Περί θανάτου
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, πολλές οι σκέψεις περί θανάτου.
Πραγματικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος, χωρίς την αίσθηση ότι υπάρχει κάποια μορφή συνειδητότητας πέραν του τάφου.
Πώς αλλιώς εξηγείται η μανία μας να ζήσουμε πολλά χρόνια. Αν δεν είχαμε αυτήν την αίσθηση της συνέχειας, για ποιο λόγο θα διέφερε ο θάνατος μας στα 7 από το θάνατο στα 87; Εννοώ ως προς τον θανόντα και όχι ως προς τους συγγενείς για τους οποίους καταλαβαίνω τη διαφορά. Άν ο άνθρωπος περνά στην ανυπαρξία, πώς η ηλικία θανάτου του, είναι κάτι σημαντικό γι αυτόν;
Λέει ο άλλος "να πεθάνω, αφού ζήσω τη ζωή μου" . Γιατί; Αφού μετά θάνατο δεν γνωρίζεις καν αν έζησες ή όχι (ως ανύπαρκτος). Άλλος λέει "θέλω να ζήσω πολύ, για να φτιλαξω υστεροφημία". Μα, η υστεροφημία σχετίζεται με ματαιοδοξία αυτών που μπορούν να έχουν ματαιοδοξία, ήτοι των ζωντανών και υπαρκτών και όχι των νεκρών και ανύπαρκτων.
Στην ουσία φοβόμαστε ότι θα αισθανθούμε στεναχώρια, θλίψη, πικρία που πεθάναμε πχ νωρίς. Όμως αυτό είναι άτοπο διότι ως ανύπαρκτοι δεν αισθανόμαστε και όσο είμαστε εν ζωή δεν στενοχωριόμαστε, αφού αν πεθάνουμε νωρίς ή αργά, δεν το γνωρίζουμε για να πικραθούμε.
Τζάμπα λοιπόν το σύστημα υγείας, τα φάρμακα και οι γιατροί.
Όλα αυτά αφορούν μόνο τους ελπίζοντες ότι δεν υπάρχει θάνατος ως εξαφάνιση, αλλά θάνατος ως μετάβαση σε άλλο τρόπο που σχετίζεται με τον τρόπο (άρα και τα χρόνια) που έζησε κάποιος.
Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία αγωνίας παράτασης της ζωής, είναι ανόητη (για μένα τουλάχιστον).
Αν κάποιοι τώρα μιλήσουν για ζωώδη ένστικτα, φύση και αίσθημα αυτοσυντήρησης και διαιώνισης, βάση κάποιου σχεδίου της φύσης, τότε παραδέχονται ότι υπάρχει σχέδιο, άρα και σχεδιάζων νους, δηλαδή θεός, δηλαδή κάτι μετά το θάνατο.
Βεβαίως κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι θέμα κοινωνίας. Μαθαίνουμε να πιστεύουμε, ότι κάτι μπορεί να υπάρχει μετά, γι αυτό και ανησυχούμε.
Υποθέτω ότι δεν μπορείς να μάθεις ένα σκυλί να ανησυχεί ή ακόμα καλύτερα μια χελώνα που ζει και πολλά χρόνια. Άρα, ακόμα και η δυνατότητα αυτή του ανθρώπου να μαθαίνει και να ανησυχεί για το μετά, κάτι μου λέει για την πιθανότητα ύπαρξης Θεού, επομένως και ζωής που συνεχίζεται.
Εν κατακλείδι θα χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός συγχρόνου νομίζω άθεου, του Στέλιου Ράμφου. ''Δεν ξέρω αν ο Θεός είναι αληθινός, ξέρω όμως ότι η πείνα μου και η δίψα μου γι αυτόν είναι αληθινή''.
Το ''αληθινή'' έχει ιδιαίτερη αξία!
Καλή Ανάσταση!!!
ΝΑΛ