Τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν, ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά

Αναρωτιούνται πολλοί "... αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά...".

Θα απαντήσουμε τώρα με ένα παράδειγμα ότι, ισχύουν και τα δύο.

Δηλαδή ότι,

τον κόσμο κυβερνούν εναλλάξ, κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν και κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά.

Aυτό που θα προσπαθήσω να πω παρακάτω είναι ότι, υπάρχουν αυτοί που γνωρίζουν τη σημασία των λεγομένων τους και τα χρησιμοποιούν για το χειρισμό τους των ψηφοφόρων, αλλά υπάρχουν και αυτοί που δεν γνωρίζουν τη σημασία των λεγομένων τους και μιλάνε σοβαρά (οι ηλίθιοι).

Και ιδού η απόδειξη με ένα παράδειγμα.

Ακούμε λοιπόν κάθε λογής ‘’ρήτορες’’ (πολιτικούς, φίλους, κοκ), να χρησιμοποιούν τη λέξη ''λαός'' σε κάθε τους προσπάθεια να περιγράψουν μάλλον συναισθηματικά και σίγουρα λαϊκιστικά, την ''πλειοψηφία'' των Ελλήνων υπηκόων.

Έτσι νομίζουν (για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο), ότι αποκτούν βαρύτητα, όπως και ηθικό πλεονέκτημα, τα επιχειρήματά τους.

Θεωρητικά λοιπόν, όλος αυτός ο ‘’λαός’’, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται, από κάποια κοινά γνωρίσματα, όπως, κοινή άποψη των πραγμάτων, κοινή κομματική ιδεολογία, κοινή κοινωνική θέση, κοινά συμφέροντα, οικονομική κατάσταση, κοινό μορφωτικό επίπεδο, κοινή μεταφυσική φιλοσοφία, κοινές παραδόσεις.

Όμως κάτι τέτοιο δεν παρατηρείται. Αντιθέτως μάλιστα.

Διότι δεν μπορεί να είναι ‘’λαός’’ η Φιλοθέη, ‘’λαός’’ και το Αιγάλεω. Δε γίνεται να είναι ‘’λαός’’ οι πασοκτζίδες, ‘’λαός’’ και οι νεοδημοκράτες. Δε γίνεται να είναι ‘’λαός’’ οι κομμουνιστές, ‘’λαός’’ και οι ακροδεξιοί.

Όταν λέει ένας κομμουνιστής πολιτικός ‘’φροντίζουμε για το λαό’’, δεν μπορεί να εννοεί και τον κομμουνιστή ‘’λαό’’ και τον χρυσαυγίτη ‘’λαό’’.

Όταν λέει ένας χρυσαυγίτης πολιτικός ''υπέρ του λαού'', δεν μπορεί να εννοεί και τον κομμουνιστή ‘’λαό’’.

Όταν λέει ο φίλος μου ο Μπάμπης ο χρυσαυγίτης ''ο λαός πρέπει να αποφασίσει'', δεν διευκρινίζει αν εννοεί τον χρυσαυγίτικο λαό ή τον κομμουνιστικό λαό.

Όταν λέει ο φίλος μου ο Μάκης ο κομμουνιστής ''όλα για το λαό'', δεν διευκρινίζει αν εννοεί τον κομμουνιστικό λαό ή τον χρυσαυγίτικο λαό.

Και υπάρχει μάλλον μια μικρή διάσταση απόψεων μεταξύ αυτών των δύο λαών, όπως και πολλών άλλων ‘’λαών’’, μεταξύ τους (βλ. σωματεία, επαγγελματικούς χώρους, θρησκευτικές ομάδες κλπ).

Αν ρωτήσεις τον κομμουνιστή λαό για τους πρόσφυγες, θα σου πει, είναι αδέρφια μας. Αν ρωτήσεις τον ακροδεξιό λαό, θα σου πει ότι είναι για πνίξιμο στο νεροχύτη.

