλλο (ίσως όχι έτσι απλά και αυτόματα, αλλά σίγουρα έτσι).

Ο άνθρωπος πάλι από την πλευρά του, δε σχετίζεται με το σκύλο με όρους υγιείς, όπως ρίσκο (δε ρισκάρει τίποτα), ελεύθερο επαναπροσδιορισμό σχέσης κοκ. Δεν αγάπα το σκύλο γι αυτό που είναι, αλλά γι αυτό που κάνει. Κι αυτό που κάνει, είναι η φαινομενική απόλυτη αφοσίωση και αγάπη που πόρρω απέχουν από το να είναι προϊόντα ελεύθερης βούλησης (τουτέστιν αγάπης), αλλά είναι αποτέλεσμα κτηνωδών γενετικών μηχανισμών επιβίωσης.

Όμως, σε κανένα δεν αρέσει η εξάρτηση από άβουλα όντα, σε κανένα δεν αρέσει να τον αγαπούν από υποχρέωση. Όλοι θέλουμε ανιδιοτελή αγάπη, αλλά δεν τη θέλουμε σχετιζόμενοι με ρίσκο, θυσία, και δική μας  αυτοπροσφορά. Έτσι βαφτίζουμε το ‘’προγραμματισμένο’’ κτήνος, «παιδί» και αναπτύσσουμε ανθρώπινη σχέση μαζί του. Και το κάνουμε αυτό με χρήση της ελευθερίας μας διότι ο άνθρωπος είναι το μόνο όν που έχει τη δυνατότητα να αυτό σκηνοθετείται σε σημείο μάλιστα να πείθει και τον εαυτό του για τους ρόλους που επιλέγει. Στο καπάκι, επενδύει το ρόλο ‘’γονέας-παιδί’’ με μπόλικο συναισθηματισμό (συναισθηματισμός=ψευδές αίσθημα) και νάτη η παραμύθα (για παραμύθα, βλ. άλλες εξαρτήσεις).

Για να πεισθούν μερικοί, ότι δεν είναι ζώα, θα προσθέσω τα κάτωθι:

Τα κτήνη δεν έχουν αυτοσυνειδησία, δεν έχουν επίγνωση του χρόνου, του θανάτου, των φυσικών και ψυχικών τους δυνατοτήτων. Μπορεί να έχουν σε κάποιο βαθμό και ‘’νοήματα, θελήματα, αισθήματα και συναισθήματα’’, αλλά αυτό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα ζώα είναι ο δημιουργικός λόγος, η δημιουργική φαντασία. Τα ζώα λοιπόν, κάποιο λόγο έχουν κι αυτά, αλλά αυτός ο λόγος είναι στατικός, δε μετατρέπεται ούτε σε λογοτεχνία, ούτε σε ποίηση. Κάποια δημιουργία έχουν κι αυτά, αλλά δε μετατρέπεται ούτε σε βιομηχανία ούτε σε κατασκευές.

Δεν ‘’γράφουν ιστορία’’, δεν έχουν συλλογική μνήμη, δεν αντιλαμβάνονται έννοιες όπως τέχνη και αξίες και το βασικότερο, δεν ΚΟΚΚΙΝΙΖΟΥΝ (όπως οι άνθρωποι στο παρελθόν).

Τα ζώα δεν αναρωτιόνται. Σύγχρονοι κουτοί (με κορυφαίο τον Ρ. Ντόκινς), προκειμένου να εξομοιώσουν τον εαυτό τους με τα ζώα (τι στόχος κι αυτός), θεωρούν ότι η ερώτηση ‘’γιατί;’’ (πως=από τί, πόθεν=δια τί, προς τί=για ποιο σκοπό), είναι false dilemma, χωρίς να αντιλαμβάνονται καν, ότι και ένα υποτιθέμενο false dilemma, είναι και αυτό ένα δίλλημα. Το κτήνος δεν μπορεί να έχει κανενός είδος δίλλημα. Πολλώ δε μάλλον, υπαρξιακό.

Η εμπάθεια, η ενσυναίσθηση και κυρίως το ανικανοποίητο, είναι χαρακτηριστικό μόνο των ανθρώπων.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος είναι «κατασκευασμένος» για να ακολουθήσει ατομική εξέλιξη, σε αντίθεση με τα ζώα που ακολουθούν υποχρεωτικά την ομαδική εξέλιξη του είδους τους και σύμφωνα με τον Β. Ουγκώ, η ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη ανάγκη από το ιδανικό, παρά από το πραγματικό. Με το πραγματικό ζεις, με το ιδανικό υπάρχεις. Λοιπόν, αυτή είναι η διαφορά. Τα ζώα ζουν, οι άνθρωποι υπάρχουν.

