Οι επαΐοντες του ελληνισμού
Έχοντας βολέψει τον ελληνισμό μέσα στη χούφτα τους, επαΐοντες και κλειδοκράτορες της ερμηνείας κάθε φαινομένου (κοινωνικού, φυσικού, μεταφυσικού, υπερβατικού, ιστορικού, πολιτικού, ανθρωπολογικού), ίσως υπήρχαν ανέκαθεν. Αυτό είναι ένα ερώτημα (το αν υπήρχαν ανέκαθεν).
Δίνοντας μια ερμηνεία που μπορούν να κατανοήσουν, εγκλωβίζουν μέσα στα όρια της αντιληπτικής τους ικανότητας, κόσμους, τόπους, ιδέες, εμπειρίες, που γνώρισαν μόνο μέσα στα βιβλία.
Το βιβλίο έγινε το άλογο της αχαλίνωτης φαντασίας τους με μόνα χαλινάρια τις ελάχιστες εμπειρίες τους. Πώς να κατανοήσεις χίλια χρόνια, χίλιους τόπους, μυριάδες ανθρώπους, εσύ ένας, από έναν τόπο, με λιγοστά χρόνια ζωής.
Η χαρισματική ικανότητα σύνθεσης λόγου, είτε φυσική, είτε από παίδευση, τους δίνει την ψευδαίσθηση της κατανόησης των πάντων. Λες και είναι δυνατό το μερικό να εμπεριέχει το όλον.
Και ναι, μπορεί τα έθνη να είναι τα "συλλογικά πρόσωπα" (Kallistos Ware), οπότε μια άποψη γι αυτά, εξ ομοιότητας μπορούμε να έχουμε. Πλην όμως, εάν η γνώση του εαυτού μας αποτελεί άθλο, ενώ η γνώση του άλλου αποτελεί ουτοπία, τότε η γνώση του συλλογικού προσώπου (εν προκειμένω του ελληνικού έθνους), αποτελεί ύβρη.
Πολλώ δε μάλλον, η πίστις ότι μπορούμε να ορίσουμε και να κατανοήσουμε κατασκευασμένες έννοιες όπως ο ελληνισμός και η ελληνικότητα.
Σεβαστή η προσπάθεια του Γιανναρά και σεμνή (τουλάχιστον μέχρι πριν μια 15ετια).
Πολλοί όμως άλλοι μαθητευόμενοι μάγοι φυτρώνουν συνεχώς.
Δεν γνωρίζω αν πάντα συνέβαινε αυτό. Παντως στον αιώνα μας, συμβαίνει κατά κόρον. Θα τους αναγνωρίσουμε εύκολα. Μιλούν "από καθέδρας", ή "από κούτρας", με πολλά πτυχία, ή και κανένα, καταλήγοντας πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. "Η Ελλάδα πεθαίνει", ή "η Ελλάδα έχει πεθάνει".
Δεν βολεύονται μέσα στο συλλογικό της πρόσωπο, δεν είναι σαρξ εκ της σαρκός της, οπότε πρέπει Αυτή, να είναι νεκρή, ή ετοιμοθάνατη. Οι ίδιοι δε, αποτελούν μέρος της "αθάνατης ψυχής της", που με θλίψη παρατηρούν από το συννεφάκι τους, το υπό σήψη πτώμα της.
Ρε άντε από δω…
ΝΑΛ