Ο μεταφυσικός λαός θα πει η μοιχεία είναι αμαρτία, ο αγνωστικιστής θα σου πει ''γαμ...... γιατί χανόμαστε''. Ο ένας θα σου πει ‘’η άμβλωση είναι φόνος’’, ο άλλος θα σου πει ‘’δεν είναι άνθρωπος, είναι νεφραμιά, τη νεφραμιά μου την κάνω ότι θέλω, τη κόβω και τη τηγανίζω, την πετάω στα σκυλιά’’.

Που να αρχίσουμε τώρα να ψάχνουμε για διαφορές λαού με πολύ χρήμα ή λαού με λίγο, λαού του χωριού ή λαού της πόλης, λαού καλλιεργημένου ή λαού γύφτου.

Τι είναι αυτό δηλαδή που κάνει όλους αυτούς, ΤΟ ''λαό'';

Μήπως το γεγονός ότι δεν έχουν εξουσία; Μήπως λέμε ''λαός'' και εννοούμε υπήκοοι;

Διότι αν εννοούμε αυτούς που δεν ασκούν εξουσία, τότε θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ποιοι είναι αυτοί που ασκούν εξουσία.

Έχουμε και λέμε.

Είναι οι πολιτικοί; Οι δικαστικοί; Οι στρατιωτικοί; Οι εκπαιδευτικοί; Ο κλήρος; Oι δημοτικές αρχές; Oι συνδικαλιστές; Oι εφοπλιστές; Τα ποδοσφαιρικά σωματεία; Οι μαφία; Το οργανωμένο έγκλημα;  Τα κλειστά επαγγέλματα; Τα ΜΜΕ!;

Σε μια ‘’Δημοκρατία’’, όλοι ασκούν εξουσία, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, είτε πολύ, είτε λίγο. Όσο μπορεί ο καθένας.

Το ίδιο και σε μία ζούγκλα. Όλοι ασκούν εξουσία. Άλλη εξουσία ο ελέφας, άλλη, ο κροκόδειλος. Άλλη ο τερμίτης, άλλη ο ιπποπόταμος. Όσο μπορεί ο καθένας.

Απ’ ότι καταλαβαίνουμε δηλαδή, βάζουμε μια ταμπέλα ''ο λαός'' και δεν εννοούμε ΤΙΠΟΤΑ.

Είναι μια νεφελώδης έννοια.

Σοσιαλοκοινωνιολoγικά ‘’λαός’’ δεν υπάρχει. Δεν είναι κάτι υπαρκτό. Μπορεί να μιλάμε για κοινωνικά στρώματα ή να μιλάμε για κοινωνικές τάξεις, για κοινωνικές ομάδες, για ομάδες συμφερόντων, πάντως λαός δεν υπάρχει στην κοινωνιολογία.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πει ο άλλος στην ΤV ή στην παρέα,  ''ο λαός'' και ''ο λαός'' και ''ο λαός'', από εκείνη την ώρα ξέρουμε πως, ότι και να πει παρακάτω, είναι αέρας κοπανιστός.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ 1η

Είναι πολύ έξυπνος και ‘’στρίβει διά’’ της πολιτικής αοριστολογίας (κάτι που είναι απολύτως αποδεκτό), ή

ΕΡΜΗΝΕΙΑ 2η

Είναι βλαμμένος μιλώντας για κάτι ανύπαρκτο (κάτι που είναι εξαιρετικά επικίνδυνο).

Κατά την άποψή μου, όταν ο δεξιός χώρος χρησιμοποιεί τη λέξη ''λαός'', την εννοεί με βάση την 1η  ερμηνεία (οι ψηφοφόροι είναι ηλίθιοι, ας τους δουλεύουμε ψιλό γαζί) και όταν τη χρησιμοποιεί ο αριστερός χώρος, την εννοεί με βάση τη 2η ερμηνεία.

Διά ταύτα, είναι ηλίου φαεινότερον ότι, ως επί το πλείστον, τον κόσμο κυβερνούν εναλλάξ, κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν και κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά.