Προεκλογικές σκέψεις

Προεκλογικές σκέψεις 1 (Θύμα ή Θύτης)

Δεν είναι ότι δεν θέλω να συμμετέχω στα κοινά. Δεν είναι ότι δεν θέλω να βοηθήσω στον αγώνα για την καλυτέρευση του δημοσίου βίου. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω ότι για να διορθώσεις το λάθος πρέπει να προσπαθήσεις εκ των έσω. Δεν είναι ότι αν δεν ασχοληθώ εγώ (ο "άξιος"), θα βρεθεί στην εξουσία ένας αχρείος.

Είναι ότι ο χώρος της εξουσίας και φυσικά όλος ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα, όπως ισχυρίζεται ο π. Φιλόθεος Φάρος ‘’είναι στην κυριολεξία, μαφία’’.

Δεν υπάρχει λοιπόν περίπτωση, ακόμα κι αν είσαι άγιος, να συνεργαστείς με τη μαφία και να μη γίνεις μαφιόζος.

Πολλώ δε μάλλον, να θεωρείς ότι θα γίνεις μαφιόζος για να αλλάξεις τους μαφιόζους, ή να γίνεις μαφιόζος για το κοινό καλό.

Δεν είναι μοιρολατρική άποψη. Είναι ένα βίωμα.

Μπορεί αυτή η στάση να με κάνει θύμα, όμως η αντίθετη με κάνει θύτη.

Χίλιες φορές να είμαι το θύμα, παρά ο θύτης.

Προεκλογικές σκέψεις 2 (Ωμή πραγματικότητα)

Σίγουρα πολλά πράγματα αποτελούν ωμή πραγματικότητα. Δεν αποτελούν όμως ωμή αναγκαιότητα. Πάντα ο άνθρωπος έχει την ελευθερία και το βάρος της σύμπραξης, της αποδοχής, ή της εναντίωσης σε κάθε "ωμή πραγματικότητα".

"Ωμή πραγματικότητα", δεν είναι εξαναγκασμός, δεν είναι δικαιολογία. Αυτό ακριβώς επικαλούνται όλοι οι τρόφιμοι των φυλακών, όλοι οι ουσιοεξαρτημένοι, οι κάθε είδους παραβατικοί κι εγκληματίες. Έτσι δικαιολογούνται το "Μάτι", η "Μαρφίν", η "Συρία", το "σκοπιανό", οι "γενοκτονίες".

"Ωμή πραγματικότητα", επικαλούνται ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Πολ Ποτ, ο Τραμπ, ο Νετανιάχου, ο Ερντογάν, οι ενδημούντες στη Βουλή.

"Ωμή πραγματικότητα", επικαλούνται και οι πόρνες (και ίσως να είναι οι μόνες δικαιολογημένες).

Φυσικά λοιπόν και μπορούμε να επικαλούμαστε για κάθε συνθηκολόγησή μας την "ωμή πραγματικότητα".

Τόσοι και τόσοι αξιοπρεπέστατοι συνάνθρωποί μας το κάνουν.

Απλά δεν μπορούμε τότε να επικαλούμαστε διαφορετικότητα από αυτούς.

Πόρνες αυτοί, πόρνες κι εμείς.

Ωμή πραγματικότητα!

Προεκλογικές σκέψεις 3 (Αποχή)

Ας ξεκινήσουμε με τη διαπίστωση για τους πολιτικούς μας σήμερα, ότι ‘’η εξουσία δεν είναι μέσο, είναι σκοπός’’ (Τζωρτζ Όργουελ), και ας συνεχίσουμε με μας τους ψηφοφόρους.

Είναι δύσκολο πράγμα η ελευθερία. Έχει ευθύνες. Το να είναι κανείς δούλος έχει μια ασφάλεια. Μεγάλο πράγμα η ασφάλεια. Μεγάλο πράγμα ο φόβος. Μεγάλη ανάγκη η επιβίωση. Ισχυρά τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης. Εύθραυστο πλάσμα ο άνθρωπος.

Είναι καλό όμως να έχουμε επίγνωση της κατάστασης που βρισκόμαστε. Καθορίζει το επίπεδο της αυτογνωσίας μας. Άλλο να είσαι δούλος από άποψη, άλλο από ανάγκη, άλλο από συμφέρον, άλλο από άγνοια, άλλο από φόβο του δυνάστη, άλλο από φόβο της ελευθερίας.

Η χειρότερη περίπτωση νομίζω είναι, η δουλεία από άγνοια.

Το υπάρχον εκλογικό σύστημα (είτε βουλευτικών, είτε ευρωκοινοβουλίου), έχει χαρακτηριστεί από πολλούς μαφιόζικο (Κοντογιώργης, Γιανναράς, π. Φιλόθεος Φάρος), πράγμα που καθιστά την ψήφο,  συμμετοχή, συνεργασία με τη μαφία.

