Περί ορέξεως ... και άλλων άλλων αξιών
2018-04-25 22:37
Φυσικά και είναι καλό καγαθό πράγμα η αναδοχή και υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.
Βασικά ότι κατεβάσει η κούτρα μας είναι καλό καγαθό και δεν ειρωνεύομαι αλλά μιλώ πολύ σοβαρά. Κι αυτό διότι, όπου υπάρχει λόγος υπάρχει και αντίλογος.
Αυτό σημαίνει πως, κάθε λόγος έχει την ίδια βαρύτητα με έναν άλλο (τουλάχιστον γι αυτόν που τον εκφέρει).
Για να πούμε ότι ένας λόγος είναι πιο "βαρύς" από έναν άλλο, πρέπει να τους "ζυγίσουμε" σε μια "ζυγαριά" λόγων.
Μια αξιακή ζυγαριά που θα μας λέει, αυτός ο λόγος είναι πιο βαρύς από τον άλλο.
Αξίζει περισσότερο, ή λιγότερο ή καθόλου.
Ωραία μέχρι εδώ.
Αν κάποιος διαφωνεί, τότε ας απαντήσει στις παρακάτω ερωτήσεις.
Ποια είναι αυτή η ζυγαριά όμως;
Εδώ σε θέλω!
Η ζυγαριά του αριστεριστή, του φιλελεύθερου, του χριστιανού, του μουσουλμάνου, του φασίστα, του παιδιού, του ενήλικα, του άνδρα, της γυναίκας, του πλούσιου, του φτωχού, του υγιούς, του ασθενή, του ισχυρού, του ανισχυρου, του έξυπνου, του χαζού, του Δυτικού, του ανατολίτη, του μαύρου, του κίτρινου, του λευκού, του γκέι, του στρέιτ, του λαίμαργου, του εγκρατή, του σπλαχνικού, του ανάλγητου,
Της επιστήμης; Του ειδικού; (Κι όταν αυτή αναιρείται από άλλη επιστήμη, κι όταν αυτή η επιστήμη αυτοαναιρείται εξελισσόμενη; Κι όταν ο ένας ειδικός αναιρείται από άλλον ειδικό;)
Της κοινής λογικής; Ποιάς λογικής; Αφού κάθε άνθρωπος πιστεύει ότι είναι φορέας της κοινής λογικής.
Των νομών; (ποιάς κοινωνίας; ποιάς εποχής;)
Μπορούμε να περιορίσουμε τους λόγους σε περιοχές και εποχές, αφού "ουδέν κενόν υπό τον ήλιον";
Ένας φιλοσοφος όπως ο Γιανναράς, θα υποστήριζε ως "βαρύ" λόγο, αυτόν που αληθεύει. Πάλι όμως ο βαρύς αντίλογος (ο Πιλάτιος) θα σιγοψιθύριζε "τι αληθεύει;" (τι έστιν Αλήθεια;).
Δεν θα αποτολμήσω απάντηση, αφού θα εισπράξω αντίλογο σίγουρα ισοβαρή με το λόγο μου.
Αρκούν οι ερωτήσεις
Εδώ κάπου βέβαια είναι η απαρχή του μηδενισμού. Εύκολο για τον άνθρωπο να πέσει στην έλλειψη νοήματος και στην κατάθλιψη.
Στην κατάθλιψη ή στην κτηνώδη εκδοχή του είδους του.
Αν πέσει στην κατάθλιψη, έχει μια ελπίδα να συνεχίσει τις ερωτήσεις.
Αν πέσει στην κτηνώδη κατάσταση, γίνεται ο γνωστός Φιλισταίος του Σοπενχάουερ.
Τίποτα δεν είναι καλό ή κακό, εξ ορισμού. Πάντα είναι σε σχέση με ένα σύστημα αναφοράς. Με ένα αξιακό σύστημα. Κοινωνικό, ή φιλοσοφικό, ή μεταφυσικό, ή επιστημονικό.
Όσο δεν ορίζεται κοινό σύστημα αναφοράς, τότε είναι λόγος και αντίλογος ίσης αξίας.
Εξίσωση του λόγου σημαίνει εξίσωση του "σοφού" και του "διεφθαρμένου". Αυτό λοιπόν συμβαίνει όταν θέτεις το θέμα σε τόσο "ανοικτή" βάση. Όλες οι απόψεις είναι σωστές. Αυτό συμβαίνει με όλα τα ερωτήματα όμως. Όχι μόνο με το συγκεκριμένο. Αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε στην επόμενη συζήτηση που θα έχουμε συνομιλητή έναν "Χίτλερ" για παράδειγμα.
Επίμετρον!
Δέχομαι την μη ύπαρξη αξιακού συστήματος. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ είναι να υπακούσω στο αξιακό σύστημα του ''περί ορέξεως κολοκυθόπιτα'', όταν αυτό δεν ισχύει για κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μου αλλά μόνο στη σεξουαλικότητά μου.
Θέλω δηλαδή να ισχύει και στην όρεξή μου να σκοτώνω, να κλέβω κλπ.
Πάντως για να εκφράσω κι εγώ μια θεμελιώδη κατά τη γνώμη μου θέση.
Οι ερωτήσεις είναι ενδείξεις ύπαρξης απάντησης.
Και η άποψή μου (για την οποία διακινδυνεύω αντίλογο) είναι νομίζω ότι κάτι ΑΛΗΘΕΥΕΙ, στο βαθμό που ως άποψη και πρακτική, συντελεί στην εκπλήρωση κάποιου τελικού στόχου, που έχει θέσει ο εκφραστής του.
Καλή σκέψη για αρχή. Αληθεύει λοιπόν, ή δεν αληθεύει το αρχικό μας ερώτημα;
ΝΑΛ