Προγραμματισμό στον άνθρωπο μπορείς να επιτύχεις μόνο με βίαια ιατρική (και ψυχολογική) παρέμβαση (λοβοτομή, ψυχολογικές μεθόδους), καταργώντας του περιστασιακά, ή ολοκληρωτικά τη βούληση. Τότε ο άνθρωπος μεταβάλλεται από ελεύθερο ον, σε σκύλο. Σε ον που απλά υπάρχει, αλλά δε ζει. Άρα λοιπόν, μια άποψη που εκφράζεται από ηλιθίους ’’Ναι μεν οι σκύλοι, είναι ζώα είναι γενετικώς ‘προγραμματισμένα, αλλά, με προγραμματισμό λειτουργούν και οι άνθρωποι. Αυτό δε, λέγεται δύναμη της συνήθειας. Στον κόσμο των σκυλιών λέγεται pattern και δεν αφορά την αγάπη’’, είναι απαράδεκτη!

Ο άνθρωπος στην εποχή μας, μέσα στην απόλυτη ελευθερία του, αποφασίζει να αυτολοβοτομηθεί και να μετεξελιχθεί σε κτήνος. Αυτή η μετεξέλιξη, είναι και αυτή μια ‘’εξέλιξη’’ που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει. Ο σκύλος δε μπορεί να επιλέξει να μετεξελιχθεί σε συναγρίδα, είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία του.

Πάντως, οι θεωρούντες τους εαυτούς τους ζώα, εάν παρατηρήσει κανείς, έχουν εντελώς αντιφατικές μεταξύ τους απόψεις. Άλλοι τάσσονται ακόμα και υπέρ της δυνατότητας των σκύλων να … ερωτεύονται (!!!), κι άλλοι αμφισβητούν τη δυνατότητα των ανθρώπων να ερωτεύονται (!!!). Με το στανιό ίσα κι όμοια δηλαδή. 

Για να εξομοιωθεί ο άνθρωπος με τα ζώα, εκφράζεται ακόμα και η άποψη ότι οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, είναι προϊόν κοινωνικών προτύπων, τυχαίως διαμορφούμενων, ως επί τω πλείστον από ανάγκη (αμοιβαιότητα συμφέροντος και ανάγκης δηλαδή).  Όπως κυνικά, όριζε τη σχέση στο γάμο ο Καντ, ‘’Γάμος είναι κοινωνική σύμβαση με σκοπό την Αμοιβαία χρήση των σεξουαλικών ιδιοτήτων – ιδιαιτεροτήτων του ενός από τον άλλο’’.

Τι μανία κι αυτή!  Αν δε δουλέψει η υποβάθμιση του ανθρώπου, ε, να δουλέψει η αναβάθμιση των ζώων!

Ο εξανθρωπισμός των ζώων (humanization αγγλιστί), που είναι μια μπίζνα πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων (κυρίως λόγω ζωοτροφών, αλλά και κάθε λογής υπηρεσιών όπως κτηνίατροι, εκπαιδευτές, αξεσουάρ, ξενοδοχεία ζώων, κοκ), μετεξελίχθηκε λόγω της απληστίας κέρδους των εταιριών, σε απανθρωπισμό και κτηνοποίηση των ανθρώπων. Απόλυτα καθοδηγούμενος ο ανυποψίαστος άνθρωπος, ζωοποιείται στο βωμό του κέρδους, εξαπατώμενος και αυταπατώμενος.

Εν κατακλείδι, όπως λέει χαρακτηριστικά ο π. Φιλόθεος Φάρος, ‘’η δυνατότητα του ανθρώπου να αυτοεξαπατάται είναι ασύλληπτη. Υπάρχει μια ιστορία που λέει πως όταν ένας άνθρωπος σου πει πως είσαι άλογο, το παραθεωρείς. Όταν ένας δεύτερος σου το ξαναπεί, το σκέφτεσαι. Όταν ένας τρίτος στο επαναλάβει, πας και αγοράζεις μια σέλα’’

Άνθρωποι, πρέπει να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ! Δεν είμαστε ζώα.

Ο άνθρωπος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΟΝ.

ΝΑΛ