Ομόνοια ή Πειθαρχία;
Αναμασάμε τελευταία, την γενική και αόριστη προτροπή ''πρέπει ναχουμε ομόνοια'', ''όχι στη διχόνοια’’, κτλ.
Τι εννοούμε όμως με αυτό!
Mήπως όταν εγώ μιλάω για ομόνοια, εννοώ ότι, πρέπει όλοι εσείς να ασπαστείτε μία άποψη, τη δική μου;
Πως είναι δυνατό να αλλάξει ''πιστεύω’’ κάποιος, έτσι απλά για να μονιάσουμε; Και ποια άποψη να ακολουθήσει (σ’αυτήν εδώ τη χώρα που’λαχε να ζει);
Ποιός είναι άξονας αναφοράς αυτής της ομόνοιας; Ως προς ποιό κέντρο πρέπει να συγκλίνουν οι απόψεις μας; Ως προς, ποιό σύστημα αναφοράς;
- των ‘’Προοδευτικών’’;
- των ‘’Φιλελεύθερων’’;
- των ‘’Χριστιανών’’;
- των ‘’Αθεϊστών’’;
- των ‘’Αρχαιολατρών’’;
- των ‘’Mηδενιστών’’;
- των ‘’Aντιεξουσιαστών’’;
- των ‘’Συνομοσιολόγων’’;
- των ‘’Ενωτικών’’(ευρωπαϊστών);
- των ‘’Ανθενωτικών’ (αντι-ευρωπαϊστών);
Για παράδειγμα, πώς είναι δυνατό να πω ‘’ναι’’ ή ‘’όχι’’ στην πολιτισμικότητα’’, αν φρονώ το αντίθετο;
Πώς είναι δυνατό να αποδεχθεί κάποιος μία άποψη αντίθετη από τη δικιά του αν δεν έχει πεισθεί γι αυτήν;
Ποιός από εμάς τόχει κάνει αυτό ποτέ;
Nομίζω είναι λάθος να μιλάμε για ομόνοια. Ίσως, θα έπρεπε να μιλάμε για πειθαρχία.
- Μα, που θα πειθαρχήσουμε (αναρωτιέται κανείς);
- ‘’... τοις νόμοις τοις κειμένοις πείθεσθαι..’’!
- Μα, ‘’είναι άδικοι’’, ή ‘’δεν με εκφράζουν’’, θα πει κάποιος.
- Ναι, αλλά είναι ότι καλύτερο έχουμε. Δεν υπάρχει άλλος άξονας αναφοράς ομόνοιας - ομοψυχίας κοινά αποδεκτός (πλην αντιεξουσιαστών). Καλύτερα υπακοή σε ένα λάθος σύστημα, παρά αναρχία. Στο κάτω κάτω της γραφής ‘’εμείς νομοθετούμε’’.
Ας αλλάξει λοιπόν το ‘’σύνθημα’’.
Από το γενικό, αόριστο και γραφικό ‘’ομόνοια όχι διχόνοια’’, ας πάμε στο πολύ συγκεκριμένο, ‘’πειθαρχία στους νόμους’’.
Θα είναι μια αρχή.
ΝΑΛ