Το "σκοπιανό", ως ''λυδία λίθος''

Επειδή δύσκολα ξεχωρίζει κάποιος την ήρα από το στάρι, την αλήθεια από το ψέμα, φροντίζει η ιστορία, να εμφανίζει κατά περιόδους μια λυδία λίθο πάνω στην οποία θα τρίβουν τη μούρη τους άτομα και συλλογικότητες. Στην περίπτωσή μας η λυδία λίθος είναι το σκοπιανό (προσύμφωνο Πρεσπών)

Μπαίνοντας απευθείας στο θέμα μου, θα υποστήριζα ότι στην πολιτική και γενικά στις διεθνείς σχέσεις οι υπογραφές, οι συνθήκες, οι νόμοι κλπ, έχουν σχετική αξία. Είναι απλά εργαλεία που χρησιμοποιούνται και ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Έχουν κάποια αξία για τους αδύναμους, ενώ για τους ισχυρούς δεν έχουν ιδιαίτερη αξία (βλ. ΗΠΑ, Τουρκία κλπ).

Επίσης δεν έχουν ιδιαίτερη αξία για τους αδύναμους αλλά αποφασισμένους να πληρώσουν το τίμημα της μη συμμόρφωσης (βλ. αρχαία Μήλος Και Αθήνα, απανταχού της γης "ασυμμορφωτοι").

Η ακύρωση της "συμφωνίας των Πρεσπών", εκτός από νομικό θέμα, είναι ως επί το πλείστον ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ κυρίαρχου έθνους. Φτάνει αυτό το έθνος να θέλει.

Για να θέλει όμως, πρέπει να έχει αξιοπρέπεια και να μην ενδιαφέρεται για τις (δήθεν ή όποιες), συνέπειες. Απαραίτητη προϋπόθεση το υπερήφανο και ελεύθερο πνεύμα.

Θα κάνω μια παρένθεση για μια εξαιρετικά εύστοχη όσο και κυνική ρήση του Ι. Μάζη κατά τη διάρκεια διάλεξής του στη ΣΕΘΑ, "...στο θέμα των διεθνών σχέσεων, προσπαθώ μην αναφερθώ στην έννοια της δικαιοσύνης, διότι δεν πιστεύω πως η διεθνής δικαιοσύνη αποτελεί το πρώτιστο μέλημα αυτού του ιδεολογήματος που αφελώς -μέχρι σήμερα, τουλάχιστον - αποκαλούμε διεθνή κοινωνία. Άλλωστε, είναι γνωστή η προσωπική μου άποψη περί Διεθνούς Δικαίου, η οποία και προήλθε από την παρατήρηση μου επί της συγχρόνου διεθνούς πρακτικής: θεωρώ ότι το Διεθνές Δίκαιο εκφυλίζεται τελικώς εις το εκάστοτε εθνικό συμφέρον, το εφοδιασμένο με τον ισχυρότερο στρατό, ναυτικό και αεροπορία."

Ας πάμε πάλι εκεί που λέγαμε για αδύναμους αλλά αποφασισμένους.

Στην πραγματικότητα και ανεξάρτητα από το πως ερμηνεύεται από κάποιους, το δημοψήφισμα του 2015, έδειξε ότι το 62% των Ελληνων, ήθελε ρήξη με τους εταίρους. Ρήξη εφ’ όλης της ύλης και με οποιοδήποτε κόστος. Πολύ σπάνιο πράγμα αυτό στα μεταπολεμικά χρόνια, αλλά καθόλου σπάνιο στην ελληνική ιστορία γενικότερα. Πάντα ήμασταν λαός της θυσίας και του ΟΧΙ! Θα’ λεγε κανείς παρορμητικοί, διαισθητικοί, εύθικτοι, περήφανοι.

Ανεξάρτητα από το κόστος των συνεπειών, έχουμε να επιδείξουμε μια περήφανη συλλογική μνήμη. Ποτέ δεν "κάναμε ότι κοιμόμαστε". Ποτέ δεν είμασταν μπακαληδες.

