Υπαρξιακές Αντιφάσεις

Πριν αγανακτήσετε με τα παρακάτω, σκεφτείτε ότι η πρόθεσή μου είναι περισσότερο να προσπαθήσω να ξεδιαλύνω τα πράγματα παρά να τα μπερδέψω.

Απλά είναι από μόνα τους πολύ αντιφατικά και κατά συνέπεια μπερδεμένα.

Έβλεπα τις προάλλες το ''Βασιλιά των Λιονταριών - 1994''. Πριν από καιρό θα πρέπει να είδατε όλοι το ''Lucy - 2014''. 
Τελειώνουν (ειδικά η ''Lucy'') και σε αφήνουν κάγκελο. 
Καθρεφτίζουν την κοινή άποψη ότι, ο σκοπός, ο λόγος και η αιτία της ύπαρξης πάντων είναι .... η αιώνια ύπαρξή τους (ως είδη). Η αιώνια ύπαρξη του είδους, μέσω της διαιώνισής του δηλαδή και όχι η αιώνια ύπαρξη του συγκεκριμένου ατόμου. Εγώ προσωπικά, υπάρχω για να υπάρχω, όσο υπάρχω.. Μμμμμ…..

Ο σκοπός της ζωής είναι, να διατηρηθεί δηλαδή το είδος των λιονταριών και όχι το συγκεκριμένο μοναδικό και ανεπανάληπτο ένα λιοντάρι (ο Μουφάσα δηλαδή). Το ίδιο και με το ανθρώπινο είδος.

Στο ''Βασιλιά των Λιονταριών'', ο σκοπός της ζωής είναι η μεταφορά της γνώσης και της διατήρησης της ζωής μέσω της μεταβολής ενέργειας. Δηλαδή, όπως λέει και ο Μουφάσα, το λιοντάρι τρώει την αντιλόπη, κάποτε πεθαίνει, γίνεται χώμα, γίνεται χορτάρι, το τρώει άλλη αντιλόπη, που την τρώει ένα άλλο λιοντάρι, κοκ. Και αυτό είναι ο σκοπός της ζωής.

Στη ''Lucy'' δε, ο σκοπός είναι η μεταφορά της γνώσης από γενεά σε γενεά, με απώτερο σκοπό την δημιουργία του ''υπερανθρώπου'', σε ένα κόσμο που (επιτέλους) θα κυριαρχείται από τον ''άνθρωπο κομπιούτερ'', ή τέλος πάντων από κάτι, που κατέχει την απόλυτη γνώση και θα είναι τα πάντα και θα ελέγχει τα πάντα.

Τα παραπάνω δε, αφορούν στην σύγχρονη θεώρηση του σκοπού της ζωής, διότι στη lucy ειδικά, είναι ξεκάθαρο πως, αυτοζωή που διαιωνίζεται έχουν μόνο τα κύτταρα. Τα κύτταρα τα οποία έχουν λογικότητα ως αυτοδιαχειριζόμενες μονάδες, αφού συμπεριφέρονται πάντα με σχέδιο που σκοπεύει στην επιβίωσή τους. Τα υπαρκτά δηλαδή αποτελούν τυχαίο συνονθύλευμα κυττάρων, τα οποία ενίοτε αποσυγκροτούν το υπαρκτό (το οποίο ‘’πεθαίνει’’) για να ζήσουν αυτά. Κάτι σαν lego με μυαλό δηλαδή (χωρίς κάποιο χέρι να τα συνθέτει και διαλύει).

Δεν έχω καμία μα καμία πρόθεση να προσπαθήσω να αποδείξω αν όλα αυτά είναι σωστά ή λάθος. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, ας ψάξει ο καθένας μόνος του.

Αυτό που με απασχολεί εδώ, είναι όλες αυτές οι απίστευτες αντιφάσεις. Διότι τα ερωτήματα είναι απλά και δε μπορούμε να τα προσπερνάμε έτσι ''ελαφρά τη καρδία''.

Ερωτήματα όπως, ''ποιος θέτει το σκοπό'', ''γιατί θέτει αυτόν και όχι κάποιον άλλο'', ‘’γιατί, αλλά λογικά κύτταρα δημιουργούν ανθρώπους και άλλα αγκινάρες’’ κοκ.

Μα θα πείτε, ''κανείς δε θέτει το σκοπό. Είναι τυχαίος''.

Θα σας πω ότι αυτό είναι ''Η αντίφαση''.

Εκτός κι αν η τυχαιότητα έχει λογικότητα, άρα δεν είναι τυχαιότητα.

Ως λογικότητα και ρυθμιστής πάντων ανάγεται σε Θεό (δηλαδή σε κάποιο υποκείμενο, που έχει τη δυνατότητα να θέτει αρχή, τέλος, τρόπο, νόμους, αρχές, κοκ). Δηλαδή δεν είναι δυνατό, να μιλάμε για κάποιο σκοπό, ως αποτέλεσμα τυχαιότητας. Ο σκοπός μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο λογικότητας.

