Ο Τζιχαντιστής Μέσα μας
Η ευκολία στη βία και στο έγκλημα δεν είναι θέμα πολιτισμού (με την σύγχρονη δυτική έννοια του όρου), είναι θέμα ψυχικής νόσου. Ένας ψυχικά άρρωστος, μπορεί κάλλιστα να είναι ''πολιτισμένος''. Δείτε τους πολιτικούς μας (εξαίσιο παράδειγμα). Δείτε την υψηλή κοινωνία των Γερμανών των οποίων οι κυρίες διοργάνωναν συναντήσεις για τσάι, με θέαμα τους ψυχοραγούντες από τα αέρια αιχμαλώτους. Δείτε το γίγαντα του πολιτισμού και των αγώνων υπέρ της δικαιοσύνης το Μίκη Θεοδωράκη που περιγράφει ο ίδιος τον άνθρωπο από προσωπική εμπειρία λέγοντας, ''...στον πόλεμο δεν καταλαβαίνεις ότι σκοτώνεις ούτε ότι σκοτώνεται. Είναι μέσα στην άγρια φύση του ανθρώπου. Είναι απ' τη μια μεριά ο φόβος, οι νεκροί που βλέπεις, οι τραυματίες, το αίμα που τρέχει, δε σκέφτεσαι τίποτα εκείνη τη στιγμή. Λες μόνο "αυτός είναι εχθρός και πρέπει να τον σκοτώσω".Και δεν αισθάνεσαι τίποτα γι αυτό...’’
Όταν οι τζιχαντιστές σφάζουν άλλους μουσουλμάνους, δε διαφέρουν από τους Έλληνες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου (1946-49), όπου Έλληνες έσφαζαν Έλληνες για την επικράτηση μιας εκ των δύο συγγενών θρησκειών, του εθνικισμού και του κομμουνισμού.
Δε νομίζω ότι υπερβάλλω και νομίζω ότι η μόνη διαφορά, έγκειται στην ύπαρξη της τηλεόρασης που μεγεθύνει τα γεγονότα τώρα.
Τι διαφορά έχει ο μουσουλμάνος από τον καθολικό;
Ο ένας σφάζει με τη χατζάρα, ο άλλος με ξυραφάκι ζιλέτ.
Ο ένας πνίγει με καραβόσκοινο, Ο άλλος με ''κλωστές πεταλούδας''.
Το έργο είναι το ίδιο, αλλά είναι εξευγενισμένο το ένα και πολλές φορές το αποδεχόμαστε πιο καλά, από το να σε λιανίσει μια χατζάρα.
Όσοι απορούν και εξίστανται με τις τρομοκρατικές ενέργειες, προφανώς έχουν άγνοια για τις τρομοκρατικές ενέργειες των πολιτισμένων Δυτικών με εκατόμβες αθώων που ποτέ δεν έχουν καμιά αξία για τα κανάλια (τώρα την ίδια ώρα που μιλάμε) σε Συρία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Σομαλία, Υεμένη κλπ.
Θεωρώ λοιπόν όσους ''απορούν και εξίστανται'' για τις φρικαλεότητες των τζιχαντιστών, το λιγότερο αφελείς. Θα ‘πρεπε να γνωρίζουν πως κάθε άνθρωπος, υπό συνθήκες (όχι σπάνιες) δύναται να ασκήσει ωμή και ζωώδη βία ακόμα και σε συγγενείς εξ αίματος, έχοντας ''σώας τα φρένας’’.
Άλλωστε όλοι οι θεωρητικοί και πρακτικοί του αναρχοκομμουνισμού, όπως και οι πρακτικοί του φασισμού (αυτοί δεν έχουν θεωρητικούς για προφανείς λόγους), τάσσονται υπέρ της ωμής βίας και των ποταμών αίματος που πρέπει να χυθούν στον αγώνα ένεκεν της δικαιοσύνης και της επίτευξης της ιδανικής κοινωνίας. Ακριβώς δηλαδή όπως και οι τζιχαντιστές.
Σε μια κοινωνία που έχει λατρέψει τη βία στην πιο αρρωστημένη της έκφανση (ΜΜΕ, ταινίες, video games), πάει πολύ να αγανακτούμε σαν αρσακειάδες σε κάθε τρομοκρατική ενέργεια. Στη βάση της, η ψυχική νόσος είναι η ίδια.
Αυτός που μπορεί να αδιαφορεί κυνικά για την επιβίωση του 90% των κατοίκων του πλανήτη, με τη φράση ''ωραία, υπάρχουν και χειρότερα, και τι μ’αυτό’’, είναι ευγενής τζιχαντιστής. Εκ του ιδίου φυράματος. Aπό την ίδια πάστα. Έχει το ίδιο DNA. Αν του δώσεις ένα μαχαίρι και έναν ‘’εχθρό’’ ξέρει από ένστικτο τι ''πρέπει’’ να κάνει.
Ο μόνος τρόπος να περιορίσουμε τις σφαγές, είναι να ψάξουμε να ανακαλύψουμε και να εξοντώσουμε από έναν τζιχαντιστή ο καθένας μας. Αυτόν που κρύβεται μέσα μας.
ΝΑΛ