Και μόνο που επιβιώνουμε τόσες χιλιάδες χρόνια, θεωρούμαστε de facto ηρωικός λαός.

Υπάρχουν πολλοί που δεν το πιστεύουν αυτό. Δεν πιστεύουν ότι είμαστε ηρωικός λαός. Δεν πιστεύουν καν στην πολιτισμική μας συνέχεια. .

Όμως δεν αρνούνται το γεγονός ότι, είναι καλό πράγμα να είναι ένας λαός, ηρωικός. Τουλάχιστον αυτοί που δεν είναι κυνικοί μηδενιστές.

Απ' ότι δείχνουν τα πράγματα, η ελληνική συλλογική μνήμη δεν επιδέχεται βιασμού. Οι αλλαγές που επιχειρούνται δε βρίσκουν γόνιμο κοινωνικό έδαφος. Απαιτείται βία.

Όμως, είναι γενικά παραδεκτό στην ψυχιατρική, ότι η αλλαγή σε ένα πρόσωπο (και σε μια συλλογικότητα), δεν προκύπτει με τη βία. Είναι όμως πάλι παραδεκτό, ότι η βία αφυπνίζει τις δημιουργικες δυνάμεις της ζωής. Οι αλλαγές που επιβάλλονται με εξαναγκασμό δεν είναι αλλαγές αλλά βιασμός. Οι δυνάμεις που προσπαθούν να επιβάλουν τις κατ' αυτές αλήθειες με βιασμό, παράγουν αντίρροπες τάσεις. Είναι τότε που τα κινήματα ρήξης με το παρελθόν, καταλήγουν σε επαναστάσεις εναντίον τους. Η πτώση τους φανερώνει ότι μάλλον δεν ευνόησαν την πρόοδο, αφού τα πράγματα επανέρχονται στη θέση που ήταν πριν. Στα ερείπια δε, του καταποντισμού τους, παρασύρουν και τα όποια θετικά στοιχεία μπορεί να ήθελαν να υπερασπιστούν.

Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι ίσως αυτό δεν είναι το πρόβλημα σήμερα. Αυτά ισχύουν σε κοινωνίες που διατηρούν ένα ποσοστό ψυχικής υγείας. Ίσως πράγματι να παρήλθε ο καιρός που οι αξίες ήταν υπερατομικές. Τοτε που ακόμα κι αυτός ο απαραίτητος ναρκισσισμός τρεφόταν από την υποταγή σε αυτές. Τότε που η επιβίωση δεν ήταν ο σκοπός, αλλά ένα εργαλείο σχετικής αξίας για την επίτευξη ιδανικών.

Γι αυτό και τα επιχειρήματα στις μεταξύ μας αντεκδικήσεις πλέον έχουν αλλάξει.

Παλιά πχ λέγαμε "ελευθερία ή θάνατος".

Τώρα θα λέγαμε ‘’επιβίωση πάνω απ’ όλα’’, ‘’ότι λέει ο νόμος’’ κλπ.

Και να πει κανείς ότι ειδικά εμείς στον ελληνισμό έχουμε ιστορικό υπόβαθρο θεσμισμένης κοινωνίας, να το καταλάβω. Πότε προλάβαμε και γίναμε τόσο πολύ Δυτικοί!

Ίσως να μη γίναμε. Ίσως απλά κλέβουμε πραγματάκια από τη Δύση. Όχι τα καλύτερα και όχι λόγω πρόσληψης και αφομοίωσης της "τρομερής και φοβερής" δυτικής πολιτισμικής πρότασης.

Απλά, ενώ για τους ευρωπαίους οι νόμοι και οι θεσμοί είναι η προστασία, ο διαμεσολαβητής και η προξενήτρα των ανεράστων, για εμάς τους ελλαδίτες οι θεσμοί και οι νόμοι είναι η προστασία για τους μυρμηγκολέοντες.

Έχουμε ξεχάσει ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε παιδιά της Αντιγόνης και όχι του Κρέοντα και έχουμε δύο ειδών νόμους. Τους γραπτούς και τους άγραφους. Έχουμε ξεχάσει πως από την αρχαιότητα ακόμα και οι γυναίκες μας ήταν ‘’άνδρες’’. Είμαστε πλέον καθ’ όλα έτοιμοι να ‘’κάνουμε ότι κοιμόμαστε’’ την ώρα του βιασμού, σφίγγοντας τα δόντια μη μας φύγει καμιά κραυγή πόνου και φανεί ότι είμαστε ξύπνιοι. Πρέπει να μείνουμε ‘’σώοι’’ για να πάμε την επομένη μέρα στο αστυνομικό τμήμα, να ΚΑΤΑΓΓΕΊΛΟΥΜΕ ΄΄αντρίκια΄΄ το γεγονός!

Ξεχνάμε επίσης, εξαιρετικά ουσιώδη πράγματα, που ξεκλειδώνουν τον τρόπο που προσεγγίζουμε τις καταστάσεις. Ξεχνάμε ότι εμείς διδάσκουμε μέσω του Θουκυδίδη, όλο τον κόσμο σε θέματα διεθνών σχέσεων. Κι αυτό είναι ένα εξαιρετικά παράδοξο πράγμα. Ενώ τους άλλους διδάσκουμε, οι ίδιοι αποδεικνυόμαστε, αμαθείς.

Αμαθείς και δειλοί!

Επικαλούμαστε συνεχώς το δίκαιο, το νόμο, τις συνθήκες, τις συμφωνίες, μέχρι και τα διμερή προσύμφωνα. Από όχι διάσημους για τη λεβεντιά τους πρόεδρους της Δημοκρατίας, μέχρι και τον τελευταίο πολίτη. Λεβέντες τύπου ‘’Ζήκου’’ από τη γνωστή ελληνική ταινία. Ξεχνάμε πόσες όντως διεθνείς (και όχι διμερή προσύμφωνα) συνθήκες (πχ η συνθήκη των Βερσαλλιών, συμφωνία Μονάχου, συμφωνία ΗΠΑ-Κούβας, Δίκαιο της θάλασσας), ακυρώθηκαν και όσες καταστρατηγήθηκαν (αφοπλισμού, εξοπλισμών, εμπάργκο κλπ).

Ο τρόπος αντιμετώπισης του σκοπιανού από την προηγούμενη κυβέρνηση, έχει ερμηνευτεί δικαίως ως ο φυσιολογικός τρόπος σκέψης μιας ιδεοληπτικής συλλογικότητας με ζωώδη ερμηνευτικά πρότυπα, όπου οι αξίες της δικαιοσύνης, αλληλεγγύης, θάρρους, υπομονής, πίστης, ανεκτικότητας, ανεξαρτησίας, ανεξαρτησίας, ήθους, σεβασμού των παραδόσεων, ελευθερίας, θυσίας, αγάπης, κλπ έχουν συμπυκνωθεί σε μία μόνο ‘’ψόφος στους πλούσιους’’.

Όμως ο τρόπος αντιμετώπισης του σκοπιανού από την παρούσα κυβέρνηση θα πρέπει κι αυτός να ερμηνευτεί.

Ένα λάθος που κάνουμε στην προσέγγιση του ζητήματος είναι ότι μας ξεγελά (εμένα τουλάχιστον), ο αυτοπροσδιορισμός των μελών κάποιων παρατάξεων ως πατριώτες.

Μερικοί είναι άνθρωποι οι οποίοι έχτισαν τις καριέρες τους (πχ ιστορικά βιβλιοπωλεία), πάνω στις δήθεν ιστορικές τους γνώσεις και το πάθος τους για την πατρίδα. Άλλοι φανατικοί υπέρμαχοι των παραδόσεων και της θρησκείας ξημεροβραδιάζονταν στις τηλεπωλήσεις, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια του κόσμου.