Συνοψίζω.

Η κυριαρχούσα αντιφατική επιστημονική άποψη μιλά για ''τυχαίο σκοπό'' και ΄΄άλογη λογικότητα''. Είναι αστεία η χρήση από τη φυσική των εννοιών σκοπός, λογικότητα και αιτία, που είναι δανεισμένες από τη μεταφυσική (και προϋποθέτουν νου, αιτιώδη αρχή, πρόσωπο, συνειδητότητα, αυτοπροσδιορισμό, αρχή και τέλος απολύτως προκαθορισμένα).

Η χρήση τους από τη φυσική, είναι κρετινισμός. Θα μου πείτε, μα μήπως είσαι υπερβολικός πάλι. Όχι και κρετίνοι τέτοιοι ''επιστήμονες''!! Καλά το παίρνω πίσω, όχι κρετίνοι, απλά διασκοτισμένοι (λόγω διασκοτεισμού, σόρρυ διαφωτισμού ήθελα να πω).

Έχουμε λοιπόν πήξει στις αντιφάσεις.

- Σκόπιμη τυχαιότητα, 
- Άλογη λογικότητα, 
- Αναίτια αιτιότητα, 
- Ασυνείδητη συνειδητότητα, 
- Απρόσωπη προσωπικότητα 
- Αθάνατη θνητότητα (το άτομό πάντα πεθαίνει, αλλά το είδος παραμένει)
- Αδύναμος υπεράνθρωπος (η Lucy τελικά γίνεται υπεράνθρωπος αλλά παύει να είναι άνθρωπος)
- Κοινωνική ακοινωνησία (κοινωνικοί θεσμοί που δημιουργούν ακοινώνητες κοινωνίες)
- Ανύπαρκτη Ύπαρξη (αφού ο Φρόυντ αναιρεί τον Ντεκάρτ, όπως θα δούμε παρακάτω).

Για να γίνω όμως πιο κατανοητός θα κάνω μια μικρή σύνοψη της ιστορικής περιπέτειας των αντιφάσεων.

Αυτός ο ‘’προιστορικός’’ και αντιφατικός τρόπος σκέψης, αυτές οι αντιφάσεις που βιώνουμε σήμερα, σχετίζονται με μεγάλους επιστήμονες και στοχαστές όπως ο Ντεκάρτ, Δαρβίνος, Μαρξ, Φρόυντ, Νίτσε.

Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον στην ανακάλυψη της ταχινόσουπας (που λεν κι οι Κύπριοι).

Φυσικά υπάρχει πολλή μετεξέλιξη εδώ, όπως και προϊστορία, διότι όλοι αυτοί δε φύτρωσαν. Είναι προϊόντα του Διαφωτισμού τον οποίο και μετεξέλιξαν.

Όλο το πρόβλημα ξεκινά με την αποτυχία του Διαφωτισμού, δηλαδή της ιδέας της κυριαρχίας του ανθρώπου (συνείδησης) επί της ιστορίας, επί του ασυνείδητου, και επί της φύσης. Ένα παράδειγμα είναι ο 2ος ΠΠ, με τον οποίο μπήκε η ταφόπλακα σε όποια προσπάθεια αλλαγής της ανθρώπινης φύσης.

Πάμε να δούμε τη σειρά που συνέβησαν οι ψυχικές συλλογικές αυτοχειρίες.

1) Λέει ο Ντεκάρτ ''σκέφτομαι άρα υπάρχω''. Αυτό ισοδυναμεί με αυτοθέωση, αφού με κάνει κυρίαρχο (επί της συνείδησής μου και της φύσης γενικά).

2) Έρχεται μετά ο Φρόυντ και λέει ''Δε σκέφτομαι, όλα σχετίζονται με το υποσυνείδητο που δεν ελέγχω''. Αυτό κυριαρχεί και όχι ''εγώ''. (ουπς! πάει ο Ντεκάρτ! Δηλαδή δεν υπάρχω τελικά;)

3) Στο καπάκι λέει κι ο Δαρβίνος, ''είσαι ζώο'' (ξανά ουπς!). Η φύση είναι άσπλαχνη (και ρατσιστική) και τα ρυθμίζει όλα με τη ''φυσική επιλογή''. Είναι άλογη, αλλά ως ρυθμιστής, είναι και λογική. Είναι λογική άλογη (το μυαλό κάνει κωλοτούμπες μέσα στο κρανίο).

