Θεσμισμένες συλλογικότητες Vs κοινών εγκληματιών

«Κάθε άνθρωπος με καλοσύνη, βαθιά μέσα του, είναι αναρχικός» (Πολ Αβριτς).

(Σημ.: Το αντίστροφο δεν ισχύει).

Aς εξετάσουμε λοιπόν μερικές απλοϊκές “αναρχικές” σκέψεις.

Έχουμε έναν κατάλογο με αξίες και αρετές.

Δικαιοσύνη - Ισότητα - Αξιοκρατία - Νομιμότητα - Τιμιότητα - Ειλικρίνεια - Ιδιοτέλεια - Πατριωτισμός - Σεβασμός - Γενναιοδωρία - Αγάπη - Υπομονή - Σύνεση - Κοινωνικότητα - Υπευθυνότητα - Διάλογος - Ανεκτικότητα - Δημιουργικότητα - Συνεργασία - Αλληλεγγύη - Φιλία - Ελευθερία - Μόρφωση - Αξιοπρέπεια - Αυτοθυσία - Ηρωισμός - Πολιτισμός - Τέχνες.

Δε χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα και διδακτορικά για να διαπιστώσει κανείς πως όλες αυτές οι αξίες καταστρατηγουνται συνολικά στον ίδιο βαθμό από όλες τις παρακάτω συλλογικότητες ή άτομα.

Πολιτικοί - Κυβέρνηση - Εκκλησία - Σώματα ασφαλείας (γενικά εξουσία) - Ρουβίκωνας - ‘’Αναρχικοί’’ - Παραβατικοί (καριερίστες Εξαρχείων) - Επαγγελματικά συνάφια (Ιδ. ή Δημοσίου) - Οργανωμένο ή κοινό έγκλημα - Ιδιώτες

Επίσης, όπου κάποιες από αυτές τις αξίες τηρούνται, συνήθως αυτό γίνεται μέσω επιβολής και όχι ελεύθερης επιλογής.

Αυτό συμβαίνει διότι οι συλλογικότητες αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι είναι εμπαθείς και ιδιοτελείς.

Κάθε άτομο εντάσσεται σε αυτές τις συλλογικότητες μόνο για ένα λόγο. Την ικανοποίησή της ιδιωτικής του ατζέντας. Αυτό που πλασσάρεται “για το κοινό καλό”, ‘’κοινωνική δικαιοσύνη’’, ‘’ιδεολογία’’, ‘’πίστη’’ κλπ, είναι παραμύθι που καταρρίπτεται πολύ εύκολα με το παρακάτω επιχείρημα.

Πόσοι πολιτικοί θα πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους αμισθί, εάν είχαν εξασφαλίσει τον βιοπορισμό τους από άλλη πηγή; Πόσοι εκπαιδευτικοί; Πόσοι στρατιωτικοί; Πόσοι ιερείς; Πόσοι ιδιώτες; Ακόμα πόσους χριστιανούς, πόσους μοναχούς και πόσους μουσουλμάνους θα είχαμε εάν δεν υπήρχε η ανταμοιβή του παραδείσου ή ή απειλή της κόλασης.

Υπό αυτή την έννοια, της ακραίας ιδιοτέλειας και υπό το πρίσμα της δυνατότητας που έχει κάθε συλλογικότητα, να προκαλέσει ΒΛΑΒΗ στο σύνολο της κοινωνίας, σε τι διαφέρει ένας πολιτικός, ή ένας εκπαιδευτικός, ή ένας στρατιωτικός, ένας ιερέας, ή ΔΥ, ή ιδιώτης, από έναν “καριερίστα” των Εξαρχείων; Ποιος είναι πιο επικίνδυνος για την κοινωνία;

Ισα ίσα, θα έλεγα ότι μια παραβατική του νόμου, συλλογικότητα ή άτομο, όχι μόνο δε διαφέρει, αλλά είναι ‘’κουταβάκι’’, μπροστά στις λοιπές άψογα οργανωμένες θεσμισμένες και νόμιμες συλλογικότητες.

Η ηθική κάλυψη είναι η ίδια (πάντα για το συλλογικό καλό) και το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο (γαία πυρί μιχθήτω για το σύνολο και ιδιωτικά οφέλη για το άτομο που ‘’θυσιάζεται’’).

Σημείωση 1: Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις οι οποίες ενίοτε αλλάζουν τον κόσμο. Kαι τι μ’αυτό;

Σημείωση 2: Όσοι βιαστούν να χαρακτηρίσουν αναρχικές τις σκέψεις αυτές, θα ήθελα να σκεφτούν πως αναρχισμός χαρακτηρίζεται θεμελιωδώς από βίαια καταστολή κάθε είδους εξουσίας. Χρησιμοποιεί δηλαδή τις ίδιες σκέψεις (με τις παραπάνω) οι οποίες αληθεύουν, αλλά με μια διαφορά. πιστεύει ότι αυτές οι αξίες είναι δυνατό να επιβληθούν από μια συλλογικότητα (αυτή των αναρχικών), οι οποίοι αναπόφευκτα γίνονται εξουσία και εχθρός μιας άλλης συλλογικότητας που θα το παίξει με τη σειρά της αναρχική κλπ. Ολοκληρωτισμός δηλαδή ακολουθούμενος από ολοκληρωτισμό, άλλοτε ήπιο (‘’δημοκρατίες’’), άλλοτε απόλυτο (ακροδεξιά, ακροαριστερά καθεστώτα).

Σημείωση 3: Οι παραπάνω εκφραζόμενες απόψεις περί ομοιότητας των συλλογικοτήτων ως προς το ήθος και τους στόχους, δε σχετίζονται με αναρχισμό. Στοχεύουν στην επίγνωση των λαϊκών αποφθεγμάτων, ‘’όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε’’, ‘’είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα’’, ‘’πάρ' τη σκούφια σου και βάρα με’’, ‘’...βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου…’’,  ‘’εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω’’, ‘’ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές’’, “Ο άντρας μου είναι κερατάς κι εγώ καλή γυναίκα”, “Κλαίει η αλεπού, που πήρε ο αετός την κλώσα”, “Αντίς να βογκάει το βόδι, βογκάει τ’ αμάξι”, “Κι αλευρωμένος να ‘ναι ο ποντικός, η γάτα τον γνωρίζει”, ‘’Το ψέμα καλοψήνεται, η αλήθεια είναι ωμή’’.