Τριλογία ανατρεπτικών κατηχήσεων
1. Το ευαγγέλιο
Πόσοι από εμάς γνωρίζουν τι είναι αυτό που λέμε «το ευαγγέλιο»;
Λοιπόν, αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη «ευαγγέλιο» και το μυαλό μας πάει σε ένα βιβλίο που ίσως δεν έχουμε δει ποτέ, ή δεν έχουμε ανοίξει ποτέ, στην πραγματικότητα είναι μια συλλογή διαφορετικών ειδών κειμένων που γράφτηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και για την κάλυψη διαφορετικών αναγκών (ποιμαντικών, κατήχησης, ευαγγελισμού, κλπ). Αποτελείται από 27 τέτοια κείμενα και πήρε την τελική του μορφή ως «κανόνας της Καινής Διαθήκης» περίπου 3 αιώνες μ.Χ.
Το Ευαγγέλιο ως βιβλίο, θα μπορούσε να αποτελείται από απείρως περισσότερα, ή πολύ λιγότερα κείμενα (ή και να μην υπήρχε καθόλου).
Η μη ύπαρξη του ευαγγελίου, ουδόλως θα επηρέαζε την πίστη (ως προς την αληθινότητα, τη διάδοση κλπ). Επιπλέον μπορούμε να ισχυριστούμε ίσως, ότι όσο περισσότερο επηρεάζει την πίστη, τόσο περισσότερο την κάνει θρησκεία (ανθρώπινο κατασκεύασμα), όπως στις θρησκείες συνήθως συμβαίνει. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να νοηθεί εβραϊσμός χωρίς Ταλμούδ, ούτε μουσουλμανισμός χωρίς Κοράνι.
Παρένθεση: δε θα αναφερθούμε εδώ σε ανατολικού, ή αφρικανικού τύπου δεισιδαιμονίες, ή δυτικού τύπου υπαρξιακά φιλοσοφήματα, όπως καπιταλισμός, σοσιαλισμός, φασισμός, φιλελευθερισμός, επιστημονισμός, οτικατεβασειηκουτραμουισμός κλπ.
Εν συντομία, ένας θεός εγκλωβισμένος στα γραφόμενα γι’ Αυτόν, ε μάλλον δεν είναι θεός. Και ένας άνθρωπος που κατανόησε το θεό μέσα από ένα βιβλίο, ε μάλλον είναι μουσουλμάνος, ή εβραίος, ή προτεστάντης, ή καθολικός, ή κομμουνιστής, ή φιλελεύθερος, ή δαρβινιστής, ή αστρολόγος.
Για το Δυτικό χριστεπώνυμο πληθυσμό (για τους βάρβαρους δηλαδή), το ευαγγέλιο χρησιμοποιήθηκε ως ιδεολογικό μανιφέστο ενός νέου θεού, που απλά αντικατέστησε τον Θώρ και τον Όντιν, χωρίς να πολυδιαφέρει από αυτούς, αφού κι αυτός ο νέος θεός, απαιτεί αίμα ακριβώς όπως και ο Όντιν. Απαιτεί να πνίγει ο ίδιος του ο Υιός στο αίμα, για να ικανοποιήσει την άπειρη προσβολή που του έγινε από τον άνθρωπο, που τον παράκουσε (άκουσον, άκουσον), κάποτε! Εξ ου και οι χριστιανικοί πόλεμοι της Δύσης, όπως και οι σύγχρονοι χριστιανικοί πόλεμοι της Ανατολής.
Ως μανιφέστο, χρησιμοποιήθηκε σύντομα, από άλλα ιδεολογήματα όπως από τον προτεσταντισμό (θεμελιώνοντας τον καπιταλισμό μέσω της αξιοκρατίας που έλκει την εύνοια του Θεού), ή αντικαταστάθηκε από άλλα παρόμοια ‘’ευαγγέλια’’ όπως ο ‘’αγών μου’’ του Χίτλερ, το ‘’κομμουνιστικό μανιφέστο’’ Μαρξ- Ένγκελς, ή τη δαρβινική θεωρία.