4) Ενθουσιασμένος ο Μάρξ (κι ο Ενγκελς), καταπίνει τo Δαρβίνο αμάσητο και τoν μεταφέρει σε κοινωνικό επίπεδο (το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στον Δαρβίνο). Άλλη μια άλογη, λογική (μαρξιστική διαλεκτική), τυχαία λογική συνθήκη, που καθορίζει ως τυχαίος ανύπαρκτος υπαρκτός Θεός την κοινωνία. Βεβαίως ο Μαρξ είναι ο μαιτρ της αντίφασης αφού με τον ιστορικό υλισμό του ισχυρίζεται ότι παρότι η συνείδηση του ανθρώπου είναι το δευτερεύων σε σχέση με την ύλη απ’ την οποία εξελικτικά δημιουργείται, δύναται (η συνείδηση) να κατανοήσει πλήρως τους νόμους της ύλης.

5) Έρχεται μετά ξανά ο Φρόυντ και του λέει ''ξέρεις, αυτή η συνθήκη-ες (εφόσον είναι ‘’λογική’’) δεν ισχύει''. Σμπαράλια ο Μαρξ, πάει το ‘’Κεφάλαιο’’ αδιάβαστο!

6) Και αφού λοιπόν ο άνθρωπος που είχανε όλοι αυτοί κατά νου, είναι εντελώς αδύναμος και ανίκανος για οτιδήποτε (πολλώ δε μάλλον να κυριαρχήσει στη φύση), έρχεται και ο Νίτσε (ο λογικός!!!) και θέτει το ζήτημα του υπερανθρώπου.

7) Πατάμε γερά εκεί πάνω οι μετέπειτα και φτιάχνουμε το κίνημα του Transhumanism.

Θα καταλαβαίνετε τι εννοώ αν έχετε δει πλήθος ταινιών, από animation (για τα παιδιά) και Sci-fi όπως το ‘’Avatar’’, ‘’Robocop’’, ‘’X-Men’’, ‘’Limitless’’, Ex Machina’’ και προσφάτως το ''Lucy-2014'' (παρεμπιπτόντως περιμένω με αγωνία το ''Lucy2-2018'', η Scarlett Johansson είναι υπέροχη).

Ο υπεράνθρωπος, είναι πιο πολύ κομπιούτερ (η μάλλον μόνο κομπιούτερ, αφού η Scarlett Johansson, εξελισσόμενη χάνει σιγά σιγά τα αισθήματα, συναισθήματά, όπως και τον έλεγχο στον εαυτό της).

Έτσι κυριαρχεί και ''λύνει'' το πρόβλημα του ''τέλους'' (=σκοπού) της φύσεως, που όπως είπαμε παραπάνω δεν υπάρχει διότι η φύση δεν έχει λογικότητα, άρα αρχή μέση και τέλος κοκ.

Φαύλος κύκλος αντιφάσεων.

Αν δυσκολεύεστε να καταλάβετε, δεν φταίω εγώ. Αυτά λένε. Απλά εγώ τα συνοψίζω.

Μετά αναρωτιόμαστε για τους λόγους που η κατάθλιψη έχει χτυπήσει κόκκινο στις σύγχρονες κοινωνίες μας.

Τι όρεξη για ζωή νάχεις αν πιστεύεις ότι θα γίνεις ραδίκι και θα σε φάι ένα αρνί, που θα το φάει το παιδί σου (μπρρρρ..... θα με φάει η κόρη μου, ίσως αυτό ναχε κατά νου ο τζιμάκος όταν έγραφε το ‘’μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας’’).

Τελικά νομίζω ότι η κατάθλιψη είναι η άμυνα του ανθρώπου. 
Το αντιβιοτικό της φύσης μας. 
Παθαίνει κάποιος κατάθλιψη και καταλαβαίνει έτσι ότι κάτι δεν πάει καλά με το Transhumanism που αποτελεί κατάσταση που δεν ''αισθάνεται'' (ούτε λυπάται, ούτε χαίρεται). 
Βεβαίως αυτό φαντάζει για κάποιους καλό, διότι τη χαρά ούτως ή άλλως την έχει χάσει. Να μπορούσε να χάσει και τη λύπη, τι καλά που θάτανε! 
Όμως αυτό δε γίνεται.

Η θλίψη είναι είναι εκεί ως αντιβίωση, να τον τσιγκλάει και να του λέει, ''ρε συ, μια θεωρία είναι και αυτή, για σκέψου να ανακαλύψουν οι άλλοι, αφού εσύ έχεις πεθάνει ότι ήταν βλακεία και δε θα γίνεις τελικά ραδίκι''.

Προσοχή, τα παραπάνω δεν αποτελούν επιστημονική Διατριβή.
(Καταρρίπτουν όμως πολλές, διότι όπως συμφωνούν όλοι οι επιστήμονες, χρειάζονται χίλιες ενδείξεις για να στηρίξεις μια θεωρία και μόνο μια για να την καταρρίψεις).

ΝΑΛ