Δεν είναι δυνατόν, η επιλογή μαφιόζικης οικογένειας να αποτελεί δικαίωμα και ελευθερία. Ούτε μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι διαλέγουμε "το μη χείρον...". Διότι στην περίπτωση μας το "μη χείρον" (δηλαδή ο λιγότερο ικανός μαφιόζος), δεν αποτελεί αποδεκτή πρόταση. 

Για όποιον διατηρεί κάποιες επιφυλάξεις, όσο αφορά στους σκληρούς ομολογουμένως παραπάνω χαρακτηρισμούς, ας κάνουμε μια δικαιολογητική ανάλυση.

Δεν είναι καθόλου δύσκολο, αφού υπάρχουν τα ΜΜΕ σήμερα να διαπιστώσει εξαιρετικά εύκολα κάποιος τις μαφιόζικες συναλλαγές - σχέσεις, σε όλα τα επίπεδα. 

Εάν δεν αποτελούν μαφιόζικη πρακτική τα παρακάτω, τότε αναρωτιέται κανείς, τι είναι μαφιόζικη πρακτική.

1) Συνεργασία μόνο με τους ισχυρούς, 

2) Προστασία (μέσω παροχών) στους αδύναμους (πελάτες). 

3) Εκτελέσεις (χαρακτήρων - ιδεών) αντιδρούντων (εθνικιστές, ακροδεξιοί, διεθνιστές, ακροαριστεροί, κλπ).

4) Άθλια υποκριτική στο δημόσιο λόγο.

5) Ίδιο οικογενειακό όφελος και πλουτισμός.

Η μόνη διαφορά από διεφθαρμένα αφρικανικά καθεστώτα, είναι στην τήρηση των προσχημάτων και στο μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που έχουν πρόσβαση στον κρατικό κορβανά και την εξουσία.

Κι ενώ όλα τα παραπάνω είναι εξόφθαλμα παραβατικά, εμείς τα ανεχόμαστε στο όνομα μιας συνήθειας να σκεφτόμαστε την ορθότητα με όρους νομιμότητας. Ότι είναι νόμιμο είναι ορθό. Ακόμα κι αυτή η ‘’συνήθεια είναι άτοπη’’ εφόσον οι νόμοι δεν είναι δυνατό να εκφράζουν πάντα την ορθότητα, γι αυτό και ενίοτε, όλη μας η αντίδραση είναι εναντίον των ... νόμων. 

Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε, ότι η αντίδρασή μας τις περισσότερες φορές είναι όχι τόσο εναντίον αυτών που εξασφαλίζουν διαιώνιση στην εξουσία (ασφάλεια, πλούτο, ασυλία), αλλά εναντίον αυτών των αποφάσεών τους, που θίγουν δικά μας ιδιοτελή συμφέροντα.

Στην ουσία, πολλοί νόμοι έχουν τα χαρακτηριστικά των μαφιόζικων αποφάσεων. Υπό την έννοια ότι, ψηφίζουμε τη μαφιόζικη οικογένεια που θα μας βολέψει στη δούλεψή της, ή αυτή που θα πάρει τις λιγότερο επώδυνες αποφάσεις για μας. Κάπου πρέπει να ανήκουμε κι επιλέγουμε την ‘’ασφάλεια’’ ενός κόμματος. 

Γι αυτό και θεωρούμε την αποχή, αδιανόητη. Γι αυτό και έχουμε πλάσει κάθε είδους φαντασίες γύρω από αυτή (όπως, η αποχή ενισχύει το 1ο κόμμα, αν απέχω εγώ θα με κυβερνούν οι αχρείοι, κλπ).

Αποφασίζουμε, αυτούς που θα μας εξουσιάσουν απολυταρχικά για 4 χρόνια. Κι αυτό το λέμε ‘’Δημοκρατικό δικαίωμα’’.

Υπό τις συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες του απόλυτου μηδενισμού, η μόνη πραγματικά ελεύθερη πράξη είναι η αποχή.

Αν η ορθότητα μια ενέργειας κρίνεται από τα αποτελέσματα, σίγουρα η συμμετοχή στην ψηφοφορία δεν είναι ορθή πράξη. Δεν είναι η ορθή πράξη στην ιστορική περίοδο που διανύουμε. Ήταν σωστή παλαιότερα, ίσως να είναι σωστή στο μέλλον. Τώρα δεν είναι.

Τώρα ισχύει το ‘’Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες’’.

Δυστυχώς όμως, αυτός ο τρόπος πράξης - αντίδρασης, δεν είναι για μπακάληδες (τι δίνω, τι παίρνω κλπ). Είναι για ελεύθερους ανθρώπους (τι είμαι, τι δεν είμαι). 

Θέλει λίγη περηφάνια.