Εκεί είναι που μας ξεγέλασαν. Εκεί ίσως ξεγέλασαν και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Δεν είναι πατριώτες. Μπέρδεψαν (κι εμείς μαζί) τα αγελαία τους ένστικτα, τα ζωώδη ορμέμφυτα αυτοπροστασίας διά του ανήκειν σε μια συλλογικότητα (των πατριωτών), με την ελεύθερη θυσιαστική ανθρώπινη απόφαση να πραγματώσει έναν υψηλό προορισμό. Τον προορισμό της αυτοπραγμάτωσής του ως άνθρωπος (και όχι ως ζώο). Πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν στην έννοια της ‘’αυτοπραγμάτωσης’’. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί δίνουν το δικό τους ορισμό. Όλες οι ερμηνείες είναι υπερατομικές. Εδώ είναι το κλειδί.

Στην περίπτωσή μας (δεξιοί κι αριστεροί), ερμηνεύουν την έννοια αυτή εντελώς ζωολογικά.

Ειδικά οι ‘’δεξιοί πατριώτες’’, αντλούν αξίες από το ατομικό τους καλάθι και θεωρούν έτσι ότι κάποια εθνικά θέματα, δεν είναι και τόσο σημαντικά. Δίνουν προτεραιότητα στην ‘’εθνική επιβίωση’’ ταυτίζοντάς την με την οικονομική επιβίωση και ξεχνούν εντέχνως ότι μέχρι τώρα η διάσωση αυτού που λέμε ελληνισμός επί χιλιετίες στηρίχθηκε μόνο σε αυτό ακριβώς. Στην υπερατομική αξία της εθνικής πολιτισμικής συνέχειας.

Και δεν είμαστε οι μόνοι. Όλοι οι λαοί που επιβίωσαν ή που αξίζουν του θαυμασμού μας, είχαν ως πρόταγμα την πολιτισμική τους ιδιαιτερότητα και την υπερασπίστηκαν θυσιαστικά (πχ Εβραίοι).

Άρα τι;

Παλεύουν δήθεν για την πατρίδα, αλλά, τόσο όσο να υπάρχει μια πατρίδα, μια συλλογικότητα, μέσα στην οποία αυτοί θα επιβιώσουν πολιτικά. Γι αυτό σφάζονται να ‘’σώσουν’’ τη χώρα. Διότι χωρίς ελλαδική χώρα, δεν υπάρχει ελλαδική βουλή, δεν υπάρχουν ελλαδίτες βουλευτές, δεν υπάρχουν οι ίδιοι. Θα αναγκαστούν να προσποριστούν όπως οι άλλοι κοινοί θνητοί. Χωρίς δόξα και χρήμα. Δεν διανοούνται τη ζωή χωρίς τις ερεθιστικές προσφωνήσεις (κ. Πρόεδρε, κ. Βουλευτά, Στρατηγέ μου, Αρχηγέ μου, κ. Περιφερειάρχα μου, κοκ)

Εάν κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ελληνικού έθνους επικρατούσαν τα διεθνιστικά τους πρότυπα τότε δεν θα υπήρχε σήμερα Έλληνας βουλευτής.

Για πόσο θα διατηρηθεί αυτή η χώρα δεν τους νοιάζει. Αρκεί το χρονικό διάστημα επιβίωσής της να καλύψει αυτούς και τα παιδιά τους (στρωμένη δουλειά, να πάει στράφι;) Γι αυτό και διατηρούν το ιδεολόγημα των ‘’συμφερόντων της πατρίδας’’.

Δεν υπάρχει όμως χώρος για απογοήτευση. Πάλι το κουπί θα το τραβήξει μια ‘’μικρή μαγιά που θα ζυμώσει όλο το φύραμα’’.

Πάντα ολίγιστοι επαγγελματίες νάρκισσοι, ψυχροί και κυνικοί επίορκοι, πολιτικοί και στρατιωτικοί θα δρέπουν ως καρπούς των μεγαλειωδών επιτευγμάτων τους, τα βελανίδια. Απαραίτητη τροφή για την αυτοπραγμάτωσή τους ως ζώα.

Ενώ για τους άλλους (τη μικρή μαγιά), οι καρποί είναι είναι γάλα και μέλι, απαραίτητα για το ‘’ευ ζειν’’ τους. Είναι η αυτοπραγμάτωση ως ανθρώπινα όντα.