Περί Συμφώνου Συμβίωσης - ''Πάντα μοι έξεστιν αλλ' ου πάντα συμφέρει''

Κι εγώ αγαπώ παρά πολύ τον φίλο μου τον Μπάμπη, αλλά δεν θα του ''κάτσω'' κιόλας.  Έτσι έχω μάθει βρε αδερφέ!

Για να είμαι ειλικρινής, θα μπορούσα ίσως ακόμα και να ξεμάθω και να αρχίσω να σκέφτομαι (για αρχή) λίγο διαφορετικά. Η συνέχεια θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε.

Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι θέμα αγάπης, είναι (πρωτίστως) θέμα ''διασκέδασης''!

Όταν ο άνθρωπος ξεκίνησε την πορεία του σε αυτή την γη, δεν είμαστε σίγουροι για τον τρόπο με τον οποίο προτιμούσε να εκτονώνει το γενετήσιο ένστικτό του. Το πιθανότερο είναι να είχε να διαλέξει μέσα από ένα πλήθος μέσων και τρόπων.

Παρένθεση. Ας μην βιαστούν οι οπαδοί της άποψης, ότι εξ αρχής και ενστικτωδώς (όπως όλα τα αλλά ζώα), ο άνθρωπος επέλεξε το ομοειδές και ετερόφυλον ίνα συνάψει σεξουαλικήν σχέσην, διότι αυτές οι γραμμές δεν γράφονται για τους οπαδούς της φυσικότητας της ετεροφυλίας και δει της ομοειδούς τοιαύτης, αλλά μάλλον γι' αυτούς που αμφισβητούν το ''κατα φύσιν'' της ετεροφυλίας!

Λέω όμως ότι καλύτερα θα ήταν να μην το ονομάζαμε εξ αρχής γενετήσιο ένστικτο, διότι όπως θα εξηγήσω παρακάτω, η ύπαρξη, όπως και ο τρόπος διασκέδασης (ικανοποίησης), αυτού του ενστίκτου, δεν σχετίζεται άμεσα με την αναπαραγωγή, ούτως ώστε να δικαιολογείται απόλυτα ο όρος ''γενετήσιο''. Άσε που θα μπορούσε κανείς αντικομφορμιστής να θεωρήσει ότι ο όρος αυτός καπελώνει κάθε περαιτέρω ανάλυση του θέματος, αφού το γενετήσιο ένστικτο, ως ''ένστικτο'' και ως ''γενετήσιο'' βεβαίως βεβαίως, καθιστά κάθε άλλη ''σχετική'' δραστηριότητα, de facto αφύσικη.

Επίσης θα αποφύγουμε τον όρο ''ένστικτο'', εφόσον υπάρχει ελευθερία επιλογής του χρόνου, του τρόπου και της συχνότητας ικανοποίησής του.

Επειδή δε, είναι εθιστικό, καλύτερα είναι να το ονομάζαμε ''πάθος'' δεδομένου ότι πολλάκις το ''παθαίνουμε'' (όταν δεν το ελέγχουμε, παρότι το 'χουμε επιλέξει εμείς). ''Εσύ για μένα θα πάθεις έρωτα...'' που λέει και το λαϊκόν άσμα.

Αυτό δε το πάθος, δεν σχετίζεται με ''αγάπη'' ή ''φιλία'' ή κάποιου είδους ψυχικό σχετισμό μεταξύ ανθρώπων (ως εκ των ''ουκ ανευ'' συστατικών της σχέσης). Όπως είπαμε και παραπάνω, δεν συνδέεται το σεξ με την αγάπη ή την φιλία. Ειδάλλως θα συνάπταμε σεξουαλική σχέση με τα παιδιά μας για παράδειγμα. Μη μου πείτε τώρα, άλλο το ένα κι άλλο το άλλο, διότι πάμε πάλι πίσω στην λογική των ''κατα φύσιν'' και ''παρα φύσιν'' ενστίκτων, οπότε δεν υπάρχει θέμα περαιτέρω συζήτησης. Δεν μπορεί δηλαδή ένα είδος μόνο αγάπης, η ''γονική άνευ σεξ'' να είναι ''κατα φύσιν'', ενώ η ''γονική μετα σεξ'' να είναι ''παρα φύσιν''.

Άρα τα στάνταρ μας μέχρι εδώ, είναι ότι στην αρχή της ιστορίας του είδους μας,

    - έχουμε ένα πάθος, που αναζητά διασκέδαση, ικανοποίηση
    - δε σχετίζεται με τον άλλον άμεσα και εξ ορισμού, αφού μπορεί να ικανοποιηθεί με ποικιλία τρόπων (αυτοϊκανοποίηση όπως και με παρτενέρ από το ζωικό βασίλειο)
    - και φυσικά σε αυτήν την ιστορική περίοδο, άνθρωπος βρίσκεται στο κατώτατο πολιτισμικό επίπεδο. Στον πολιτισμικό του πάτο.

