Οι ιδεολόγοι, οι συμφεροντολόγοι, η μυωπία και η πρεσβυωπία και το ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ
Στη Δημοκρατία, η πλειοψηφία έχει ιδιαίτερη δυναμική. Μπορούμε να πούμε ότι τις περισσότερες φορές η πλειοψηφία θεωρείται (λανθασμένα, αλλά αυτό ισχύει), ως αρχή της Δημοκρατίας.
Σύμφωνα με την Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, στην Ελλάδα:
- Με δαπάνη της ΕΕ, φιλοξενούνται σήμερα, σε ενοικιαζόμενες κατοικίες, 22.000 δικαιούχοι σε 25.000 καταλύματα (οικίες, ξενοδοχεία), σε εφαρμογή του προγράμματος ESTIA του ΟΗΕ.
- Από το 2015 έχουν συνολικά φιλοξενηθεί 60.000 δικαιούχοι.
- Τον Αύγουστο του 2019 υπάρχουν 74.000 δικαιούχοι οικονομικής ενίσχυσης (με cashcard).
- Από το 1917 οι δικαιούχοι οικονομικής ενίσχυσης είναι 130.000.
τα ποσά αυτά και την πολιτική αυτή την εγκρίνει η ΕU Council μέσω της Commission στην οποία, επίτροπος (επικεφαλής δηλαδή) Μετανάστευσης Εσωτερικών Υποθέσεων είναι ο κ. Δημήτριος Αβραμόπουλος. Δηλαδή Έλληνας πολιτικός που αναδείχθηκε από τη ΝΔ, τοποθετήθηκε στην εν λόγω θέση από το ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίστηκε κατά καιρούς από εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Δηλαδή εμείς οι Έλληνες ως ψηφοφόροι, είτε με ΣΥΡΙΖΑ είτε με ΝΔ (είτε ως λοιπά αριστερά και κεντρώα κόμματα) εγκρίνουμε δια της πράξης μας (ψήφος) αυτή την πολιτική. Δηλαδή, η πολιτική αυτή εγκρίνεται από την πλειοψηφία.
Παρατηρείται όμως τώρα τελευταία το φαινόμενο, ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων που ενώ με τις πράξεις του στηρίζει συγκεκριμένους πολιτικούς και πολιτικές, όταν αυτές οι πολιτικές υλοποιηθούν (βλ. επίσης και σκοπιανό), τότε να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους.
Δεν εξετάζω την ορθότητα της πολιτικής των ανοικτών συνόρων και της αλληλεγγύης στους πάντες, παρά μόνο τη δικιά μας πρακτική έγκριση.
Αφού αυτή την πολιτική θέλει η πλειοψηφία των Ελλήνων όπως με πράξεις δείχνει και αφού τις περισσότερες φορές η πλειοψηφία θεωρείται ως αρχή της Δημοκρατίας, τότε για ποιό λόγο τόση φασαρία; Aς αποδεχτούμε την πλειοψηφία, όπως σε τόσα άλλα κι άλλα (εδώ αποδεχθήκαμε τα σύμφωνα συμβίωσης, τις εκτρώσεις και οσονούπω το κάψιμο των νεκρών). Τι άλλο μένει να ‘’αλωθεί’’ από τις στρατιές των μεταναστών. Ίσως οι μουσουλμάνοι να μας διδάξουν λίγο ήθος, εφ’ όσον τίποτα από τα παραπάνω δε θα ανεχθούν. Και ίσως αυτό το ήθος διακρίνουν οι χιλιάδες τηλεθεατών των τουρκικών σήριαλς.
Αλίμονο, καταντήσαμε να μας διαπαιδαγωγούν οι Τούρκοι. Καταντήσαμε να θαυμάζουμε τους τούρκους πολίτες και πολιτικούς (ποιος δε θαυμάζει τον Ερντογάν!).
Ας αφήσουμε λοιπόν την πλειοψηφία να αποφασίσει. Ίσως να 'χει δίκιο. Ίσως όχι. Μετά από μερικές 100ετίες θα ξέρουμε. Όπως συμβαίνει με κάθε ανώριμο οργανισμό, η κοινωνία έχει μυωπία (δε βλέπει μακριά), ενώ η ιστορία έχει πρεσβυωπία (βλέπει μακριά).
Τι έχουμε να χάσουμε; Ίσως λίγο ευζωία, την οποία τη βρίσκουμε και αλλού, όπως το εξωτερικό που τόσο εύκολα επιλέγουμε. Κατά τα άλλα, οι κραυγές απόγνωσης είναι πιο πολύ συναισθηματισμοί του τύπου ‘’λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου’’. Ο συναισθηματισμός όμως δεν είναι πατριωτισμός, δεν είναι αγάπη για τις παραδόσεις και τον ελληνισμό. Δεν είναι πάθος για έναν τρόπο ζωής με αξίες που ενδιαφέρουν πανανθρώπινα. Αυτά διατηρούνται με θυσίες και έχουν προ πολλού έχουν εξοβελιστεί.
Ο συναισθηματισμός, σχετίζεται απλά με η βόλεψή μας η οποία κάθε άλλο παρά θυσία για υψηλά ιδανικά επιδιώκει.
Σιγά σιγά και ανεπαίσθητα, η Δύση, έσκαβε το λάκκο της και τώρα πέφτει μέσα. Όσοι πιστεύουμε στην Ανάσταση, θεωρούμε αυτή την εξέλιξη θετική.
Δικαιολογητικές σκέψεις:
1) Αυτό το φαινόμενο το μεταναστευτικό θα μπορούσε να είναι η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδος γιατί Μην ξεχνάμε ότι από το 146 προ Χριστού από τη ρωμαϊκή κατάκτηση μέχρι το 1821 όπως λέει ο Σβορώνος είχαμε 17 αλλεπάλληλες εισβολές και εγκαταστάσεις ξένων φύλων και φυλών στον ελληνικό χώρο όλοι αυτοί αφομοιώθηκαν ο Ελληνισμός δίνει συνέχεια αίματος και ενσωματώνεί σε ένα πολιτισμό σε μία γλώσσα σε μία Συνείδηση (Γιανναράς)
2) Όταν είσαι σίγουρος για τον πολιτισμό σου, όταν μοιράζεσαι τον πολιτισμό με κάποιον άλλο σε κάνει πλουσιότερο, Αν θέλαμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν κινδυνεύουμε από το ισλάμ είναι να είμαστε σίγουροι για τον πολιτισμό μας. Αυτό δεν έχουμε. (Αρβελέρ)