“Τι εστιν αλήθεια;”
“Τι εστιν αλήθεια;”, αναρωτήθηκε δήθεν ο Πιλάτος σήμερα (Μ. Πέμπτη). Δήθεν, διότι έχει ήδη διαμορφωμένη την ιδέα μέσα του, της σχετικότητας της αλήθειας. Λογική πρακτική για έναν άνθρωπο της εξουσίας. Ούτε απορρίπτει, αλλά ούτε και διακινδυνεύει να πάρει θέση σε τόσο αμφιλεγόμενο ερώτημα. Ισως πράγματι δε γνωρίζει. Ισως είναι αδιαφορία. Ίσως σκοπιμότητα (υποκρύπτουσα γενικότερη υποκρισία), στην υπηρεσία της διαχείρισης της θέσης του στην κοινωνία.
Το να είναι κάποιος αδιάφορος στο “περί αλήθειας” ερώτημα, είναι μια έκπτωση στην ζωική κατάσταση ύπαρξης. Πλην όμως το να δηλώνει κάποιος ότι γνωρίζει τι είναι αλήθεια, αυτό είναι χαζομάρα. Είναι μαζί και σκοπιμότητα και υποκρισία. Όμως επειδή πρόκειται περί του θεμελιώδους ερωτήματος της ύπαρξής, κάθε ιδιοτελής ερμηνεία του, καθίσταται αυτομάτως χαζομάρα.
Αιτία των παραπάνω σκέψεων είναι το γεγονός ότι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, είθισται να αναπαράγονται κείμενα “ορθολογιστικού” περιεχομένου, μάλλον ως αντίδραση στην ατμόσφαιρα των ημερών. Δεν είναι ότι αυτά τα κείμενα γράφτηκαν με σκοπό να πλήξουν ειδικά το θρησκευτικό συναίσθημα του οποίου οι εκφάνσεις είναι έντονες αυτή την περίοδο. Απλά εκφράζουν σκέψεις πλήθους ανθρώπων από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Από μεγάλους διανοητές, επιστήμονες και φιλοσόφους, μέχρι αγράμματους απλούς ανθρώπους. Συνηθως τα κείμενα είναι πάρα πολύ καλογραμμένα και “λογικοφανή”. Πλην όμως κοινότυπα και επιφανειακά. Κατά βάση επιχειρηματολογούν κατά της ανθρώπινης “βλακείας” η οποία είναι χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας (όπως αφήνεται να εννοηθεί) και η οποία υποστασιοποιείται με την φαντασία, η οποία οργιάζει και εύκολα μετατρέπεται σε πίστη, αντιλήψεις, ιδεες, δηλαδή βλακεία.
Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως, παρότι η βλακεία (ως καλπάζουσα φαντασία μετουσιωμένη σε πραγματικότητα), χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα, οι εν λόγω “ορθολογιστές” διανοητές, εξαιρούνται από αυτή. Για κάποιο λόγο αυτοί είναι ικανοί να εκφράσουν λογικό και αληθή λόγο. Κι αυτο διότι είτε δεν έχουν, είτε χειραγωγούν τη δικιά τους φαντασία με “λογική”.
Μπορούν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα.
Το ουσιωδέστερο ερώτημα του ανθρώπου (τι είναι αληθές?), βασανίζει επί χιλιετηρίδες τους μεγαλύτερους νόες. Κι όμως οι σύγχρονοι “ορθολογιστές” δίνουν απάντηση.
Αληθές είναι αυτό που αντιλαμβάνονται ως αληθές όλα τα ζώα.
Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τι είναι αληθές, υπό αυτούς τους όρους πρόσληψης των πραγμάτων. Υπό τους όρους των αισθήσεων και των ενστίκτων.
Παρότι ο “ορθολογιστής”, θεωρεί τον εαυτό του ένα εξελιγμένο ζώο, εξαιρεί τη φαντασία (δημιουργική ή νοσηρή), από την υγιή εξελικτική πορεία του είδους και την κατατάσσει στα καρκινώματα της λογικής που με τόσο κόπο εξελικτικής πορείας κατάφερε να αναπτύξει.
Αλήθεια είναι οι αισθήσεις και τα ένστικτα. Ζωή είναι η συνεχής προσπάθεια ικανοποίησης τους.
Οτιδήποτε άλλο είναι φαντασία. Η πίστη δε στη φαντασία είναι βλακεία.
Όμως φαντασία έχουν και οι “ορθολογιστές”. Κι αυτό διότι φαντασία είναι η δημιουργία εικόνων-ιδεων, προσλαμβανομένων από το περιβάλλον μέσω των αισθήσεων σε συνδυασμό με τα ένστικτα, με κάποιες ανεξιχνίαστες δυνατότητες του ανθρώπου και με την νόηση.
Η πίστη σε αυτές τις εικόνες-ιδέες καθιστά τον άνθρωπο, πιστό στις φαντασίες.
Άρα και ο “ορθολογιστής” άνθρωπος είναι πιστός σε “φαντασίες”.
Διότι, ότι υποστηρίζει για “αληθεια” ο ορθολογιστής, είναι προϊόν της ίδιας διαδικασίας με αυτήν που μανικως καταδιώκει. Είναι κι αυτό μία “φαντασία”.
Κάθε προσπάθεια τεκμηρίωσης της δικιάς τους “φαντασίας” ως “αληθινής”,
απαιτεί κριτήριο αλήθειας που δυστυχώς μας ξαναφέρνει εκεί που αρχίσαμε τη συλλογιστική, δηλαδή στις αισθήσεις, τα ένστικτα και την ικανοποίηση τους.
Φαύλος κύκλος σκέψης, φαύλων ανθρώπων.
Αν το καλοσκεφτούμε τελικά όλα αυτά μας αφήνουν με μια μόνο επιλογή κριτήριου αληθινότητας του φαύλου ανθρώπου.
Τη θέληση.
Αλήθεια είναι αυτό που θέλω.
Στην περίπτωσή μας (“φαντασιόπληκτων” VS “ορθολογιστων”), μπορούμε να πούμε ότι ο ένας θέλει να γίνει Θεός και ο άλλος ζωο. Και το πιθανότερο είναι ο καθένας να γίνει τελικα ότι θέλει.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!