Με το πέρασμα των αιώνων, ανακαλύπτει απ' την εμπειρία του ότι, ένας από τους τρόπους διασκέδασης, αυτού του πάθους , τυγχάνει να έχει και παράπλευρη ωφέλεια! 

Διαιωνίζει το είδος!

Ο άνδρας ''συν τω χρόνω'' προτιμά τις γυναίκες και οι γυναίκες τους άνδρες. ''Το τερπνόν μετά του ωφελίμου'' δηλαδή! 

Σχετίζεται επιπλέον μαζί τους ''την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιών'' και ''βλέπει'' ότι αυτό ''καλόν εστί''. Άλλη μια θετική διαπίστωση, μαζί με άλλες διαπιστώσεις που κάνει (οφέλη ομαδικής ζωής, εφευρέσεις κλπ), την οποία ελεύθερα θα αποφασίσει να υιοθετήσει.

Παρατήρηση: Όσο προσανατολίζει αυτό το πάθος, τόσο ''ανεβαίνει'' πολιτισμικά!

Δε σημαίνει ότι σταματά τους λοιπούς τρόπους διασκέδασης, απλά τώρα, ό άνδρας (για παράδειγμα), προτιμά περισσότερο να ''διασκεδάζει'' με γυναίκες.

Ανεβαίνοντας τα πολιτισμικά σκαλοπάτια του ο άνθρωπος, αναπτύσσει ''κανόνες'' που θα του επιτρέψουν να εκτοξεύσει το πνεύμα του σε αδιόρατα ύψη.

''Κανοναρχεί'' (θεσμίζει) ως αφυσική, την ''διασκέδαση'' με ζώα άλλου είδους και λίγο αργότερα θεσμίζει ως αφυσική, την ομόφυλη ''διασκέδαση''.

Πολύ αργότερα δε, όταν φτάσει στο απόγειο του πολιτισμού του, θεσμίζει την ετερόφυλη μοναδική σχέση, ως τον μόνο ''κατά φύσιν'' τρόπο διασκέδασης του πάθους του.

Παρατηρούμε δε, ότι, όσο πολιτισμικά ανώτερη είναι μια κοινωνία, τόσο περισσότερο εφαρμόζεται αυτή η γραμμική ''πρόοδος'' ελεύθερου περιορισμού του πάθους , από το συλλογικό πρόσωπο (την κοινωνία).

Στην ιστορία της ανθρωπότητας παρατηρούμε, ότι υπήρξαν περίοδοι με πολιτισμικό ''στολάρισμα'', ακόμα και στους πλέον ανεπτυγμένους λαούς όπως ο ελληνικός (τέλος ελληνιστικών χρόνων, τέλη πρώτης πΧ χιλιετίας, περίοδος πριν την άλωση της Κων/λης κλπ).

Όλα αυτά τα πολιτισμικά πισωγυρίσματα, χαρακτηρίζονταν (συν τοις άλλοις) και από την ''παραβίαση'' αυτή της παραπάνω πολιτισμικής παραμέτρου.

Δεν μπορώ να εξηγήσω για ποιο ακριβώς λόγο συμβαίνει αυτό, (δεν είναι ο σκοπός αυτού του πονήματος), μπορώ όμως να το παρατηρήσω. Μπορώ δε, να παρατηρήσω και τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των κοινωνιών στον δικό μου ιστορικό χρόνο σε σχέση με αυτό το πάθος .

Που θέλω να καταλήξω λοιπόν.

Για όσους υποστηρίζουν ότι η επιλογή της ετεροφυλίας και μονογαμίας δεν είναι η μοναδική φυσική δυνατότητα του ανθρώπου, θα έλεγα ότι, έχουν απόλυτο δίκιο!

Ο άνθρωπος μπορεί να θεσμίσει μια κοινωνία με όποιο τρόπο διασκέδασης της φυσικής σεξουαλικής του επιθυμίας (ομοφυλοφιλία, ζωοφιλία, αυτοϊκανοποίηση), θέλει.

Όμως η ετεροφυλία και μονογαμία είναι οι μόνες που ''συμφέρουν'' και δεν τον αδικούν, κατά το ''Πάντα μοι έξεστιν αλλ' ου πάντα συμφέρει''!

Δεν τίθεται θέμα ηθικής λοιπόν, αλλά πολιτισμικής προσέγγισης!

Υποθέτω ότι σήμερα βιώνουμε ένα από αυτά τα πολύ συχνά πισωγυρίσματα. Επιλέγουμε για ακόμη μια φορά το τερπνόν χωρίς το ωφέλιμον. Το ωφέλιμον στην περίπτωσή μας δεν είναι η τεκνοποιία, αλλά ο πολιτισμός που θα πάει για λίγο πίσω.

NAΛ