Για τον Ανατολικό χριστεπώνυμο πληθυσμό, τα κείμενα του ‘’Eυαγγελίου’’ αποτελούν ένα πολύ μικρό μέρος της αποκεκαλυμμένης Aλήθειας (παράδοσης της εκκλησίας), δεδομένου ότι, έκτοτε στους αιώνες που ακολουθούν, ό,τι αποκαλύπτεται περί του Θεού της δυνατότητας του ανθρώπου να μετέχει σε Αυτόν, είναι πολλαπλασίως αποκαλυπτικότερο, απτότερο και καταγεγραμμένο σε χιλιάδες τόμους συγγραμμάτων απόλυτης πνευματικής συνάφειας και συνέχειας.
Αυτός δε, είναι και ο ‘’στόχος’’ της ανατολικής παράδοσης. Η επίτευξη δηλαδή του τρόπου μετοχής - συνύπαρξης με το Θεό (εφόσον ο άνθρωπος το επιθυμεί) και όχι η εύρεση του τρόπου να πάει κάποιος σε έναν παράδεισο της αρεσκείας του.
Ούτως ή άλλως στον παράδεισο της αρεσκείας μας ΘΑ ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ (αν δεν είμαστε ήδη εκεί).
2) Η ‘’δωρεά’’ του θανάτου
Λέμε ‘’η κοινωνία μας’’ και εννοούμε κάτι εξαιρετικά περιορισμένο χωροχρονικά.
Λογικό. Άλλη η κοινωνία σήμερα, άλλη χτες, άλλη αύριο, άλλη εδώ, άλλη στην Κίνα, άλλη στο Κογκό.
Οι διάφορες αντιλήψεις περί των πραγμάτων, σε αυτές τις κοινωνίες είναι κάτι εξαιρετικά ασήμαντο δεδομένου ότι οι κοινωνίες χαρακτηρίζονται από αλλοπροσαλλότητα, προσωρινότητα, φαυλότητα και ψεύδος. Είναι αυτό που στη θεολογία λέμε ‘’ο κόσμος’’.
Ο κόσμος λοιπόν έχει παντού και πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι το περιβάλλον που εξασφαλίζει μια απλή επιβίωση, λιγότερο ποιοτική από αυτή του (ας πούμε) νεροβούβαλου, ο οποίος, μόνο απολαμβάνει, αφού δεν του λείπει τίποτα, δεν αγωνιά, δεν πάσχει, δεν έχει ενοχές.
Έχει παρατηρηθεί ότι, όσο πιο πολύ ζει, ο μέσος άνθρωπος, τόσο λιγότερο άνθρωπος γίνεται. Αν κάτι τον φρενάρει στη πορεία προς ζωοποίηση, είναι η επίγνωση της ύπαρξης του θανάτου του. Παρότι επιθυμεί να γίνει νεροβούβαλος, απωθώντας τη γνώση αυτή, σπάνια το κατορθώνει (κάτι καταφέρνουν τα σύγχρονα ψυχοφάρμακα).
Είναι ο θάνατος λοιπόν που διασώζει ό,τι ‘’προλάβει’’ από τη ζωοποίηση. Κάτι να μείνει για το ‘’επέκεινα’’ (όπου δεν έχει ψυχοφάρμακα, αλλά ούτε και νερόλακκους).
Κατά κάποιο τρόπο, μέσω του θανάτου, ο άνθρωπος φρενάρει και οι κοινωνίες κάνουν reset (ίνα μη το κακὸν αθάνατο γένηται).
3) Τι είναι κόλαση.
Η καλύτερη περιγραφή της κόλασης δε θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτό τον παράδεισο που περιγράφεται από το αριστούργημα των Rammstein ‘’Engel’’. Τον παράδεισο που πάνε οι ‘’καλοί’’, όταν πεθαίνοντας, ‘’γίνουν άγγελοι’’. Σε αυτό το τραγούδι συγκεφαλαιώνεται όλη η δυτική θεολογία για τον παράδεισο και την κόλαση. Όλη η τραγικότητα του σύγχρονου ανθρώπου.
Ο παράδεισος καθίσταται ένας τόπος κολασμού γι αυτόν που λαχταρά να ζει με τον τρόπο των θνητών. Είναι μοναχικός και τρομερός και είναι για πάντα.
Η έχθρα λοιπόν, δεν είναι εναντίον ενός θεού που δεν υπάρχει, αλλά ενός θεού που υπάρχει αλλά μας απωθεί και Αυτός αλλά και ο τρόπος Του. Μας απωθεί ο τρόπος ζωής που μας προτείνει εδώ και κατά συνέπεια και εκεί.
ΝΑΛ